Flashback

0.2

Eva haar geduld begon langzaam aan op te raken. Niet alleen omdat ze geen idee had hoe ze de aankomende weken hoogzwanger door moest komen, maar ook omdat ze na weken, zelfs maanden, het internet afspeuren nog steeds geen naam voor haar baby had gevonden. Gefrustreerd klapte ze de laptop dicht en boos keek ze voor zich uit. Wolfs keek op van de pannen waar hij al die tijd geconcentreerd in roerde en keek zijn huisgenoot vragend aan. Hij twijfelde even maar besloot het haar toch te vragen. 'Lukt het niet?'
'Was dat niet duidelijk genoeg dan?' snauwde ze. Zuchtend stond ze op uit de stoel en ze steunde haar handen in haar rug. Af en toe had ze al last van oefenweeën en die voelde ze vooral in haar rug. Bij elke stap die ze zette ging haar gezicht een beetje meer op stand onweer staan. Ze had behoorlijk last van vocht in haar voeten, iets wat er voor zorgde dat ze nog meer klaar was met deze zwangerschap.
'Kan je niet kiezen?' vroeg Wolfs en hij negeerde haar bui. Vaak werkte dat het beste. Net zoals dat het beter werkte als hij haar nu haar gang liet gaan, in plaats van haar helpen. Eva nam en flesje water uit de koelkast en liep weer terug naar de tafel.
'Ik heb nog niks om uit te kiezen.' Zuchtte ze. Wolfs draaide het vuur het en besloot naast haar te gaan zitten. 'Waarom moet een kind überhaupt een naam hebben?'
'Kind nummer één klinkt zo stom.' Zei Wolfs serieus en een kleine glimlach brak door op haar gezicht. Wolfs glimlachte tevreden, soms was het zo makkelijk haar boze bui te laten opklaren. Hoewel ze daar vaak niet aan wilde toegeven.
'Mag ik helpen?' vroeg hij en ze haalde haar schouders op. 'Voor een jongentje: Floris.' Zei hij direct en de voorzichtige glimlach maakte plaats voor een hartelijke lach.
'Floris de tweede zeker.' Schudde ze haar hoofd. 'Absoluut niet.' Wolfs grinnikte.
'Wat voor soort naam wil je? Stoer, lief, lang, kort..'
'Niet te lang. En stoer. Geen wijven naam voor een jongen.' Schudde ze haar hoofd. 'Sem, Sam, Tim, Tom, Max, Luc, Jan, Pim, Bas, Ben, Bob.' Somde hij in één keer op en met een opgetrokken wenkbrauw keek Eva hem aan.
'Waar haal je die nou vandaan.'
'Uit m'n hoofd.' lachte Wolfs en ze rolde met haar ogen. 'Niet dus.' Was zijn conclusie en Eva schudde haar hoofd.
'Niet echt.' Ze voelde niet echt iets bij die namen, en ze wilde het wel mooi vinden. 'Het mag ook meer dan drie letters zijn hoor. Als het er maar geen tien zijn.' een overdreven lange naam vond ze niet nodig. Wolfs knikte en klapte de laptop weer open. Hij tikte wat op het toetsenbord en begon al snel een hele waslijst van namen op te noemen. 'Dan, Dave, Dax.. Dex.' Zei hij en vanuit zijn ooghoek peilde hij haar reactie. Hijzelf vond het wel wat, maar vooral Eva moest het wat vinden natuurlijk. Bij de laatste naam schudde ze haar hoofd niet zoals ze bij alle andere hadden gedaan, ze reageerde helemaal niet. 'Die is wel leuk toch, die houden we als optie.' Besloot Wolfs en hij schreef het op een stukje papier.
'Ik weet het niet hoor..' twijfelde Eva.
'We houden het als optie.' Herhaalde Wolfs zichzelf. 'Je kan het altijd nog weg strepen.' Hiermee stemde in en op die manier gingen ze verder, totdat ze een lijstje hadden van vier namen. 'En voor een meisje?' vroeg Wolfs haar terwijl hij weer wat op de laptop typte.
'Voor een meisje weet ik denk ik al.' Glimlachte ze.
'Oh?' nieuwsgierig keek hij haar aan en Eva knikte. Het bleef even stil en twijfelachtig keek hij haar aan. 'Je hoeft het niet te vertellen.' Stelde hij haar gerust.
'Ik wil dat het een verrassing voor je blijft.' Ze had geen idee waarom maar dat wilde ze.
'Ik ben dol op verrassingen.' Glimlachte Wolfs en hij gaf haar het korte lijstje. Zuchtend beek ze het.
'Ik kom hier nooit uit.' wist ze.
'Het is niet erg als je het nog niet weet voor de bevalling Eef. Je kan daarna altijd nog kijken welke naam je vindt passen bij je baby.' Stelde Wolfs haar gerust en hij glimlachte. 'En je kan nog altijd van gedachten veranderen, totdat je het aangeeft bij de gemeente.' Eva knikte, dat was natuurlijk waar.
'Wil jij dat doen?' ze had het al een tijdje in haar hoofd zitten maar ze had het hem nog niet gevraagd. 'De verloskundige zei dat het verstandig is als ik dat aan iemand anders over laat, het moet al best snel na de bevalling en ik moet tijd nemen om te herstellen.' Legde ze haar vraag uit. 'Jij bent toch bij de bevalling, toch? Dan mag jij het ook doen.' Ratelde ze door. 'Dus als je dat wilt?' onzeker sloot ze haar geratel af. Wolfs glimlachte breed, diep van binnen stiekem zelfs trots.
'Heel graag Eef.' Verzekerde hij haar.
'Je bent er bij, toch?' vroeg ze hem nogmaals, en nogmaals onzeker. Wolfs knikte. Ze vond het gek om dit aan haar huisgenoot en partner te moeten vragen, maar ze wist dat ze zijn steun nodig had. Ze voelde nu al plaatsvervangende schaamte voor het moment van de bevalling, dat hij haar zo zou zien. Maar ze wist dat dat niet het belangrijkste zou zijn op dat moment en dat het hem waarschijnlijk niet eens zoveel zou kunnen schelen.
'Denk er nou maar niet aan,' Wolfs merkte gelijk waar ze met haar gedachten zat. 'Alles komt goed.' Hij stond op en kneep even liefdevol in haar schouder. Iets wat haar toch enigszins op haar gemak stelde. Ze liet haar handen rusten op haar dikke buik en zuchtte, in de hoop dat het zou helpen om al haar zorgen los te laten. Ze probeerde er vanuit de gaan dat Wolfs gelijk zou krijgen, alles zou gewoon goed komen.