Flashback

5.6

'Doei mama!' Lilly gaf haar moeder een kus en opende de voordeur.
'Doei schat. Veel plezier buiten.' Glimlachend sloeg Eva haar armen over elkaar om haar lichaam tegen de kou te beschermen. De kleuter pakte de slee die naast de deur tegen de muur stond te wachten en ze trok het ding achter zich aan. Haar beste vriendinnetje kwam aan rennen en ze omhelsde elkaar kort.
'Dag Eva!' riep het meisje waarna ze achterop de slee sprong en haar vriendin commandeerde de slee te trekken.
'Doei Hessie. Doe voorzichtig buiten hè.' Zwaaide Eva hen na.
'Ja mama.' Zuchtte Lilly en ze zwaaide terug. Dat wist ze ondertussen wel. Glimlachend wilde Eva de voordeur dicht doen toen haar beste vriendin aan kwam rijden.
'Precies op tijd. Ze is net de deur uit.'
'Ik heb lunch mee genomen.' Hief Marion een van de plasticzakjes op toen ze van de auto naar de deur liep. Eva drukte een kus op haar wang en liet haar binnen. Ze keek nog even naar buiten en zag hoe de meiden al weer hadden geruild. Lilly zat op de slee terwijl Hester haar door de sneeuw trok. Met een glimlach sloot ze de deur, ze wist dat ze zich nooit druk hoefde te maken om haar dochter als ze buiten was.
'Lekker,' glimlachte ze. Marion had het zichzelf al makkelijk gemaakt, haar jas hing al aan de kapstok en haar natte schoenen stonden onder de verwarming.
'Leuk zeg,' zei ze terwijl ze het donkerblauwe jasje van de kleuter van de kapstok haalde om het even goed te bekijken.
'Leuk hè, ze heeft 'm zelf uitgezocht vorige week.' Glimlachte Eva. 'En net drama maken dat ze 'm niet aan mocht om mee buiten te spelen.' Ze lachte. Lachend hing Marin het terug. 'Koffie?'
'Doe maar thee.' Marion liep achter haar aan naar de keuken waar ze haar handen waste. 'Ik heb nog een cadeautje voor Lilly meegenomen, ik weet niet of ze het al heeft maar dan ruil ik het wel.'
'Ach, dat hoeft toch helemaal niet Marion.' Zei Eva serieus en haar vriendin glimlachte.
'Dat weet ik.' Dat wist ze heel erg goed, toch kon ze het niet laten. Ze was dol op het meisje en ze verwende haar af en toe graag.
'Ja.. wat is ze toch verwend,' lachte Eva. 'Weet je wat ze van de week nou weer voor elkaar kreeg bij Wolfs.' Zuchtend keek ze haar vriendin aan en nieuwsgierig werd ze terug aangekeken. 'Ze is gek op dat Duplo toch, en nou had ze iets gezien waar van die extra poppetjes bij zaten ofzo. Geen idee. In ieder geval, leuk voor Sinterklaas. Desnoods met Kerst.' Marion lachte. 'Nee, ze knippert één keer lief met d'r wimpers en hij neemt d'r mee naar de speelgoed winkel hoor.' zuchtend pakte Eva borden en gaf het aan Marion.
'Papa's prinsesje hè.' Grinnikend dekte Marion de tafel voor hun terwijl Eva thee maakte.
'Mja.' Reageerde ze kortaf.
'Vindt je het vervelend?'
'Nee, niet vervelend. Ik ben dolblij dat ze zo gek op elkaar zijn.. Maar hij geeft zó snel toe, en dan denk ik..' Eva haalde haar schouders op. 'Het is niet nodig, zeker niet voor de feestdagen.' Ze nam de glazen thee mee naar de tafel en glimlachte dankbaar voor het broodje dat Marion voor haar had meegenomen.
'Heb je hem gezegd dat dat je dwarszit?' vroeg Marion en het bleef even stil.
'Het zit me niet dwars. Ik vind het gewoon niet nodig.' Herhaalde Eva.
'Heb je hem gezegd dat je het niet nodig vindt?' verbeterde Marion haar vraag.
'Jawel.. Maar dan krijg ik weer het zelfde verhaal als altijd. Dat hij Li alles wil geven wat hij Fleur nooit heeft gegeven.'
'Ja dat snap ik wel.' knikte Marion en Eva knikte ook. Ze nam een hap van haar broodje.
'Maar Lilly mist niks en komt niks te kort.' Zei ze. 'En daar ben ik dankbaar voor. Ontzettend. Ik kan haar alles geven wat ikzelf niet gehad heb Marion. En niet alleen speelgoed, maar gewoon fatsoenlijk te eten en een nieuwe jas als ze die weer nodig heeft. Onvoorwaardelijke liefde van mij én haar vader.' En dat laatste vond ze het allerbelangrijkste. Marion glimlachte en lang bleef het stil. 'Wat?' wilde Eva weten toen ze merkte dat haar vriendin haar nog steeds glimlachend aan keek.
'Gaat het nou om het feit dat Wolfs haar een cadeautje heeft gekocht drie dagen voor pakjesavond, of omdat Wolfs wél een cadeautje voor haar koopt als ze met haar ogen knippert en jouw vader niet?' strak keek Eva haar aan en Marion wist dat ze een gevaarlijke vraag stelde. Maar ze wist ook dat als ze gelijk had, het voor Eva zelf goed was om daar aan toe te geven.
'Daar gaat het niet om..' zei ze zachtjes, een totale tegenstelling van haar gezichtsuitdrukking.
'Oké.' Knikte Marion. 'Wat dan wel?' wilde ze weten.
'Ik weet het niet eens.' Nadenkend tikte Eva tegen haar theeglas. 'Ik vind het gewoon stom, nu met de feestdagen.' Ze wuifde het weg, eigenlijk maakte ze zich ook druk om niks.