Flashback

2.1

Zachtjes klopte hij op de deur van hun slaapkamer. Tegen zijn verwachting in was Eva daar niet te vinden. Lang hoefde hij er niet over na te denken en hij liep door naar haar oude slaapkamer. Ze sliep er nooit meer, er lagen alleen nog wat oude spullen en er hing kleding in de kast dat ze weinig droeg. Automatisch was alles overgegaan naar zijn kamer zonder dat ze dat hadden besloten. 'Eef?' vroeg hij zacht en hij klopte op de deur. Hij kreeg geen antwoord maar duwde de deur toch open. Zoals verwacht zat Eva op bed, in het donker. Ze had de grote deken over haar schouders heen geslagen en zat er helemaal ingewikkeld. 'Hey lief,' zei hij zachtjes maar zijn vriendin keek niet eens op. Wolfs stapte verder de kamer in en ging naast haar zitten. 'Hoe gaat het?'
'Pijn..' zei ze simpel, ook al was dat alles behalve simpel voor haar. Het was een van de moeilijkste dingen om toe te geven voor haar, dat wist hij ook.
'Is het al minder?'
'Nee, niet echt.' Terwijl ze dat zei kromp ze ineen. Ze legde haar hoofd tegen haar knieën aan en haalde diep adem. Wolfs wreef over haar rug, in de hoop dat het iets zou helpen. Omdat het de enige manier was om haar te steunen. Hij kon niks voor haar doen, hoe graag hij dat ook wilde.
'Ik heb een kruik voor je, en pijnstillers.. Wil je nog wat anders?' ze schudde haar hoofd en kwam weer overeind.
'Voelt als heftige menstruatie krampen zeggen ze dan.' Mompelde ze en ze nam het glas water en de pijnstillers aan. 'Hufters.' Er was niets van waar, dit was erger. Vele male erger. Wolfs glimlachte flauw.
'Het is bij de ene erger dan bij de andere, toch?'
'En ik moet het weer erger hebben.' Knikte ze. 'Fijn.' Dat ze niet te genieten was nam hij maar voor lief. Hij kon zich niet eens voorstellen hoeveel pijn ze moest hebben en dat voelde machteloos, omdat hij het niet bij haar kon wegnemen. Ze ging liggen met haar rug naar hem toe. Wolfs besloot naast haar te gaan liggen, tegen haar aan. De kruik legde hij voor haar buik en hij hield het daar met een hand tegen aan gedrukt. Hij hoorde Eva zacht zuchten waarna ze zachtjes begon te snikken.
'Het spijt me,' snikte ze. Ze legde haar handen op die van hem.
'Wat spijt je?' vroeg hij niet-begrijpend.
'Dat ik dit kindje niet kon vasthouden.' Zei ze bijna onhoorbaar. Wolfs streelde met zijn andere hand plukken haar uit haar nek en kuste haar daar.
'Daar kan jij helemaal niks aan doen lieverd.' Probeerde hij haar te overtuigen. 'Daar hoef jij geen spijt van te hebben.' Eva haalde haar schouders op.
'Maar toch.. Het kindje zat in mijn buik.' Zij was er dus verantwoordelijk voor. Ondanks dat ze er eigenlijk niet klaar voor was geweest was het kindje wel welkom. Bij Lilly was ze er ook niet klaar voor geweest, ze was nog niet eens klaar om moeder te worden toen ze op het punt van bevallen stond. Maar alles was als vanzelf gegaan, daarom had ze geweten dat ze dit ook zou kunnen. En stiekem wilde ze dat best, een kleintje samen met hem. Maar eigenlijk wilde ze het niet nu. Niet op dit moment, niet zo snel. 'Ik wilde het kindje niet..' snikte ze.
'Dan nog is het niet jouw schuld Eef. Dit soort dingen gebeuren nou eenmaal zonder redenen. Zonder dat iemand daar schuld aan heeft.' Hij legde zijn hoofd te rustten tegen die van haar.
'Maar ik was er nog niet klaar voor.' Ze draaide zich om en drukte zichzelf dicht tegen hem aan. Ze kromp weer ineen van de pijn krampen en Wolfs hield haar stevig in zijn armen. Geruststellend wreef hij weer over haar rug met zijn ene hand en met de andere streelde hij over haar hoofd, door haar lokken.
'En toch is het niet jouw schuld lieverd. Geef jezelf dan ook alsjeblieft niet de schuld.' Hield hij vol. Hij drukte kusjes tegen haar slaap en Eva ontspande ietwat in zijn armen. 'Misschien is het wel beter..' dat is wat hij zichzelf voorhield al die tijd tenminste.
'Hoe kun je dat nou zeggen.' Eva begreep het niet. 'Het was een kindje. Van ons. Jij wilt zo graag een kindje.' snikte ze.
'Ja,' knikte hij en hij zuchtte. 'Maar jij bent er nog niet aan toe.. Misschien had het zo moeten zijn.'
'Denk je?' Wolfs knikte. Eva keek hem even aan en hij veegde de tranen onder haar ogen weg.
'Dat denk ik wel. Als we er samen klaar voor zijn dan komt het wel, een kindje.' daar was hij van overtuigd.
'Dankjewel.' Fluisterde Eva en hij merkte dat ze weer ineen kromp, maar zich groot probeerde te houden.