Flashback

0

Vrolijk floot ze met de radio mee, terwijl ze eigenlijk hartstikke moe was en weinig energie nog over had. De hele dag waren ze al heel druk bezig met het opknappen van het slaapkamertje. Haar huisgenoot had al weken geroepen dat ze eraan moesten beginnen en uiteraard had hij gelijk gehad, haar baby'tje was op komst en zou niet heel lang meer op zich laten wachten. 'Vindt je het wat?' haalde zijn stem haar uit haar gedachten. Ze bekeek de muur.
'Ja hoor.'
'Ja? Vindt je het goed?' vroeg Wolfs lachend. Bijna een uur hadden ze in de winkel gestaan om een kleur uit te zoeken, hoewel het Eva niet uitmaakte was geen enkele kleur goed geweest.
'Mja.'
'Je klinkt niet positief.' grinnikte Wolfs. Hij legde zijn verfkwasten weg en ging naast haar op de grond zitten. Vragend keek hij haar aan en ze bestudeerde de muur nog even.
'Het is oké. Ik snap alleen niet dat de onderste helft bruin moet en de bovenste helft wit..' zei ze. 'Het is raar.'
'Ik maak toch nog een wit latje voor op de scheiding. Dat is mooi.' was Wolfs er van overtuigd dat het heel mooi zou worden.
'Het zal.' Eva vond het al weer best, ze had het aan hem overgelaten en dan moest ze zich daar nu niet ineens mee bemoeien. 'Toch vind ik het raar. Bruin en wit.' Moest ze het nog een keer kwijt.
'Beige Eef, geen bruin.' Ze rolde met haar ogen.
'Alles beter dan die pis kleur die jij in eerste instantie had uitgezocht.' Wolfs lachte hard en schudde zijn hoofd.
'Als je wat anders wilt moet je het nú nog zeggen.' Nu kon hij er nog wat aan veranderen, over een week ging hij niet opnieuw beginnen.
'Nee, het is goed.' Knikte Eva en ze glimlachte verontschuldigend. 'Het is perfect.' Ze wilde niet klagen, hij had zo hard zijn best gedaan. En eigenlijk viel er ook helemaal niks te klagen. Ze glimlachte naar hem en hij gaf haar een knipoog.
'Gelukkig maar. Gaat het wel?' hij zag hoe ze haar handen in haar rug steunde en even diep adem haalde.
'Jawel, beetje krampen.' Probeerde ze het weg te wuiven maar Wolfs was direct bezorgd.
'Weeën?' ze schudde haar hoofd.
'Er is nog niks aan de hand.' Glimlachte ze. 'Echt niet.' Bevestigde ze toen hij zorgelijk bleef kijken.
'Je moet ook in een stoel gaan zitten, niet meer op de grond.'
'Het gaat prima Wolfs, maak je nou niet zo'n zorgen.' schudde ze haar hoofd en ze glimlachte nog een keer. 'Kijk wat ik kan.' Om hem af te leiden van zijn bezorgdheid pakte ze het halfvolle flesje water dat naast haar stond en ze liet het balanceren op haar dikke buik. 'Cool hè.' Zei ze enthousiast en haar huisgenoot lachte. Ze ving op tijd het flesje op, voordat het op de grond zou liggen.
'Heel knap.' Lachend keek ze hem aan. Ze voelde de baby direct reageren en ze pakte de hand van Wolfs vast.
'Hij schopt. Wil je voelen?' terwijl ze dat vroeg drukte ze zijn hand al tegen haar buik, dus tijd om te bedenken óf hij dat wel wilde had hij niet eens. Al hoefde hij daar ook helemaal niet over na te denken, het liefst voelde hij elke vijf minuten even aan haar prachtige buik.
'Het is een druktemaker,' zei hij en ze knikte. In stilte bleven ze zo zitten. Zijn hand op haar buik, haar hand op de zijne. Ze schrokken op van een bekende stem die ineens vanuit de gang klonk.
'Eva? Zijn jullie er?'
'We zitten hier Marion,' zei ze terug en vragend keek ze Wolfs aan. 'Hoe kom je binnen?'
'Ik zou toch die spullen komen brengen, maar jullie deden niet open.' Lachte haar vriendin toen ze in de deuropening stond en ze liet de huissleutel zien die ze in haar handen had. 'Maar goed dat ik deze heb, het regent hard.' Anders was ze ondertussen al doorweekt geweest.
'Sorry,' lachte Eva. Ze had de bel niet gehoord en aan het gezicht van Wolfs te zien hij ook niet. 'Ga jij eens helpen.' Droeg ze hem op en lang keek hij haar aan. Net zo lang totdat Eva wist waarop hij wachtte. 'Alsjeblieft?' glimlachte ze lief en gelijk kwam Wolfs in beweging.
'Dat klinkt veel beter.' Eva lachte en ze stak haar armen naar hem uit toen hij voor haar stond. Ze vond het vreselijk dat hij haar moest helpen om overeind te komen, maar ze wisten allebei dat ze het zonder hulp niet moest proberen. 'Nou kom op.' Lachte Wolfs toen er niks gebeurde maar ze zo beleven zitten en staan.
'Help dan.'
'Ik help toch,' hij hielp haar overeind en Eva strekte zich uit toen ze weer op haar benen stond.
'Die buik zit echt in de weg.' Klaagde ze. Ze was het zo zat, de baby had van haar gisteren al mogen komen.
'Geniet er nou nog maar even van,' glimlachte Marion. 'Mooi trouwens, de kamer.' Knikte ze naar de net geverfde muren.
'Vindt je het niet raar?' wilde Eva weten. Marion schudde haar hoofd.
'Nee, ik vind het mooi.' Herhaalde ze.
'Zie je nou wel.' lachte Wolfs en hij liep weg. Hij nam de autosleutel van Marion mee zodat hij de spulletjes die ze had meegenomen voor Eva uit de auto kon halen.
'Oké.' Knikte Eva, dan was het goed.
'Vind jij van niet?'
'Jawel.' Zei ze luchtig. 'Wolfs heeft het goed gedaan.' Glimlachte ze erbij. Wolfs had alles heel goed gedaan, elke seconde van de dag was hij er voor haar geweest de afgelopen maanden. Hij hielp haar met alles waar ze hulp bij nodig had, zelfs als ze vond dat ze geen hulp nodig had. Ze had zich absoluut geen betere partner kunnen wensen om dit leuke maar spannende avontuur mee aan te gaan, daar was ze van overtuigd. Daarbij wilde ze dit niet eens met iemand anders delen, alleen maar met hem. 

Feedback is altijd welkom! <3