Flashback

1.2

De volgende ochtend was haar vriendin al vroeg even langs gekomen. 'Kijk nou wat een plaatje,' fluisterde ze en voorzichtig aaide ze Lilly over haar hoofdje. 'Goed gedaan Eef.' Eva glimlachte en knikte. 'Hoe is het allemaal gegaan vannacht?' Marion ging op het bedrand zitten en keek haar vriendin bezorgd aan. Ze zag eruit alsof ze geen oog had dicht gedaan en dat zou waarschijnlijk ook wel zo zijn geweest.
'Ze wil niet slapen in haar wieg, alleen bij mij.' Zuchtte Eva. Marion glimlachte.
'Ze moet wennen Eef,' verzekerde ze haar.
'Borstvoeding is echt ongelofelijk klote.' Ging Eva verder. Ze had er echt geen andere woorden voor.
'Misschien toch flesvoeding geven als je het niet fijn vindt.'
'Ik wil geen flesvoeding.'
'Je moet niet zo eigenwijs doen.' Glimlachte Marion. 'Heb het er straks met je kraamhulp over. Borstvoeding gaat niet in één keer goed, maar als je het écht niet fijn vindt moet je het niet forceren.' Gaf ze haar als advies mee.
'Hm.'
'En Wolfs?'
'Hoe het met Wolfs is?' vroeg Eva en Marion knikte. 'Dat moet je hem vragen.'
'Hoe doet hij het met Lilly? En hoe is het vannacht gegaan?' verduidelijkte Marion haar vraag en Eva haalde haar schouders op.
'Hij is lief met d'r. Maar vannacht heb ik het alleen gedaan.'
'Hoezo dat?' verbaast keek Marion haar aan, dat was wel het laatste wat ze had verwacht.
'Laat nou maar,' schudde Eva haar hoofd. 'Ik red het wel.' wuifde ze het weg. 'Ga jij nou maar werken.'
'Mag ik een fotootje van haar maken dan? Iedereen wil haar zien.' smeekte ze bijna en ze had haar telefoon al gepakt. Eva lachte.
'Ja tuurlijk. Als je mij er maar niet op zet.' Marion schudde haar hoofd en maakte een foto van de baby met haar telefoon.
'Nou, bel me als er iets is hè Eef, ook 's nachts.' Zei ze duidelijk. 'Niet te eigenwijs blijven jij.' Ze kende haar vriendin te goed.
'Ja, ja.' Lachend aaide Marion nog een keer over het hoofdje van de baby waarna ze Eva een kus gaf.
'Ik kom snel weer even kijken,' beloofde ze. Ze zeiden elkaar gedag waarna Eva al weer snel in haar eigen wereld zat. Eentje waar alleen zij en Lilly waren, alsof ze in een bubbel zaten.

Marion was nog even naar de keuken gelopen voordat ze er vandoor ging. Ze wist dat ze Wolfs daar kon vinden en ze vond dat ze even hoognodig met hem moest praten. 'Je gaat weer?' vroeg hij met een glimlach terwijl hij het dienblad van het aanricht tilde. Zoals altijd had hij voor goed eten gezorgd, dit keer een goed gevuld ontbijtje. Iets wat Eva zeker kon gebruiken, een beetje krachtvoer.
'Ja.. Waarom help jij Eva niet?' vroeg ze hem meteen duidelijk zonder er omheen te draaien.
'Sorry?' Wolfs begreep niet gelijk waar dit vandaan kwam.
'Vannacht bijvoorbeeld. Ze heeft je hulp écht heel hard nodig Wolfs, ze kan dit niet alleen. Ze is net een dag geleden bevallen.' Verontwaardig werd hij aangekeken.
'Ik help haar zoveel ik kan, maar ze laat me niet toe. Dat is héél wat anders.' Schoot hij gelijk in de verdediging. Marion haar blik verzachtte.
'Tuurlijk.. Ik vond het ook al niks voor jou.' Schudde ze haar hoofd. Als er één iemand was die alle zorg van Eva op zich wilde nemen was hij het wel.
'Zegt ze dat dan?'
'Ja.. Nee.. Het was meer een eigen conclusie. Sorry.' Bood ze haar excuus aan. Met zoveel woorden had Eva het namelijk niet gezegd. 'Maar ze heeft je wel echt nodig.. Hoe heeft ze het vannacht gedaan dan?'
'Verschonen heeft ze naast zich op bed gedaan zodat ze niet op hoefde te staan, en na middernacht heeft ze geen poging meer gedaan Lilly in de wieg te leggen, ze zette het steeds op het huilen.' Marion glimlachte. 'Ik heb het geprobeerd maar ze stuurde me steeds weg.' Somber keek hij haar aan.
'Je kent Eva.. Die wilt alles alleen doen. Ze is ook niet beter gewend.' Ze wisten immers allebei eigenlijk maar al te goed hoe Eva altijd alles in haar eentje had moeten doen vroeger, en dat ze nog steeds alles het liefst in gaat eentje deed.
'Weet ik.. Maar ze moet ondertussen toch wel beter weten. Ze weet dat ik haar wil helpen. Dat hebben we notabene afgesproken.' Wolfs ging er bij zitten. Ook hij was moe en daardoor snapte hij het nog minder. 'Ze is vannacht bijna flauw gevallen..' mompelde hij. Met grote ogen werd hij aangekeken.
'Wát?'
'Ze ging naar de wc.. Op het moment dat ik er toevallig net vandaan kwam anders had ze daar weet ik het hoe lang gelegen.. Ze zakte ineens door haar benen, en ze was duizelig..' hij schudde zijn hoofd. 'Haar hele lichaam is uitgeput, zíj is helemaal uitgeput en nog weigert ze mijn hulp.' Hulpzoekend keek hij zijn collega aan. 'Alsof het erg is dat ze hulp nodig heeft, alsof haar dat zwak maakt..' dat moest ze denken, anders kon hij er geen reden voor verzinnen.
'Praat met haar. En met de kraamhulp, misschien kan zij tot haar doordringen.' Wolfs knikte, dat zou hij inderdaad gaan doen. 'Hou je me op te hoogte? Ik weet dat je haar aankan. Hoe onmogelijk ze ook kan zijn.' die woorden deden hem glimlachen en hij knikte. Hij moest Eva helpen, hoe dan ook. Dat was ook het enige wat hij op dit moment wilde.