5.11

384 37 7
                                    

Update nummer 50! 🎈

Eva voelde hoe ze rilde en direct werd het warme dekbed over haar naakte lichaam heen getrokken. Glimlachend draaide ze zich op haar zij, zodat ze hem kon aankijken. 'Dankje.' Hij kuste haar en kroop zelf ook onder de lakens.
'Slaap lekker lief,' Wolfs streelde haar verwarde pony enigszins goed terwijl Eva gaapte.
'Jij ook.' Knikte ze. Ze gaapte nogmaals en trok de deken tot aan haar kin. Met een glimlach sloot ze haar ogen terwijl ze minuten lang luisterde naar de rustige ademhaling naast haar. Het vertelde haar dat haar vriend ook nog niet sliep. 'Floris?'
'Hm?' het bleef stil. Met haar ogen nog steeds gesloten dacht Eva na over wat ze überhaupt had willen zeggen, om vervolgens over haar woordkeuze te peinzen. Wolfs besloot haar niet op te dringen door verder te vragen, hij wist dat hij beter kon afwachten totdat Eva echt de drang voelde haar gedachten te delen.
'Ik weet dat ik boos was van de week..' begon ze langzaam, nog steeds nadenkend over de woorden die ze hem wilde vertellen. 'En hoewel ik het écht niet leuk vond dat je dat speelgoed zomaar voor Lilly had gekocht zonder overleg, was het misschien niet hetgeen wat me boos maakte.' Wolfs bleef stil en Eva wist dat hij dat deed zodat ze alle ruimte had verder te praten. Ze glimlachte even kort om die gedachten, ze besefte zich weer hoe goed hij haar kende, hij wist precies hoe ze in elkaar zat. 'En misschien was ik wel helemaal niet boos op jou.' Zei ze en ze opende haar ogen om hem aan te kunnen kijken. Ze sprak niet verder waardoor ze elkaar zwijgend aankeken.
'Was je boos op jezelf?' deed Wolfs een gok.
'Nee niet perse..' zuchtte Eva, niet om hem maar om zichzelf. 'Maar..' ze viel weer even stil. Wolfs kroop dichter naar haar toe en zijn handen sloten zich om haar heupen. Hij hield haar stevig tegen zich aan en Eva sloeg haar armen om zijn nek. Zo bleven ze liggen. 'Ik denk dat ik op dat moment vooral boos was op mijn eigen vader.' Zijn hart brak van de breekbare woorden die ze fluisterde. 'Omdat.. als ik eens durfde aan te geven dat ik iets echt heel graag zou willen hebben, ik een mep in mijn gezicht kreeg. Als ik geluk had tenminste..' misschien was dat wel het minst erge. Wolfs trok haar nog dichter tegen zich aan, hij wilde zo graag alle pijn en verdriet van haar jeugd weg nemen en haar alle liefde en knuffels geven die ze had moeten missen. 'En soms, als ik iets minder geluk had, dan beloofde hij me dat ik zou krijgen wat ik wilde als hij kreeg wat hij wilde.' Eva probeerde al die tijd haar tranen voor zich te houden maar langzaam brak ze. Ze vond het vreselijk dat Wolfs haar zo indringend en vooral vol medelijden aan keek en om die redenen draaide ze zich met haar rug naar hem toe.
'Eef, sluit je alsjeblieft niet van me af..' Wolfs kende dit, dit gebeurde namelijk elke keer opnieuw als ze zich een klein stukje had blootgesteld. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar schouder maar tegen zijn verwachtingen in duwde ze hem niet weg en legde ze haar hand op de zijne. Ze veegde haar neus af langs haar arm en kneep zachtjes in zijn hand.
'Ik wil me niet afsluiten..' zei ze zachtjes. 'Maar ik wil niet dat je telkens medelijden hebt. Me behandeld alsof ik zielig ben.' Snikte ze.
'Oh Eef..' Wolfs kroop weer dichter naar haar toe en legde zijn hoofd tegen haar rug aan. 'Dat doe ik toch niet bewust lieverd..' hij zuchtte even en drukte een kus tegen haar blote rug aan. 'Ik ben je ontzettend dankbaar elke keer dat je me in vertrouwen durft te nemen over je jeugd, maar dat neemt niet weg dat ik het vréselijk vind om aan te horen, dat ik net zo vreselijk vind om te zien hoe jij breekt als je er over praat. Of juist hoe sterk je je probeert te houden terwijl ik weet dat je van binnen kapot gaat van verdriet.' Van die woorden kreeg Eva het alleen maar moeilijker. Ze besloot niet tegen haar tranen te vechten en liet alles maar gaan. Diep van binnen wist ze dat het mocht.

FlashbackWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu