Flashback

5.16

De dagen voor de feestdagen gingen snel voorbij. Langzaam aan knapte de kleuter een klein beetje op en dat deed het hele gezin goed. Ook Eva was nog steeds verkouden, maar ook zij voelde zich al iets beter dan afgelopen dagen.
Tweede kerstdag stond een uitgebreid kerstdiner met Fleur en hun collega's en vrienden op de planning dus ze hadden besloten om het simpel te houden voor de andere dagen. Ze waren toch maar met z'n drietjes, en het was het belangrijkste dat ze samen waren. Zo zaten ze dus in hun pyjama onder een deken op de bank, met een bord friet op hun schoot. Wolfs had er zelf sateetjes bij gemaakt, alleen frietjes vond hij absoluut te karig, helemaal met de feestdagen. Lilly was dicht tegen haar moeder aan gekropen en liet zich af en toe een hapje voeren, terwijl ze met vermoeide ogen en knal rode wangetjes naar de televisie staarde.
'Mag ik nog een beetje kip?' vroeg ze zachtjes terwijl ze haar ogen niet van de film week en haar mond alvast open hield.
'Lieve schat, de sateetjes die papa altijd maakt zijn van varkensvlees, niet van kip.' Probeerde Wolfs voor de zoveelste keer. Eva glimlachte terwijl ze haar dochter een stukje gaf. Lilly kauwde goed en haalde daarna haar schouders op.
'Het smaakt best een beetje naar kip.' Bleef ze eigenwijs volhouden. Lachend schudde Eva haar hoofd naar haar vriend waarna ze haar neus snoot.
'Het is toch wat met jullie.' Wolfs zette zijn eten aan de kant en liep weg. Al snel kwam hij terug met het fototoestel. Lilly had het niet eens in de gaten en Eva keek maar naar haar dochter, ze had helemaal geen behoefte aan een foto op dit moment, nu ze zich zo voelde. 'Prachtig.' Glimlachte Wolfs. 'Wat is er eigenlijk met dat rompertje dat op de stoel ligt?' vroeg hij terwijl hij terug plaats nam op de bank.
'Moet ik nog even inpakken.' Zei Eva simpel. 'Voor Romeo.'
'Zal 'm goed staan.' knikte haar vriend serieus.
'Voor zijn baby.' Rolde Eva met haar ogen waarna ze lachte.
'De beebie?' ineens nieuwsgierig keek Lilly haar moeder aan. 'Wat is er met de beebie?'
'Er is niks met de baby lieverd.' Glimlachend aaide Eva over haar hoofd.
'Oh.' En daarmee ging Lilly haar aandacht weer naar de film.
'Jij blijft ook kopen hè.' Lachte Wolfs.
'Ik heb het niet gekocht.' verdedigde Eva zichzelf. 'Ik heb het toch gekregen.'
'Oh, je krijgt iets en je geeft het weer weg?' grijnsde haar vriend. 'Lekker bezig.'
'Nou Floris.' Verontwaardigd keek Eva hem aan. Blijkbaar snapte hij het echt niet. 'Toen ik hoogzwanger was van haar heb ik dat rompertje van Romeo gekregen met Kerst. Het is het eerste rompertje dat ze heeft aangehad,' knikte Eva naar haar dochter. 'Ik dacht ik geef het terug.. Dan kan zijn baby het misschien ook aan..'
'Das mooi lieverd.' Wolfs zijn grijns was verdwenen en hij glimlachte.
'Ja?' ineens twijfelde Eva daar aan.
'Ja. Maar ik wist niet dat je het nog had, ik dacht dat we alles weg hadden gedaan?'
'Het meeste heb ik ook weggedaan.' Knikte Eva. 'Maar ik heb ook een paar dingen bewaard.' Ze glimlachte flauw. Er waren nou eenmaal dingen waar ze geen afstand van kon doen. Wolfs glimlachte.
'Ik vind het een mooie gedachten van je.' Bevestigde hij. 'En hij kan het altijd weer terug geven natuurlijk.' Glimlachte hij.
'Ja.' Eva knikte serieus waarna ze ineens bijna onzeker weg keek. Ze wist precies wat haar vriend daarmee bedoeld had en daar wilde ze het niet over hebben.
'Eef.. zo bedoel ik het niet.'
'Oh nee?' Eva wist wel beter.
'Ja misschien ook wel.' gaf Wolfs zuchtend toe. 'Maar niet nu, dat weet ik ook wel..' dat vertelde ze hem immers elke keer. 'Maar ooit.' Eva keek hem weer aan, zijn zachte glimmende ogen kon ze bijna niet weerstaan. Ze knikte en glimlachte.
'Niet nu. Maar ooit.' Beloofde ze hem, zoals ze dat altijd deed.