Flashback

3.8

Wolfs trok het portier achter open zodat hij zijn dochter een kus kon geven. 'Hé eendje!' zei hij blij en Lilly sloeg haar armen stevig om zijn nek.
'Papa!' zij was net zo blij hem te zien als hij haar. Na hun knuffel ging Wolfs voorin zitten en hij gaf Eva een kus terwijl hij zijn gordel vast maakte.
'Was het gezellig in de stad?' vroeg hij, al gaf de hele houding van zijn vriendin al genoeg antwoord. Eva rolde met haar ogen terwijl Lilly enthousiast knikte.
'Jep! We hebben een héél mooie jurkje gekocht papa. Voor Roomiejo.' Zei ze trots.
'Nou die wil papa straks wel zien hoor.' hij legde zijn hand op Eva haar bovenbeen en keek haar vragend aan. Zuchtend schudde ze haar hoofd.
'Het gaat 'm niet worden..' zei ze zachtjes. Het was de bedoeling geweest om gezellig wat te gaan eten met z'n drieën maar dat zag ze eigenlijk niet meer zitten op dit moment.
'Wat gaat 'm niet worden?' vroeg Lilly serieus.
'Hé! Kijk eens aan. Li d'r oren doen het weer!' zei Eva opgewekt en haar dochter lachte.
'Oh jeeh.. Heb jij niet geluisterd vandaag Lilly?' vroeg Wolfs en hij draaide zijn hoofd, zodat hij haar aan kon kijken.
'Jawel.' Knikte Lilly maar Wolfs zag aan haar hele uitdrukking dat ze loog.
'Eerlijk?' het bleef even stil waarna de kleuter toch maar eerlijk haar hoofd schudde. 'En waarom heb jij niet geluisterd eendje?'
'Mijn oortjes deden het niet zo goed.' Zei ze serieus. 'Maar nu weer wel hoor papa!' zei ze er snel achteraan, in de hoop het goed te kunnen praten.
'Gelukkig maar.' knipoogde hij. Een preek had ze ongetwijfeld al gehad dus dat hoefde hij niet nog eens te doen. 'We kunnen ook thuis eten?' zei hij bijna fluisterend. Misschien dat dat een beter idee was nu.
'Nee.. Laten we maar gaan.. Anders stellen we het weer uit.' besloot Eva. Door de drukte van de hele verhuizing en alles wat daar bij was komen kijken was het er al lang niet meer van gekomen.
'Zeker?' Eva knikte. 'Weet je wat eendje, als jij belooft dat jouw oren het weer héél goed doen, dan gaan we nu bami eten bij de Chinees. Oké?'
'Oké papa!' blij wiebelde Lilly op en neer in haar zitje en glimlachend keek Wolfs haar even aan. De twee belangrijkste personen in zijn leven werden toch zo gelukkig van bami dat hij het eten bijna wilde waarderen voor hun.

Geconcentreerd probeerde Lilly de slierten om haar vork te draaien terwijl ze de vorige hap nog weg moest slikken. 'Het lukt niet papa,' zuchtte ze en boos legde ze haar vork naast het bord. 'Ik doe het zo.' ze pakte de slierten tussen haar vingers en keek haar vader even aan of hij het ook echt zag. Vlak daarvoor had hij haar er op gewezen dat ze niet met haar handen mocht eten maar haar vork moest gebruiken.
'Weet je dat zeker?' vroeg Wolfs haar, die het absoluut had gezien. Lilly twijfelde even en pakte toch haar vork weer. 'Kom maar, papa zal helpen.' hij nam de vork van haar over en draaide er slierten omheen. Blij pakte Lilly haar vork weer en ze slurpte de slierten naar binnen. Glimlachend keek Wolfs naar haar waarna hij zijn blik naar Eva liet glijden. Stil zat ze tegenover hem terwijl ze de bami slierten op haar vork draaide en weer eraf liet glijden. 'Eef?'
'Ja?' liet ze weten dat ze hem had gehoord zonder op te kijken.
'Wat is er nou?'
'Ik ben gewoon moe Floris, dat is er.' een korte seconde keek ze op waarna ze haar hoofd weer liet zakken. Wolfs legde zijn arm op tafel en stak zijn hand naar haar uit. Eva liet de hare in de zijne glijden en hij kneep zachtjes in haar hand.
'Je bent niet meer zomaar gewoon moe Eef.. Misschien moet je eens naar de huisarts?' hij maakte zich druk om het feit dat zij zich al zoveel weken zo ellendig voelde. Gewoon moe, zoals ze zelf al die weken al volhield.
'En dan?'
'En dan laat je het even onderzoeken, dingen uitsluiten.'
'Zoals?' onbegrijpend keek Eva hem aan. 'Ik ben moe Floris.' zei ze hem duidelijk. 'Alles is gewoon te veel op dit moment. Ik mankeer verder niks.' doordringend keek ze hem aan.
'Dan neem rust, werk wat minder. Neem je tijd. Dit duurt al veel te lang zo.' vond hij. Eva haar doordringende blik verzachtte en werden vochtig. Snel draaide ze haar hoofd weg en met alles wat ze in zich had slikte ze haar tranen weg.
'Waarom doe je huilen mama?' vroeg Lilly ineens met een klein stemmetje en Eva schudde haar hoofd. Ze voelde het handje van haar dochter op haar arm en spontaan kwamen alle tranen terug. 'Maar je mag toch huilen? Dan ben je een grote meid!' herhaalde de kleuter de woorden die haar moeder normaal gesproken tegen haar zei. Hierdoor schoot Eva in de lach en ze draaide haar hoofd terug. Wolfs zag hoe ze oprecht door haar tranen heen lachte en dat deed hem goed. De eerste lach die hij vandaag op haar gezicht zag. Lilly lachte met haar mee. 'Toch mama?' vroeg ze voor de zekerheid.
'Daar heb je helemaal gelijk in.' knikte Eva. Ze liet haar hand uit die van Wolfs glijden en legde haar hand op die van Lilly die nog steeds op haar arm rustte. Lilly glimlachte naar haar en trok haar hand terug zodat ze weer kon eten. Nadenkend keek Eva naar haar maar eigenlijk wist ze niet eens waar ze aan dacht. Ze besloot Lilly haar voorbeeld te volgen en maar eens beginnen met eten, het was zonde van de bami om het weg te moeten gooien.
'Papaa,' zuchtte Lilly en boos keek ze van haar bord naar haar vader. 'Het lukt weer niet!'
'Rustig Lilly, we moeten gewoon oefenen.' zei Wolfs en hij draaide de bami weer om haar vork.
'Maar ik wil niet met dat eten,' wees ze naar de vork.
'Jawel, je bent een grote meid nu. Grote meisjes eten niet meer met hun handen. Zéker niet in een restaurant.'
'Ik wil niet groot zijn.' besloot Lilly en eigenwijs sloeg ze haar armen over elkaar. Wolfs glimlachte in zichzelf. Niemand wilde dat ze groot zou worden maar toch deed ze dat. En dat deed ze veel te snel.