Love Don't Die

Chapter 16

"Yeah of course it hurts. It hurts because I thought it was going to last forever."ㅡWest Cervantes

16

Pain

Cerenade

Sapo sapo ko ang dibdib ko pag ka bangon ko. I touched my cheek, may mga bakas parin ng luha.

I look around at tumingin sa wristwatch ko. It's 6:00 o'clock at nasa clinic parin ako.

Ano yung napanaginipan ko? I remembered it all. I felt a sting on my chest and a lump on my throat.

Bumangon na ako at lumabas. May tao pa ba dito? buti hindi ako nasaraduhan.

Naabutan ko pa yung guard na nagrorounds, tinitingnan kung may tao pa sa bawat room.

"Ma'am nandito pa po pala kayo?" Tanong niya habang nilolock ang katabing silid ng clinic.

"Ah...opo Manong, paalis na rin po ako." I answered, pagkatapos ay umalis na rin ako.

I guess, I'm going to commute.

Akala siguro nila nakauwi na ako. I turned off my phone at wala akong balak buksan ito.

Sumakay na ako ng jeep, medyo natagalan ako dahil traffic na naman. As usual.

Nang bumaba na ako ng jeep napansin kong uulan ng malakas.

Umaambon na at sa kasamaang palad I don't have my umbrella with me.

Nagmadali akong maglakad patungo sa gate ng village namin.

Hindi ko alam kung ready na akong makita sila. I'm not prepared for this one.

"Oh my god! Where have you been anak? basang basa ka." lumapit sa akin si Mom looking so worried.

"Uhhh... Nakatulog po ako sa clinic." I coldly stare on her, lacking with emotion.

I walk passed her then headed to my bedroom.

Hindi ko pa kayang sabihin.

I can't.

Nagbihis lang ako then let myself sleep again.

Itutulog ko nalang ang sakit, I'll forget it for the mean time.

Kinabukasan, I woke up feeling so exhausted. I haven't eat my dinner at nagising ako ng 10. Okay lang naman cause it's Saturday.

Nag ayos lang ako then I headed downstairs.

I didn't expect that they are still here. Akala ko nasa work na sila while Kuya is on his own escapades again.

Umupo na ako. Tahimik ko lang silang pinagmamasdan habang kumukuha ng ulam.

"Kumain ka ng marami anak." sabi ni Mommy habang nilalagyan ulit ng ulam ang plato ko.

How could they lie to me?

Tumango lang ako, I'm lost. I don't know what to say. I'm empty.

"Uy!" napalingon ako kay Kuya nang tapikin niya ang balikat ko. "Tulala ka ata?" tanong niya habang inaabot ang pitchel.

"M-may tanong ako." huminga ako ng malalim. "Go ahead Princess." pahayag ni Dad habang pinunasan niya ng napkin ang bibig niya. Good. Tapos na siya kumain.

Humarap ako sa kanila na ngayon ay nasa akin ang atensyon.

Kinakabahan ako, hindi ako mapakali sa aking kinauupuan. Gusto kong malaman ang katotohanan, kahit masakit. Even if it breaks me.

"I dreamed last night. . . " I'm still choosing the right words to utter. Malakas ang pintig ng puso ko na tila ay lalabas na ito. Kalma. Kaya ko 'to.

"Sus, mamaya mga crush mo lang yan Cerenade." umiiling si Kuya habang tumatawa. Akala niya siguro nagbibiro lang ako. Sinamaan ko siya ng tingin ngunit wala ata itong epekto sa kanya. Dumb ass.

"I want to know the truth." I coldly said. Naramdaman ko ang pagtahimik ng paligid. It felt like the time stops. Nakakabingi ang katahimikan na lalong dumudurog sa pagkatao ko.

"Anong totoo anak?" tanong ni Mommy habang nakangiti ng alanganin. Tss. Still lying infront of me?

Tumayo ako kahit nangangalahati palang ang bawas sa pagkain ko. I know it's rude, but I need to know the truth. I want to know what really happens. I want to know myself. I need to be fix. To be completed.

"Living room. Now" naunang maglakad si Daddy. Tumayo narin sila Mommy at nagtungo sa sala.

Ito na yun.

Am I ready?

Umupo ako sa tapat ni Mommy at Daddy, katabi ko si Kuya na hindi mapakali. Based on his reaction, frustration written all over his face.

"Ano po ang nangyari bago ako maaksidente?" hindi ko alam kung saan ako humuhugot ng lakas ng loob sa ganitong sitwasyon. Maybe I was to desperate to know the truth.

"N-nasagasaan ka Anak. You were a victim of hit and run."

"Do you think that I will buy that?"

"Ano bang sinasabi mo Anak? That was the truth." napatingin ako kay Mommy na tila isang pitik nalang ay tutulo na ang kanyang mga luha. Hanggang ngayon ba itatago parin nila sakin 'to? Tumayo ako at hinarap silang tatlo.

"No I want to know the truth Mom!" marahas akong tumingin sa kanila. Sa loob ng dalawang taon tinago ko ito. Tinago ko ang sakit. Hindi ko lubos kilala ang sarili ko. Wala akong masyadong natatandaan. Hindi ko alam kung sino ako. Wala akong alam.

"Kumalma ka Anak." tumayo si Mommy upang pakalmahin ako. Akmang hahawakan niya ang balikat ko ng ilihis ko ito. Nanatili paring kalmado at seryoso si Dad. I always saw him like this, lalo na pag nasa meeting niya. Unlike from his business, this one is different. Ganun din si Kuya na kung kanina ay hindi mapakali ngayon naman ay tulala na lamang siya. Malayo ang tingin habang malalim ang iniisip.

Gaano ba kabigat ang nililihim nila sa akin? gaano ba ako katanga upang hindi ko ito maintindihan. Bakit ayaw nila sabihin?

"Nakikiusap po ako. Sabihin niyo na po ang totoo." I pleaded. I kneel down, nataranta naman si Kuya na agad akong dinaluhan upang tulungang tumayo. Nagsimula nang bumuhos ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan. I break down.

Inalalayan ako ni Kuya upang makaupo habang patuloy siya sa paghagod ng aking likuran. If this was an ordinary day I'm sure that I will feel relaxed, pero sa sitwasyon ngayon pakiramdam ko bawat hagod niya sa likod ko ay lalong bumibigat ang pakiramdam ko.

"Si West, he was not your boyfriend." napaangat ang ulo ko ng marinig ko ang katagang nangaling sa aking Ama. Tila bumagal ang takbo ng oras habang inuunawa ko ang sinabi niya. Una palang masakit na paano pa kaya yung mga susunod pa?

All this time niloloko niya lang rin pala ako. All this time may alam siya. Tuwang tuwa na siguro yun dahil nagmumuka akong tanga, na walang alam.

Kaya ko pa naman diba? ginusto ko ito. Ginusto mo 'to Cerenade or should I say Alexis.

Marami at alam kong magtatagal pa itong usapan na ito. Sana ay kayanin ko. Sana ay kayanin kong unawain ang nga lihim na tinatago nila sa akin. Sira naman na ako eh. I was broken from the start. Bakit di na lubos lubosin para matapos na?

Masakit.

Masakit pero ito lang ang paraan upang malaman ko ang totoo. Para mabuo ako.