HAYATIMDAN ÇIK ARTIK " KIZIM "

Arkadaslar Umar hikâyemiz okurken zevk alırsınız..☺☺ Bu hikaye biraz klişe ama kendi hayatınız olarak hayal edin ve kızın çektiği acıları daha iyi anlayın... Sakın bir erkek için harcamayı aynı şekilde erkekler sakin bir kız için harcamayı o güzel hayatınızı. .. İyi okumalar.. Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin...

~Meyra EVCEN~

Beş yaşındaydım. Hem yetim hem öksüzdüm. Bu yaşta annem ve babam kara topraktaydı... "O toprak için mi bıraktılar beni?" diye düşünürdüm her gece. Onların o şevkatle bakan gözlerini anımsıyorum... Her gece...
Rüyalarımı süslerdi üstünde kefen gibi bembeyaz elbise ve bembeyaz bir yerde... Rüyamda ağlardım.. Hala ağlıyorum o ayrı mesele. "Kızım hadi gelsene..." derdi annem ,birtanem..
Sabah kalktığında yaşlar olurdu yastığımda... Rüyamda inci göz yaşları dökermişim o al yanaklarımdan birer birer... Teyzemlerde kalmaya başlamıştım o zamanlar. Teyzem çok ama çok gaddardı... Melek gibi annemin böyle kardeşi mi olurdu bee!

      Bir oğlunu benim yaşımda kanser olduğundan ötürü kaybetmişti. Aynı yaşta olduğumuzdan benden nefret ederdi zaten...Bana hep ama hep kötü davranırdı. Sanki oğlunu ben öldürmüşüm, öldüresiye döverdi, eniştem evde yokken, öldüresiye... Eniştem bana daha iyi davranırdı.

      
    Gün geçtikçe büyüyordum. Teyzemle eniştem bana bakamaz haldeydi. Fakir ve yoksul... Biçarelere daha fazla yük olmak istemiyordum. Ancak beni kabul eden yoktu... Yalnızdım yapayanlız...

☆☆☆☆☆

    Bir gün televizyonda dizi izlerken bir çocuğun evden kaçtığını görmüştüm.. Bende aynen öyle yapmıştım. Yanıma bir el çantası ve yiyecek alıp teyzemler evde yokken evden çıkmıştım.

    İstanbul'un o kıvrımlı yollarından trafikli caddelerinden geçiyordum. O loş sokaklarından. Sarhoş insanlar geçiyordu yanımdan sarhoş ve kaba sözler sarfederek o yaşta aklıma ermeyecek şeyler söyleyen adamlar. Teyzelerimi düşündüm birden. 'Acaba onları endişelendirdim mi? Şuan ne yapıyorlardı?' diye iç geçirdim. Oturdum eski galiba boş olan bir dükkanın önünde. İç geçiriyor ve düşünüyordum. Ne yapacaktım? Bu ani kararı almadan önce düşünmeliydim... Oracıkta betonun üzerinde uyuyakalmışım.

    Sabah ezanıyla sıçramıştım bir anda. Donmuştum,titriyordum. Ne yapmalıydım? Tam dükkanın karşısında bir cami vardı kalkmış ve sabah güneşinin yüzüme vurmasıyla ayaklanmıştım.Caminin önüne gittim. Sabah namazına gelen cemaat beni görünce bir hayli güzel bir tebessüm belirtmişlerdi yüzlerinde.Ben mutsuzdum ve tebessüm gösteremiyordum. O an cemaatten bir adam yanıma yanaşmıştı.

     Sordu pala bıyıklı , beyaz sakallı adam : "Senin burada ne işin var küçük ?" "...." "Bu vakitte burada olman çok tehlikeli niçin burdasın?" O an bir cesaret "Ben evden kaçtım teyzelerim çok kötü bir durumdalar ve paraları yok ben onlara yük oluyorum ve hep benim yüzümden kavga ediyorlar..." yanaklarımdan bir anda gözyaşlarım akmaya başladı annem görse üzülürdü. Evet olgun düşüncelere sahibim yaşadıklarımdan ötürü... Adam şaşkındı nedenini biliyordum, bu yaşta bir kızın böyle kötü bir cesarete ortak olması onu elbet tabi bir hayli şaşkına çevirmişti. Adam bana çok garip bakıyordu ve eğer artık gitmezse cemmatle namazı kaçıracaktı. 2 dakika sonra nihayet konuştu: " Sen şu avlunun kenarında bekle küçük ben gelince bir çaresine bakarız inşallah..." der demez camiye koştu.

     Geldiğinde beni gördüğünde bir hayli memnun olmuştu. Adama kanım ısınmış olsada onunla yani bir yabancıya konuşmanın bana yarar sağlamayacağını  biliyordum. Teyzemden...Ben yabancıyla konuşunca döverdi beni hemde ne dövme...

     Adam tam konuşacakken bir başka adam bize doğru konuştu. Ve diğer adamla konuşmaya başladılar artık küçük cümlelerle başlayan konuşma  sohbete dönüşürken teyzemin sözleri yüzünden ordan uzaklaşıp koşmaya başladım. O loş ve kıvrımlı sokaklarda dolaşırken 'Niye kaçtım ki sanki! Kalsaydın orda ne güzel. Off ancak biraz çalışırdın ve biraz dayak yerdin çok muydu?! diye sordum yine kendi kendime. Daha benim yaşıtlarım kim bilir uyuyorlardı mışıl mışıl yataklarında...

     Yürürken yolda kötü kılıklı, insana kötü bir intiba bırakan sarhoş bir adam belirdi. Adamın elinde içki şişesi o buz gibi soğukta üstüme yürüyordu. Korkudan ne yapacağımı şaşırmıştım. Son hızla kaçmış ve eniştemin bana öğrettiği Sübhaneke duasını okumaya başladım.Çok korkuyordum.O korku ve panikle çantamı orada unutmuştum.
Gözlerim damla damla savruluyordu. Açmışım ellerimi dua ediyordum. O adamın beni bulamaması için, yaşamak için...

Lütfen oy ve yorumlarınızı esirgemeyin...