4. De inhoud van de Kast
Ze viel en ze viel en het duurde wel een eeuwigheid, voordat ze eindelijk op haar buik neerviel. Zoals de langdurige val had doen vermoeden, kwam Ashley er al snel achter dat het geen gewone kast was geweest. Haar wangen en vingers streken niet over een hard oppervlakte, maar door fris ruikend gras.
Ashley veerde overeind. Ze lag op een heuvel met hoog gras en achter zich hoorde ze het ruisen van de zee. Ze schudde ongelovig haar hoofd. Dat kon toch niet! Wat gebeurde er met haar? Droomde ze? Ze kneep overtuigend in haar arm, maar schrok niet wakker. Haar omgeving veranderd ook niet. Was ze dan gek geworden? Ze kon toch niet zomaar van een verlaten huis in Mapleton op een –ze keek werktuiglijk om zich heen- duin zitten?
Nu was het haar beurt om haar handen tegen haar slapen te zetten. Ze kneep haar ogen stijf dicht en opende ze weer, maar nog steeds zat ze op de duin in..een kast?
‘Oké, rustig aan,’sprak ze zichzelf moed in. ‘Denk rustig na.’ Het was op dat moment dat haar ogen zich opnieuw vergrootten. Ze sprak! Dit was de eerste keer sinds tijden dat ze had gesproken zonder dat de noodzaak haar ertoe gedwongen had. Even keek ze om zich heen of er niemand bij haar was en toen begon ze hartstochtelijk te zingen, schreeuwen en te praten. Het voelde geweldig!
Buiten adem liet ze zich in het gras vallen en genoot van de zilte lucht op haar gezicht. Opeens interesseerde het haar niet meer zo veel waar ze was. Ze kon hier duidelijk dingen doen die ze in de normale wereld niet kon en dat stond haar wel aan.
Vrijwel meteen drong een nieuw probleem aan haar op. Hoe lang zou ze hier zijn? Bij haar weten had Emily haar hierin gekregen, wat inhield dat zij haar ook naar eigen wil eruit kon halen en dat wilde Ashley niet. Ze
28.
in ieder geval weten hoe ze op deze wonderlijke plek kon terug keren; waar ze nu ook was.
Ze kneep haar ogen nadenkend dicht en probeerde zich te herinneren hoe ze hier was gekomen. Ze was op die zolder en die kast had haar aandacht getrokken. Toen Emily de deur had open getrokken, had ze naar dit plaatje gekeken, alsof het een scene was uit een op pauze gezette film. Ze had deze duinen gezien met hun machtige uitstraling en de daarachterliggende blauwe, woelige zee. Voor de duinen had een uitgestrekt landschap gezien van alleen maar groen gras. De hamvraag bleef echter hoe was ze hier gekomen?
Emily had haar geduwd, maar toen? Ze was de kast ingevallen en was hier terecht gekomen? Ashley zag er de logica niet van in. Er was maar een antwoord op deze vraag en dat was dat de kast iets als een poort moest zijn geweest naar…hier. Maar waar was ze hier? Was dit nog wel in haar wereld?
Ze had genoeg aardrijkskunde gehad om te weten dat een zee nooit begrenst kon worden door duinen en dan alleen maar gras. Dat kon geologisch niet! Ergens in de verte kon ze een groot woud zien, groter dan ze ooit gezien had. Betekende dit dus dat ze in een andere wereld terecht was gekomen?
‘Dat ik dit ook maar zelfs overweeg!’zei Ashley en ze genoot clandestien weer van haar eigen stemgeluid. ‘Dit is gekkenwerk!’
Ze schrok op, toen ze voetstappen achter zich hoorden en even hoopte ze dat Emily haar achterna was gekomen, zodat ze haar eens flink aan de tand kon voelen. Toen ze zich echter omdraaide, stond een oudere man achter haar.
Het was een excentriek figuur, kon Ashley wel zeggen. Hij had een violetkleurige mantel aan die tot zijn enkels reikte. Op zijn borst zat een naamplaatje, alsof hij was weg gelopen uit de eerste de beste feestwinkel. Zijn kledij echter was niet het enige dat Ashley vreemd aan hem vond. Het
