14. Vertrek
De dagen verstreken bij Michagh en al gauw waren ze al een week bij hem. Michagh bleek aangenaam gezelschap en vaker vertelde hij de twee meiden volksverhalen over Païndrolesia en diens verscheidene volkeren. Ook bleek hij een uitstekende kok en naast de meest heerlijke soepen maakte hij ook andere gerechten voor de twee meiden klaar, die al snel niet meer zonder zijn heerlijke eten konden.
Met Ashley ging het elke dag beter. Ofschoon ze nog veel last had van gruwelijke pijnscheuten in haar litteken werd de frequentie iedere dag minder en kon ze de basis dingen weer doen zonder al te veel pijn. De vechtoefeningen met Emily zorgden wel door de zware lichamelijke inspanningen dat ze vaak overvallen werd door een pijnaanval en zelfs meerdere malen per training. Ashley was blij dat Emily dan bij haar was en er zo goed mogelijk voor zorgde dat de pijn dragelijk werd, maar zelfs zij kon dit niet altijd verhelpen.
Naast de gebruikelijke trainingen maakten de twee dames ook bijna elke dag een lange wandeling door het woud samen met Michagh. Hij vertelde hen dan vanalles over verschillende soorten planten, bloemen en bomen en Ashley genoot van zijn kennis. Michagh was zo op de hoogte van alles om hem heen dat het Ashley bijna jaloers maakte.
Het enige dat Ashley op dat moment steeds meer zorgen ging baren, was Clarus’ afwezigheid. Hoewel ze nu al een week bij Michagh waren, hadden ze nog steeds geen teken van zijn aanwezigheid waargenomen. Emily was zelfs eens met Michagh tot aan de grens van het Claraèlwoud gelopen om te kijken of daar een spoor van hem te bekennen was, maar ook daar was niets van hem te bekennen en Emily werd gedwongen om Ashley gelijk te geven: Clarus moest gevangen zijn genomen.
Tot Ashleys grote opluchting had ze ook geen nachtmerries meer gehad 165.
over Heshtra, Emilia of Valentina en hoewel ze zich zorgen maakte over
Valentina, kon ze niet ontkennen dat ze haar nachtmerries liever kwijt dan rijk was. Dit betekende echter ook dat ze geen idee had van Emilia’s vorderingen. Was ze al onderweg naar hen of waren de plannen veranderd? Wanneer zouden ze haar zien? Ze had Emily nog steeds niet ingelicht over dat deel van haar droom en ze begon steeds meer bang te worden, naarmate de tijd verstreek, dat ze geen andere keuze meer had dan te blijven zwijgen. Emily zou het haar nooit vergeven dat ze gelogen had.
Ashley keerde peinzend het raam de rug toe en grijnsde waterig naar Michagh die de kamer in kwam. ‘We gaan zo eten,’zei hij en hij maakte het haardvuur aan.
‘Ik kom eraan,’zei Ashley en ze borstelde haar haren vlug.
‘Emily wil je na het eten nog spreken, moest ik van haar doorgeven.’
‘Spreken? Zei ze waarover?’vroeg Ashley nerveus, die zich heimelijk afvroeg of Emily het wist van haar leugen.
‘Over jullie plannen,’zei Michagh achteloos. ‘Ik ga na het eten op jacht en dan zoeken jullie twee meiden het zelf maar met elkaar uit. Sla elkaar wel de koppen niet in.’
Ashley giechelde. ‘Emily en ik toch niet! Wij doen zoiets niet!’
‘Nou, dat weet ik zo net nog niet,’zei Michagh met een vette knipoog. Ashley schudde grijnzend haar hoofd en liep toen achter hem aan de smalle trap af naar beneden. Ze kwamen uit in het enige vertrek dat de benedenverdieping van Michaghs hut kende en ze ging hongerig aan tafel zitten. Emily kwam net via de achterdeur naar binnen en snoof genietend.
‘Ruikt goed,’merkte ze op en ze ging zitten, terwijl Michagh zelfvoldaan opschepte. ‘Wat ik je nog wilde vragen, Michagh: zitten er hier wilde dieren in de buurt?’
