34. Renatus
Toen ze haar ogen weer opende, lag ze in de ziekenzaal waar ze haar reis in Vieriaèll ook begonnen was. Om haar heen zaten Emily, Emilia, Clarus en Maedras. Aan de overkant van haar bed had Xena haar hoofd door het raam gestoken om toch de wacht over haar Zieldeelster te houden. Ze schraapte haar keel om te laten weten dat ze wakker was en vijf paar ogen keken bezorgd op.
‘Hoe voel jij je?’vroeg Maedras als eerste en zijn ogen waren groot van ongerustheid.
Ashley dacht na over die vraag. Ze herinnerde zich de zingende elfen die een van de ergste pijnen in haar rug teweeg hadden gebracht. Haar rug voelde echter nu weer normaal aan. Nu ze erbij stil stond, voelde hij anders aan dan normaal. ‘Wat is er gebeurd?’vroeg ze wantrouwig.
Emily wisselde een blik met Emilia en Maedras en vroeg toen gespannen: ‘Hoe voel jij je?’
Ashley moest even over die vraag nadenken. Ze herinnerde zich maar al te goed de immense pijnaanval die ze gehad had. De pijn was vele malen erger dan ooit tevoren. Eerlijk gezegd vond ze het een wonder dat ze niet krankzinnig ervan was geworden. Als ze dit nog eens moest doorstaan, zou ze het echter niet redden.
Ashley besefte ineens dat er iets veranderd was. Normaal had haar rug altijd stram gevoeld, alsof haar spieren constant onder spanning stonden. Na een pijnaanval voelde haar rug nog altijd aan alsof honderden spelden in haar huid staken. Nu was er echter niets. vragend hield ze haar hoofd schuin en tastte met haar vingertoppen naar de bobbelige stuk huid dat haar litteken vormde. Ze vond niets.
Ze hapte naar adem en sprong op, iedereen in de kamer verschrikkend. Ze rende naar de eerste spiegel die ze zag en kleedde zich uit, Maedras’ gegeneerde blik negerend. In de spiegel bekeek ze haar rug en zei toen ontzet: ‘Het is weg.’ Ze keek haar vrienden verbijsterd aan en zei: ‘Mijn litteken: het is weg!’
‘Het is gelukt,’riep Emilia blij uit en zij en Emily sprongen enthousiast op. Ze vlogen Ashley om de hals, die hen opgetogen op de rug klopte. Ze keek Maedras vragend aan, die opgestaan was.
Hij beantwoordde haar blik met zijn stralendste glimlach. ‘Dit was jouw cadeau van de elfen.’
Tranen liepen over haar wangen van vreugde. ‘Bedankt,’wist ze uit te brengen.’Dit betekent zo veel voor me.’
‘Dat weet ik,’zei Maedras met een knipoog. ‘Ik laat jullie even alleen. Ik ga heer Haèdir inlichten van jouw opmerkelijke herstelling.’
Ashley maakte zich los van haar vriendinnen en voerde een aantal vechtbewegingen uit die haar normaal pijn zouden doen. Ze voelde niets anders dan de gebruikelijke vermoeidheid in haar armen. ‘Ik voel geen pijn meer,’riep ze enthousiast uit.
‘Dat is geweldig nieuws!’
Emilia knikte. ‘Heshtra mag haar borst wel natmaken! We komen eraan!’
De drie meiden vielen elkaar weer om de hals en maakten een vreugdedansje, terwijl Xena tevreden neuriede.
Een uur later kreeg Ashley toestemming om de ziekenzaal te verlaten en op Xena’s rug vlogen ze in de richting van het paleis om Ashleys koffer in te pakken. Na een kort overleg hadden de drie dames besloten dat ze toch vandaag nog zouden vertrekken uit Vieriaèl. Clarus en een paar artsen van de elfen hadden Ashley nog een laatste maal onderzocht en haar officieel gezond verklaard. Hun vertrek uit de elfenstad werd daarmee een feit en dat stemde Ashley droevig.
Xena liet haar uit op haar kamer en vloog toen terug naar haar slaapplek om zelf wat spullen op te halen. Ashley zwaaide haar uit en begon toen haar koffer in te pakken. Emily en Emilia waren nergens te bekennen en Ashley vermoedde dat zij hun spullen al ingepakt hadden en nu naar Gabrum brachten. Dat was in ieder geval wat Ashley gedaan zou hebben. Emilia moest immers aan de draken wennen.
