18. Op weg
Ze hadden Michaghs heerlijke laatste maaltijd, bestaande uit een mals stuk zwijnenvlees met heerlijk bessen en een zelfgemaakt stuk brood, net verorberd. Emily leunde soezerig achterover, terwijl Ashley voldaan naar de invallende avond keek. Michagh ruimde de tafel op, maar ging toen weer zitten.
‘Hebben jullie al een route uitgestippeld?’vroeg hij.
Ashley glimlachte en zei: ‘Nee, we wilden jouw hulp daarbij.’
‘En nu waren we het nog bijna vergeten,’voegde Emily er giechelend aan toe.
Michagh grinnikte en stond op. Uit een houten kast toverde hij een vel perkament tevoorschijn, waar hij zelf een kaart op had getekend van het Claraelwoud, zoals hij die had leren kennen tijdens zijn reizen. Hij legde de kaart uit op de tafel en de twee meiden bogen zich er nieuwsgierig naar toe.
‘Kijk,’zei Michagh en hij wees naar een blauwe lijn die naar het zuiden liep. ‘Deze route gaat naar de elfenstad Abriaèl. Als ik jullie was echter zou ik naar Mariaèl gaan. De elfen hier zijn wat meer aan mensen gewend en zul je sneller bereid vinden jullie bij te scholen. Het ligt iets verder weg dan Abriaèl, maar ik zou toch naar het oosten gaan.’
Ashley en Emily keken elkaar aan. ‘Dan gaan we naar Mariaèl,’stemde Ashley in. ‘Die paar uur extra vliegen, zal geen verschil maken, als we dan maar hulp krijgen.’
Michagh knikte. ‘De route naar Mariaèl is vrij simpel. Het is altijd rechtdoor. De kunst is om niet te verdwalen. Ik raad jullie namelijk aan om te rijden op jullie draken. Vlieg vooral niet. Kwaadwillende ogen zouden jullie kunnen spotten.’
Ashley gromde. Michagh had gelijk, maar dat betekende niet dat ze het een goed idee vond. Ze had zo genoten van Xena’s trip door het luchtruim dat ze popelde om weer de lucht in te mogen om te kijken wat ze nog meer zou leren. Tevens leek vliegen haar vele malen sneller dan lopen.
‘Hoe lang gaat het te voet duren?’vroeg Emily ook, die fronsend op de kaart tuurde.
‘De weg is 400 mijl hemelsbreed.’
‘Dat betekent zo’n acht dagen reistijd!’riep Emily gefrustreerd uit. ‘Zo veel tijd hebben we niet!’
Ashley trok een wenkbrauw op. ‘Daar had ik je al voor gewaarschuwd. Jij wilde per se langs de elfen.’
Emily kneep haar ogen geërgerd dicht. ‘Die discussie hebben we al eens gevoerd, Ashley!’
‘Dat was, voordat we erachter kwamen dat we acht dagen kwijt waren!’
‘We moeten enige vorm van training krijgen, Ashley, anders heeft Valentina sowieso niets aan ons!’
‘Ze heeft sowieso niets aan ons, als we nog niet eens bij haar in de buurt zijn!’
Emily keek verhit naar de kaart. ‘Er moet een andere manier zijn.’ ze wees naar een stad aan de bosrand. ‘Vieriaèl? Wat is dat?’
Michagh keek, alsof hij een citroen had afgeslikt. ‘Een elfenstad.’
De twee meiden keken hem ongelovig aan. ‘Waarom noemde je deze stad niet als optie?’
‘Omdat Vieriaèl zo ver noordelijk ligt dat de elfenmagie het maar deels beschermt! Als jullie die stad kiezen als jullie eindbestemming, dan zijn jullie niet beschermd tegen vijanden. De Glaerogh zou jullie daar kunnen opwachten.’
Ashley tuitte nadenkend haar lippen. Ze zouden in gevaar zijn en Ashley zag er tegenop om weer te moeten vechten. Haar rugblessure zou dat niet aankunnen. Daarentegen leek Vieriaèl dichterbij te liggen en al op weg naar hun einddoel. Wat woog belangrijker af? De voor- of de nadelen?
