41. Op de drempel
Clarus gaf Emilia snel dezelfde drank als hij Ashley een paar dagen terughad gegeven na haar confrontatie met de Glaerogh. Emilia was daardoor snel weer op krachten en vlug gingen ze weer op weg. Clarus besloot hen te begeleiden tot het echt veilig was, waarna hij het avondmaal met hen zou nuttigen en daarna zou vertrekken.
Vlak achter Normindan bogen ze af naar rechts en zochten daar al vlug de beschutting van de bergen weer op. Morgenvroeg zouden ze Heshtra’s kasteel vanuit het oosten naderen. Emily en Ashlet gingen voorop, omdat de draken met hun verscherpte zintuigen eerder een goede plek zouden vinden om te overnachten en op krachten te komen. Hoewel Ashley niets liever wilde dan het laatste stuk door te vliegen, moest ze toegeven dat Valentina niets aan haar had in de huidige omstandigheden. Ze was nog steeds vermoeid van de korte strijd die ze onverwachts hadden moeten leveren.
Emily riep hen, toen ze een brede spelonk had gevonden die hen aan het oog onttrok voor gevaar. Ze landden en Ashley stapte stijfjes af, terwijl ze afkeurend rond keek. Voor regen en wind zouden ze hier niet veilig zijn, maar het was het beste wat ze momenteel gevonden hadden.
Emily legde een vuurtje aan en Ashley zocht een avondmaal bijeen uit hun voedseltassen. Ze zag tot haar schrik dat de proviand al meer dan de helft op was. Als ze aan een terugreis toekwamen, dan moesten ze spoedig ergens stoppen voor een voedselvoorraad aan te leggen. Aan water moest ze nog eens denken. In haar waterzak zaten nog maar een paar slokken.
‘We moeten zuinig zijn,’zei Ashley en ze deelde wat vruchten aan iedereen uit. ‘Ik betwijfel of we genoeg hebben voor de terugreis.’
‘Mijn waterzak is inderdaad bijna leeg,’zuchtte Emily.
‘Dat zijn de zorgen voor morgen,’zei Emilia en ze wreef over haar slapen. Sinds ze Normindan hadden aangevallen, leek Emilia vrij geagiteerd. ‘Eerst moeten we morgen overleven. Als we het allemaal redden, hebben we het nog wel eens over rantsoenen.’
‘Met Valentina erbij moeten we ergens eten halen. Ik weet niet of zij in staat is te reizen zonder voedsel,’zei Ashley treurig. ‘Als haar omstandigheden net zo erg zijn als in mijn dromen dan heeft ze eten nodig.’
‘Dan plunderen we toch ook nog Heshtra’s keukens? Alsof we nog niet genoeg risico lopen!’vitte Emilia en ze liep boos weg.
Ashleys mond viel open. ‘Wat zei ik fout?’
Clarus keek Emilia meewarig na. ‘Wees niet te streng voor haar. Het moet moeilijk zijn om terug te gaan naar de plek waar ze jaren heeft gezeten, terwijl haar hele positie veranderd is. Na haar openlijke actie in Normindan en wellicht zelfs daarvoor al tijdens het verslaan van de Glaerogh heeft ze zich duidelijk tegen Heshtra gekeerd en ik denk dat Emilia haar repercussies vreest.’
‘Maar dat is onzin!’zei Emily, voordat Ashley iets kon zeggen. ‘Heshtra zal haar niet straffen! Dat staan wij niet toe! Dat weet Emilia ook.’
‘Dat denk ik niet. Zij is nog steeds niet zeker over haar positie bij jullie.’
‘We zullen het haar morgen tonen hoe standvastig wij zijn,’beloofde Ashley ook.
Clarus glimlachte en zei: ‘Ik ben werkelijk trots op jullie. Jullie zijn zo ver gekomen. Jullie zijn niet de onverantwoordelijke meisjes die ik in Mapleton vond. Jullie zijn nu echte Amazones. Jullie bevrijden Valentina morgen. Daar heb ik vertrouwen in.’
‘Bedankt, Clarus,’zei Emily. ‘Ook voor al je hulp. Zonder jou hadden wij nooit geweten van onze lotsbestemming.’
Ashley dacht terug aan Clarus’ eerste woorden aan haar en hoe ze daardoor geschokt was. Ze glimlachte. Wat leek dat lang geleden. Dat was een ander meisje uit een totaal andere tijd. Dat was niet-sprekende, bange Ashley. Nu was de strijdlustige, dapper Ashley opgestaan, die haar vriendinnen nooit in de steek zou laten. Ze wist wat er van haar verwacht werd en hoewel haar dat beangstigde, deinsde ze niet terug.
