10. Acceptatie
Obscurus bleef een aantal centimeters voor haar staan en keek haar smalend aan. ‘Kun jij je voorstellen hoe ik onthaald word, wanneer ik jou afmaak? Wanneer een van de Amazones dood zijn, kan Clarus niets meer beginnen. De profetie liet duidelijk zijn dat er vijf Amazones nodig zijn om vrouwe Heshtra te verslaan. Zodra er één minder is, zal zijn plan nooit door gaan en zo ook de voorspelling niet.’
Ashley bleef hem met grote angstogen aan kijken, maar kon verder niets doen. Ze had heimelijk al geaccepteerd dat ze niets kon doen en dat ze vandaag zou sterven. Zou haar oma op haar wachten?
‘Hoe wil je sterven, Amazone?’ Hij legde dreigend zijn zwaard op haar keel. ‘Zal ik je keel doorsnijden? Of wil je misschien de doodssteek in je hart? Of wil je helemaal niet sterven door het zwaard, maar vlug door een spreuk? De koningin is barmhartig: ze zal het zeker goedkeuren als ik jou je zin geef en je pijnloos laat sterven.’
‘Hoe wil jij sterven, Obscurus?’vroeg opeens een zware mannenstem achter hen.
Ashley keek langs Obscurus door en glimlachte nu echt opgelucht. Ze had hem eerder gezien en had hem toen ten onrechte aan een droom toegeschreven. Hij was echter meer dan echt nu hij zo voor haar stond. Ze wist nog dat ze hem bij hun kennismaking een excentriek figuur had genoemd met zijn violetkleurige mantel, zijn lange grijze haren en baard, zijn vreemde gouden ketting en zijn raar soort mutsje. Er was nu echter iets aan Clarus’ houding veranderd.
Hij leek veel machtiger dan de eerste keer dat ze hem gezien had, alsof hij nu hij duidelijk kwaad was sterker was. Nu hij zich in zijn volle lengte had opgericht torende hij boven zowel Ashley als Obscurus uit en het verbaasde Ashley stiekem dat de laatstgenoemde niet achteruit deinsde onder zijn toorn.
‘Aah, mijn oude vijand,’zei Obscurus cynisch. ‘Kom je van de show genieten? Kom je zien hoe ik de eerste Amazone ombreng? Kom je kijken hoe de profetie tot een eind gebracht wordt?’
‘We hebben geen tijd voor spelletjes, Obscurus. Dat geldt voor ons allebei, dus stop met je spel en gepraat en probeer haar maar eens aan te vallen. Eens kijken of ik nog steeds de sterkste van ons ben.’
Obscurus lachte vreugdeloos en zei honend: ‘Ben je nog steeds van mening dat jij de sterkste bent? Ik heb toch al afgerekend met dat waanzinnige idee bij onze vorige ontmoeting?’
‘Je versloeg me op een oneerlijke manier, zoals puur kwaad eigen is. Zou jij je houden aan de regels van een eerlijk gevecht, dan versloeg ik jou.’
Obscurus haalde sissend van venijn adem en zei: ‘Daag je me uit?’
‘Nee, ik zou nooit durven. Welnu, blijven we kletsen of ga je nog doen wat je van plan was?’
Ashley vond dat Clarus het wel erg uitdaagde en haar als aas in zette in zijn spotternij. Alsof hij haar had horen denken, gaf hij snel een knipoog, die Ashley –vreemd genoeg- enigszins geruststelde.
Obscurus wendde zich tot Ashley en zei: ‘Het spijt me, maar je leermeester heeft ervoor gezorgd dat ik een besluit heb genomen over hoe je sterft.’
Alles gebeurde in een fractie van een seconde en was vast niet waarneembaar voor mensenogen, maar Ashley merkte al gauw dat zij er geen last van had. Obscurus hief zijn zwaard op net op het moment dat Clarus verdween. Nog voor Obscurus’ zwaard doel trof, verscheen Clarus voor Ashley. Een felle lichtflits volgde en Obscurus vloog door de lucht.
‘Emily, nu!’riep Clarus en ineens voelde Ashley een warme hand op haar schouder en stond Emily achter haar. Ashley voelde de kilte tussen hen in hangen als een dichte misbank, maar toch trok ze Ashley achter een boom, toen een sinister ogende lichtstraal over hun hoofden scheerde.
