17. Geschiedenis
Ashley sprong op van tafel en riep ongelovig uit: ‘Wat?’ Dit kon niet waar zijn! Ze had Michagh van het begin af aan gemogen en nu kregen ze de harde waarheid voor de voeten geworpen. Dit kon geen toeval zijn. Zij waren op weg om Heshtra’s gevangene te bevrijden en hier werden ze ontvangen door haar zoon. Hier zat opzet in het spel. Was Michagh wellicht een spion? Het was dus waar: Heshtra had overal spionnen.
Ashley keek jachtig om zich heen. Ze waren hier nu al een flink aantal dagen. Zou Heshtra in de buurt zijn om hen uit te schakelen? Michagh had haar vast al lang ingelicht. Hoe lang zou Heshtra of een van haar dienaren nodig hebben om hier te komen? Ze waren in gevaar en moesten meteen weg. In gedachten riep Ashley Xena al.
‘Ashley,’zei Michagh die was opgestaan en haar smekend aan keek. ‘Laat het me uitleggen.’
Ze keek hem vernietigend aan en zei: ‘Er valt niets uit te leggen. Jij bent de zoon van het monster dat ik iedere avond in mijn nachtmerries zie. Elke nacht zie ik hoe jouw moeder haar dienaren en gevangen martelt tot krankzinnigheid hen dreigt over te nemen. Ga me nu niet wijsmaken dat jij niet op haar lijkt, want je erft eigenschappen van allebei je ouders en hoewel je “gevlucht”bent -als je hier de waarheid sprak- dan nog heb je jaren bij dat mens geleefd.’
‘Ik zal niet ontkennen dat ze een grote invloed op me heeft gehad, maar ik ben niet slecht. Ik heb nog nooit een mens pijn gedaan.’
‘Wat is dit? Een zwakke poging om ons hier te houden? Is je mammie nog niet in de buurt?’
Voor Michagh antwoord kon geven, zei Emily fel: ‘Ashley, stop!’
De kracht in haar stem deed Ashley verstijven en ze keek haar vriendin verbijsterd aan. Emily’s blik was grimmig, toen ze zei: ‘Ik ben het met je eens dat dit schokkend nieuws is en dat we gevaar lopen door wat Michagh is. Ik geloof echter niet dat Michagh kwaad in de zin heeft.’
Ashley opende haar mond en sloot hem weer. Ze was sprakeloos. Was Emily gek geworden? Of misschien betoverd? De blik die ze met Michagh uitwisselde deed het tweede vermoeden. Michagh knikte dankbaar. Emily wendde zich weer tot Ashley en zei pleitend: ‘Denk je eens in. Michagh heeft ons gered van de Glaerogh.’
‘Om bij ons in de gunst te komen.’
Emily negeerde haar en vervolgde: ‘Hij heeft onze wonden zo goed mogelijk verzorgd.’
‘Maar ik zal nooit bij de oude zijn. Ik ben juist kwetsbaarder dan ooit.’
Emily kneep even haar ogen geërgerd dicht, maar ging stug door: ‘Hij heeft ons onderdak gegeven en goed verzorgd.’
Ashley zuchtte: ‘Tijdrekking.’
‘Ashley, in hemelsnaam!’snauwde Emily nu. ‘Gebruik je verstand toch eens! Als Michagh echt een gevaar voor ons vormde en hij slecht was, zoals zijn moeder, zou Skulum hem dan accepteren? Hij is duidelijk de meest wantrouwige draak in het spel en juist hij zou een slechterik vertrouwen?’
‘Hij weet niet anders,’zei Ashley, maar echt zeker van haar zaak was ze niet. Emily had een punt. Skulum was nu niet het type dat je met mooie woorden voor je kon winnen. Ze betwijfelde zelfs of een toverspreuk een draak kon beïnvloeden. Skulum vertrouwde geen mens, maar Michagh wel. Dan kon hij toch niet slecht zijn of wel?
Emily merkte dat ze een punt gemaakt had en vervolgde op overtuigende toon. ‘Denk je dat Xena en Gabrum zijn slechtheid niet zouden hebben gevoeld? Ze zouden alles doen om ons te beschermen, maar ze lieten ons wel bij een slechterik overnachten?’
