23. Licht in het donker
Die avond aten ze slechts een karige maaltijd. Aangezien de draken hen geen vlees konden brengen, moesten ze het vandaag stellen met een stuk brood en wat bessen die Emily en Clarus op de terugweg verzameld hadden. Emilia knotterde constant over het eten tot grote ergernis van Emily. Ashley probeerde wanhopig de vrede te bewaren, maar ze had zich de moeite kunnen besparen. Op een paar boze blikken na scheen Emily Emilia’s aanwezigheid niet te erkennen.
Ashley merkte dat Emilia’s gezeur hierna alleen maar erger werd, alsof ze wanhopig zocht naar aandacht van Emily. Een kwade reactie was immers beter dan geen reactie. Emily negeerde haar echter volkomen. Emilia was lucht voor haar. Toen ze klaar was met eten, stond Emily op en liep naar het einde van het platform, waar ze zich neer liet vallen. Emilia wilde nog harder klagen, toen Clarus haar gemelijk tot de orde riep. Emilia keek hem boos aan en krulde zich toen zonder verder nog een woord te zeggen op in haar mantel.
Clarus schudde meewarig zijn hoofd en zei: ‘Ook haat en nijd horen bij een zussenband, vrees ik.’
‘Dit is belachelijk,’meende Ashley en ze gebaarde naar de twee zussen die zo ver als het platform het hen toestond van elkaar af lagen. ‘We zijn van plan om Valentina te redden en daarvoor moeten we een team zijn.’
Clarus knikte instemmend. ‘Dat komt nog wel, Ashley. Ik vermoed dat Emily Emilia niet vertrouwt, wat natuurlijk geheel begrijpelijk is. Als de elfen echter onze onschuld bewijzen, kan Emily niet anders dan haar zusje een kans te geven. Let maar op.’
Ashley fronste. ‘Emily is koppig.’
‘Wellicht, maar Emilia blijft haar familie. Bloed gaat boven alles. Vergeet dit nooit.’ Hierna knipoogde hij joviaal en ging ook liggen.
Ashley maakte het vuur uit en liep naar Emily toe. Zij keek verstoord op en zei toen korzelig: ‘O, ben jij het?’
Die stugge reactie stak zo dat Ashley verontwaardigd zei: ‘Voor het geval je het vergeten was, ben ik nog steeds je vriendin, ook al gedraag jij je de laatste uren als een lompe koe!’
Emily’s gezicht betrok en ze zei schuldbewust: ‘Het spijt me. Mijn gedrag is niet tegen jou gericht.’
Ashley zakte naast haar neer. ‘Nee, dat weet ik, Em. Ik snap dat dit ontzettend moeilijk voor je is.’
Emily glimlachte waterig. ‘Ontzettend.’
‘Ik heb het je daarstraks ook al gevraagd, maar wil je erover praten?’
Emily twijfelde even, maar staarde toen in de verte: ‘Het is gewoon dat ik ontzettend in de war ben. Ik wil niets liever dan Emilia geloven en haar weer in mijn armen sluiten. Ik heb haar verschrikkelijk gemist en ik wilde dat we weer konden verder gaan, waar we geëindigd waren. Het is echter niet zo simpel. We zijn niet alleen met een hevige ruzie uit elkaar gegaan, zij heeft ook nog eens gekozen om met de vijandin samen te werken. Ik begrijp dat Heshtra op Emilia’s zwakheden heeft ingespeeld, maar Emilia koos er zelf voor Valentina te slaan. Ik kan gewoon niet geloven dat Valentina mijn zus heeft weten om te praten. Ze is zo koppig als een ezel.’
‘Denk je dat de woorden van de elfen verandering in je mening kunnen brengen?’
‘Misschien. Ik weet het niet. Ik denk dat ik zelf bewijs moet zien van Emilia’s verandering, anders geloof ik het nooit. Voor nu is het echter beter dat ik zo veel mogelijk uit haar buurt blijf, want ik vertrouw mezelf niet bij haar. Ik wil niet met haar praten en herinnerd worden aan de leuke dingen die ik met haar gedaan heb en de band die we vroeger hadden. Ik moet objectief blijven.’
