Ο καθένας για τον εαυτό του {TYS17}

Κεφάλαιο 4- Ακμή των ανακτόρων

Γύρισαν και οι δύο στις βαρετές και μοναχικές ζωές τους. Ο ένας πήγε ανατολικά, ο άλλος δυτικά...

Η Έρνα μπήκε γρήγορα στο σπίτι της και έτριψε τα χέρια της για να ζεσταθεί. Έβγαλε το παλτό της και κάθισε στον καναπέ. Στο μυαλό της γύριζε εκείνος. Χαμογέλασε προσπαθόντας να προφέρει για ακόμα μια φορά σωστά το όνομά του. Θυμήθηκε με πόση χάρη την είχε κρατήσει για να μην πέσει. Πόσο απαλά ένιωθε τα χέρια του στη μέση της. Ήθελε πολύ να το έδινε την διεύθυνσή της, όμως το μυστήριο της άρεσε πάντα. Ήθελε πολύ να τον ξαναδεί, μα το Λονδίνο ήταν τεράστιο... Όχι! Δεν ήθελε να κάνει αρνητικές σκέψεις η Έρνα! Πάντα σκεφτόταν θετικά, πάντα ήξερε να περιμένει. Σηκώθηκε και έβαλε έναν αγαπημένο της δίσκο στο πικ απ. 

Σιγοτραγουδούσε μαζί με με την τραγουδίστρια... Ένα απαλό τραγούδι... Φαντάστηκε να βρίσκεται στην αγκαλιά του και να το χορεύουν μαζί, κρατόντας τη με την ίδια χάρη που την είχε κρατήσει εκείνο το πρωί. 

Σταμάτησε να τραγουδάει για λίγο. Παραλογιζόταν. Ήταν ένας άγνωστος... Ένας άγνωστος. Ο καθένας στην θέση του θα την είχε κρατήσει να μην πέσει. Ο καθένας θα την ρωτούσε το όνομά της. Ήταν ανόητο αυτό που σκεφτόταν. Δεν θα τον ξανα έβλεπε ποτέ. Εξάλλου αυτός μπορεί απλά να περνούσε τις διακοπές του στην Αγγλία. Μπορεί να μην ήταν μόνος του. Μπορεί να την είχε ήδη ξεχάσει...

Αναστέναξε βαθιά. Πήρε από την μικρή βιβλιοθήκης ένα βιβλίο και ξεκίνησε να διαβάζει. Το μυαλό της ήταν αλλού... Οι λέξεις δεν σήμαιναν τίποτα... Γράμματα στην σειρά ήταν για εκείνη μόνο. Για μια στιγμή θόλωσαν τα μάτια της και δεν έβλεπε καν τα γράμματα. Μαύρες σειρές... Η μία κάτω από την άλλη... Παράλληλα. 

Τι συνέβαινε στο μυαλό της επιτέλους;

Ο Δημήτρης μπήκε στο σπίτι του με κατεβασμένο κεφάλι. Στενοχωριόταν ήδη που δεν θα ξανα έβλεπε ποτέ την Έρνα. Ήξερε πως όλο αυτό ήταν ουτοπικό. Πως να την ξανα έβλεπε κι όλας; Σε ολόκληρο Λονδίνο; Να πεις πως την συναντούσε στο χωριό του στην Λάρισα, ναι εκεί θα είχε πιθανότητες. Θυμήθηκε τα μάτια της. Τα μεγάλα της μάτια που τον κοιτούσαν τόσο βαθιά. Τώρα στο μυαλό του ήρθε το χαμόγελό της. Το τεράστιο χαμόγελό της. 

Σχεδόν μπόρεσε να μυρίσει ξανά το άρωμά της κοντά του. Το άρωμά της όσο την κρατούσε με τα χέρια του. Ήταν ανάλαφρη σαν πούπουλο, το βάρος της ήταν γλυκό. Τα βλέμματά τους είχαν συναντηθεί από την πρώτη στιγμή.