Ο καθένας για τον εαυτό του {TYS17}

Κεφάλαιο 56- Το μικρό ''γιατί'' που έμεινε αναπάντητο

Συνήθως το σπίτι της έμοιαζε με καταφύγιο.Ένιωθε ασφαλής σε αυτό, μπορούσε να αναπνεύσει ελεύθερα, να κλάψει. Από τη στιγμή όμως που τα παιδιά και ο Δημήτρης έφυγαν, το σπίτι έμοιαζε πια με φυλακή. Δεν ήξερε γιατί δεν έφυγε και εκείνη μαζί τους, γιατί επέλεξε για άλλη μια φορά τη δυστυχία και το ρίσκο και όχι την ευτυχία της. 

Σαν ήταν μικρή είχε φανταστεί τελείως διαφορετικά τη ζωή της. Πάντα ήθελε μια ήρεμη ζωή, μια οικογένεια και μια λαμπρή επαγγελματική πορεία. Τώρα, δεν είχε καταφέρει να πετύχει κανέναν από τους τότε στόχους της. Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Τα σημάδια και οι πληγές ήταν ακόμα εκεί μα μετά τα φιλιά του Δημήτρη, ήταν σαν να μην υπάρχουν για εκείνη. Παρά τον φόβο και τη στενοχώρια, ένιωθε το σώμα της ξανά ζωντανό.Ένιωθε πως ήταν μια άλλη Έρνα.

Αναστέναξε βαθιά και έκλεισε για λίγο τα μάτια της. Δεν είχε χρόνο. Ή θα έφευγε τώρα, για κάπου ή θα περίμενε υπομονετικά μέχρι τον θάνατό της. 

Δεν θα έπαιρνε τίποτα μαζί της παραμόνο τις φωτογραφίες των παιδιών της. Και μια του Χρίστοφ...  Μπήκε στο δωμάτιο και κοίταξε τη κορνίζα απέναντί της. Την κράτησε στα χέρια της και χάιδεψε τη φωτογραφία στοργικά.

''Δεν τα κατάφερα όπως ήθελα, καλέ μου.... Μα ξέρω πως είσαι ήδη περήφανος για εμένα. Ξέρω πως ήδη νιώθεις δικαιωμένος και μπορείς να αναπαυθείς ήρεμα πια'' είπε. 

Έβγαλε τη φωτογραφία από τη κορνίζα, τη δίπλωσε απαλά και την έβαλε μαζί με τις άλλες δύο στη τσάντα που θα έπαιρνε μαζί της. Κοίταξε το ρολόι... Ήταν δύο... Έκοψε δύο φέτες ψωμί και λίγο κασέρι για να τις πάρει μαζί της ώστε να αντέξει. Στο ραδιόφωνο έπαιζε ένα απαλό τραγούδι όταν η πόρτα του σπιτιού χτύπησε. Χαμήλωσε λίγο τη μουσική και άνοιξε τη πόρτα.

Στεκόταν μπροστά της φορόντας τη στολή του. Είχε τόσο καιρό να τον δει με στολή. Δεν έμοιαζε με εκείνον τον άντρα που πριν λίγες μέρες προσπάθησε να τη σκοτώσει αφού πρώτα της είχε κάνει πρόταση γάμου. Δεν έμοιαζε με εκείνον που τόσους μήνες κοιμόταν δίπλα του.

''Ήξερα πως δεν θα κοιμάσαι''

''Τι θέλεις;''

''Μπορώ να περάσω;''

''Και όχι να σου πω, θα μου πεις πως είναι εντολή και θα μπεις μόνος σου... Εγώ όμως δεν πρόκειται να σου δώσω για άλλη μια φορά την ικανοποίηση ότι μπορείς να επιβάλλεσαι στους άλλους... Θα σε αφήσω να περάσεις μέσα όχι επειδή το επιβάλλεις αλλά επειδή εγώ στο επιτρέπω''