Ο καθένας για τον εαυτό του {TYS17}

Κεφάλαιο 46- Τις ημέρες μου άθροισα και δεν σε βρήκα.

Μία μέλισσα στεκόταν πάνω από μία άσπρη, μικρή μαργαρίτα, η οποία είχε φυτρώσει στη μέση του πουθενά, μακριά από τις υπόλοιπες. Ο θόρυβος από τα φτερά της μέλισσας ίσα- ίσα που κατάφερνε να σπάσει τη βαριά σιωπή ενώ η κίνηση του εντόμου ήταν το μοναδικό στοιχείο που ερχόταν σε αντίθεση με την υπάρχουσα στασιμότητα. Εκείνος καθόταν σε μια πέτρα, σχεδόν δίπλα από τη μοναχική μαργαρίτα και τη χάζευε. Στη θέση του λουλουδιού, έφερε τον εαυτό του. Έτσι ακριβώς ένιωθε άλλωστε: Αποκομμένος από το πλήθος. Δεν τους χρειαζόταν άλλωστε... Κανέναν εκτός από τη μέλισσά του, η οποία δυστυχώς βρισκόταν χιλιόμετρα μακριά. 

Κατάφερε να σχηματήσει στο μυαλό του τη μορφή της με κάθε λεπτομέρια. Την ένιωθε δίπλα του, να κάθεται κοντά του, δίπλα στη πέτρα και να τον κοιτάει με εκείνο το γεμάτο αγάπη βλέμμα της και το ζεστό της χαμόγελο. Τώρα σχημάτησε και το παιδί τους... Πίστευε ότι θα ήταν αγόρι, ίδιο με τη μητέρα του. Το έβλεπε, το κρατούσε εκείνη στην αγκαλιά της και έβγαζε μερικές παιδικές φωνούλες από χαρά. Ένα δάκρυ του ξέφυγε μόλις η εικόνα εξαφανίστηκε ή καλύτερα μόλις κατάλαβε πως όλα αυτά, ήταν απλώς μια εικόνα της φαντασίας του. 

Η καθημερινότητα του πολέμου ήταν σκληρή. Κάθε πρωί, ετοιμαζόταν να χάσει και άλλους γνωστούς... Αντάλλαζαν μια 'καλημέρα' και δεν ήξερε κανείς αν θα ήταν η τελευταία του... Έπεφταν τα πτώματα κάτω, άψυχα και ματωμένα, το ένα μετά το άλλο, σαν πουκάμισα άδεια. Άλλοι πάλι, πέθαιναν από την κούραση, τη ψείρα, την πείνα και τις κακουχίες. Ένιωθε τον εαυτό του άρρωστο. Το δέρμα του ξερό, το μαλλί του σκληρό. Η εξάντληση ήταν εύκολα ορατή τόσο στους ανθρώπους όσο και στο ίδιο το τοπίο.

Έπρεπε να βρει τρόπο να γράψει στην Έρνα... Θα έγραφε το γράμμα, θα το έστελνε στους γονείς του, και εκείνοι θα έβρισκαν τον τρόπο, για όλα έχει λύσεις ο Θεός. Έβγαλε από τη τσέπη του ένα κομμάτι χαρτί, τσαλακωμένο μα δεν είχε καμία σημασία. Το ακούμπησε στο χόρτο, ακριβώς δίπλα από τη μικρή μαργαρίτα και ξεκίνησε να γράφει. 

''Έρνα, αγάπη μου, 

δεν βρίσκω τις λέξεις. Δεν ξέρω καν αν ποτέ διαβάσεις αυτό το γράμμα. Περνάω δύσκολα εδώ. Θάνατος παντού. Φοβάμαι μήπως μια μέρα χαθώ για πάντα μα και αυτό να γίνει, θα σε αγαπώ για πάντα. Ακόμα και νεκρός, Έρνα. Μου λείπεις... Κάθε μέρα και περισσότερο. Πέρασε τόσος καιρός από τη τελευταία φορά που σε είδα, που σε αγκάλιασα, που άφησα ένα φιλί στα χείλη σου. Είναι φριχτή η μοναξιά, αγάπη μου, ανυπόφορη.