Ο καθένας για τον εαυτό του {TYS17}

Κεφάλαιο 11- Συνθήκη ειρήνης

Παρέμενε στην αγκαλιά του. Άφησε τα δάκρυά της ελεύθερα. Μπορούσε να τα αφήσει ελεύθερα πια. Τα δάκρυα εκείνα, τα δάκρυα του πόνου της. Κρατούσε σφιχτά κλειστά τα μάτια της και έκλαιγε. Ο Δημήτρης δεν την σταμάτησε ούτε για ένα λεπτό. Την άφησε να ξεσπάσει. Να καθαρίσει η ψυχή της. Πόση ώρα βρισκόταν στην αγκαλιά του και έκλαιγε, δεν θυμόταν ούτε εκείνη η ίδια. Θυμόταν μόνο ότι τα πόδια της είχαν πονέσει από την ώρα που στεκόταν στις μύτες τους για να τον φτάνει. Όταν τα δάκρυά της στέρεψαν παραδόθηκε στην αγκαλιά του εξαντλημένη. 

''Είμαι εδώ. Έρνα. Είμαι εδώ τώρα'' της είπε ψυθιριστά. 

Την βοήθησε να περάσει στο εσωτερικό του σπιτιού. Εκείνη κάθισε στον καναπέ και κοίταξε στο κενό. 

''Είσαι καλύτερα; Να σου βάλω ένα νερό;''

''Όχι. Δεν θέλω νερό... Κάθισε..''

''Πως ήρθες εδώ;'' την ρώτησε

Η Έρνα τον κοίταξε.

''Με τον άντρα μου'' είπε και γέλασε. Το γέλιο της ήταν τόσο ειρωνικό. Τόσο γεμάτο πόνο και παράπονο. Μαζί με το γέλιο της ήρθαν ξανά και λίγα δάκρυα. 

''Έρνα τι λες;''

''Την αλήθεια. Ήρθα με τον άντρα μου'' 

''Μα πως...''

''Όλα σχέδια του Βόλφγκανγκ. Όλοι θύματα του Βόλφγκανγκ'' 

''Ο άντρας σου ξέρει ότι είσαι εδώ;''

''Για εσένα ήρθαμε. Ο Χρίστοφ τα ξέρει όλα. Του τα έχω πει όλα...''

''Δεν καταλαβαίνω''

''Είμαστε και οι δύο φυλακισμένοι σε έναν γάμο, Δημήτρη. Και εγώ και ο Χρίστοφ''

''Ο Χρίστοφ γιατί;''

''Γιατί αγαπούσε κάποια άλλη.. Και δεν την παντρεύτηκε εξ αιτίας του πατέρα του..''

''Τι θα κάνουμε τώρα;''

''Δημήτρη...''

''Ναι''

''Όταν έφυγες από την Γερμανία έμαθα πως περίμενα παιδί''

Ο Δημήτρης άνοιξε διάπλατα τα μάτια του και ένα τεράστιο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Με μια κίνηση έφτασε κοντά στην Έρνα και την αγκάλιασε.

''Ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσες να μου πεις''

Η Έρνα δεν χαμογέλασε. Δεν ανταποκρίθηκε στην αγκαλιά. Δεν συμμετείχε στην χαρά του Δημήτρη. Εκείνος αντιλήφθηκε αμέσως ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.