Ο καθένας για τον εαυτό του {TYS17}

Κεφάλαιο 13- Αναζωπύρωση του πολέμου ( μέρος δεύτερο)

Εκείνο το πρωί, που ο Βόλφγκανγκ έμαθε την αλήθεια για την Έρνα, η Άννα είχε ξυπνήσει με ένα άσχημο προαίσθημα. Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε δεξιά. Ο Γιάννης είχε φύγει. Μα τι ώρα ήταν; Την είχε πάρει προφανώς ο ύπνος... Γύρισε από την άλλη πλευρά και κοίταξε το ρολόι στον τοίχο. Εννιά. Έννια;;; Σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι και χωρίς καν να ντυθεί πήρε τον δρόμο για το κοτέτσι της. 

Αφού τελείωσε με τη φροντίδα των ζώων της επέστρεψε στο σπίτι. Έτρεξε να φορέσει κάτι της προκοπής... Χάος! 

Κατευθύνθηκε προς την κουζίνα της, την κουζινούλα της... Αλήθεια πόσες ώρες της ζωής της είχε περάσει σε αυτή τη κουζίνα; Ο Δημητράκης της ήταν δύο- τρία χρονών όταν τον κρατούσε δίπλα της και μαγείρευε. Άπλωνε και εκείνος τα στρουμπουλά χεράκια του και ήθελε να ανακατεύει το φαγητό. Χαζογελούσε η Άννα και τον κοιτούσε όλο καμάρι. Όσο μεγάλωνε ο γιος της, τόσο λιγότερα καθόταν μαζί της στην κουζίνα μα σαν ήταν εκεί έκαναν το πιο γερό και αχτύπητο ζευγάρι.

''Ο Δημήτρης δεν έχει καμία δουλειά με τις κατσαρόλες'' της είχε πει μια φορά ο Γιάννης

Είχε προσπαθήσει να το εξηγήσει πως δεν ήταν κακό να καθόταν που και που λίγο μαζί της και να την βοηθούσε με το μαγείρεμα που τόσο αγαπούσε. Η απάντηση; Πάντα η ίδια. ''Να έκανες και μια κόρη''. Την πονούσε βαθιά την Άννα που δεν είχαν καταφέρει να αποκτήσουν ένα ακόμη παιδί με τον Γιάννη. Ένα μικρό κοριτσάκι με μακριά μαλλιά να κάθεται μαζί της και να την βοηθάει. Ένα κοριτσάκι να συζητούν μαζί, ένα κοριτσάκι να του μάθαινε ξένες γλώσσες και να το έβλεπε να πραγματοποιεί όλα εκείνα τα όνειρα που έκανε εκείνη σαν ήταν μικρή. Παρακαλούσε κάθε μέρα τον Θεό να της στείλει μια κόρη, μα οι παρακλήσεις της έμεναν πάντα έτσι. Η κόρη δεν ήρθε ποτέ. 

Χαμογέλασε με την γλυκιά μελαγχολία που την είχε παρασύρει. Άρχισε να ξεφλουδίζει τα κρεμμύδια όταν είδε τον ταχυδρόμο να περνά έξω από το σπίτι της. Άφησε σε κλάσματα δευτερολέπτου το κρεμμύδι που κρατούσε και το μαχαίρι και έτρεξε έξω.

''Κύριε Κώστα καλημέρα!! Μήπως έχει έρθει κανένα γράμμα από τον Δημητράκη μου;'' 

''Καλημέρα Άννα! Δεν έχει έρθει τίποτα για εσάς, αν είχε έρθει θα περνούσα να στο αφήσω'' 

Η Άννα έσκυψε το κεφάλι. 

''Α. Εντάξει... Σας ευχαριστώ... Καλημέρα κύριε Κώστα'' είπε και με σιγανά βήματα μπήκε ξανά στο σπίτι της.