Ο καθένας για τον εαυτό του {TYS17}

Κεφάλαιο 27- Βάστα γερά ψυχή μου...

''Έρνα, παιδί μου'' είπε η Έλσε και την ακούμπησε απαλά στον ώμο. Εκείνη  στεκόταν ακίνητη και κοιτούσε από το παράθυρο του σαλονιού τον άδειο δρόμο. 

''Ναι''

''Θα μείνεις μαζί μας σήμερα;''

''Ναι... Μαμά;''

''Τι είναι;''

''Μήπως σας γίνομαι βάρος;''

''Έρνα ακούς τι λες; Βάρος το ίδιο μας το παιδί;''

Η Έρνα δεν απάντησε. Κοίταξε την μητέρα της με ένα βαθύ αλλά ταυτόχρονα άδειο βλέμμα και έστρεψε ξανά το βλέμμα της προς τον δρόμο. Δεν είχε ιδέα γιατί επέμενε σε αυτό. Δεν είχε ιδέα για το τι έβρισκε τόσο ενδιαφέρον στο να κοιτάει ώρες ολόκληρες έναν άδειο δρόμο. Ίσως το γεγονός ότι ήταν άδειος την τραβούσε, ήταν άδειος, όπως και η δική της ψυχή. 

''Δεν ήταν ωραία τότε στο Λονδίνο;'' ρώτησε δυνατά τον ίδιο της τον εαυτό.

Μπόρεσε για λίγο να νιώσει το χιόνι στο πρόσωπό της, να ακούσει τα γελάκια των ζευγαριών πάνω στην γέφυρα και να, εκεί, λίγο πιο κάτω από τα ζευγάρια στεκόταν ο Δημήτρης της. Είχε γυρισμένη την πλάτη του και κοιτούσε το παγωμένο ποτάμι. Από τα χείλη του έβγαινε ένας ψίθυρος, μελωδικός, τραγούδι ήταν; Προσευχή; Ψαλμός; Δεν μπορούσε ούτε η ίδια να καταλάβει. Με το άνοιγμα του στόματός του έβγαινε η ανάσα του... Φανερή και παγωμένη εξ αιτίας της χαμηλής θερμοκρασίας. Εκείνη τον πλησίαζε με αργά βήματα, σχεδόν βρισκόταν δίπλα του. Άπλωσε το χέρι της για να το ακουμπήσει στην πλάτη του, να του δείξει ότι ήταν εκεί, να την κοιτάξει... Λίγο πριν τα δάχτυλά της καταφέρουν να τον αγγίξουν εκείνος σηκώνεται και φεύγει. Χωρίς να κοιτάξει πίσω του, χωρίς να καταλάβει την παρουσία της. 

Λίγα λεπτά αργότερα, πριν χαθεί οριστικά από το οπτικό της πεδίο, γυρίζει και το βλέμμα του αντικρύζει το δικό της. Στέκονται και οι δύο ακίνητοι. Εκείνος χαμογελάει, αχνά, πικρά. Αυτή ανταποδίδει το χαμόγελο. Ένα δάκρυ ξεφεύγει από τα δικά του μάτια, ένα μόνο... Ένα μα ήταν αρκετό... Πόσο πόνο έκρυβε μέσα του αυτό το ένα και μοναδικό δάκρυ του... Μόλις εκείνο πέφτει από το πρόσωπό του, γυρίζει ξανά την πλάτη του και συνεχίζει τον δρόμο του. Και χάνεται... 

Τα μάτια της Έρνα ήταν γεμάτα δάκρυα. Ένιωσε ένα χέρι στην πλάτη της και τινάχτηκε θαρρείς και την είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. 

''Μπαμπά;''

''Πάλι κλαις, κόρη μου;''

''Σκεφτόμουν κάτι...''