Ο καθένας για τον εαυτό του {TYS17}

Κεφάλαιο 5- Τα πρώτα σύννεφα πάνω από τον πολιτισμό

Η Άννα έμεινε ξύπνια περιμένοντας τον Γιάννη να γυρίσει από το καφενείο του χωριού εκείνο το βράδυ. Ήταν κουρασμένη. Τα χέρια της πονούσαν από τα χωράφια. Τα πόδια επίσης. Ήθελε να χαθεί στην αγκαλιά του μορφέα μα έκανε υπομονή. Περπατούσε γρήγορα στον διάδρομο του σπιτιού της... Πάνω-κάτω... Μέχρι που δεν άντεξε άλλο. Φόρεσε το νυχτικό της και ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Άκουσε την πόρτα του σπιτιού να ανοίγει. ''Επιτέλους'' σκέφτηκε. 

Ο Γιάννης μπήκε στο δωμάτιο και έβγαλε τα παπούτσια του. 

''Δεν κοιμάσαι ακόμα;'' την ρώτησε ρίχνοντάς της μια αδιάφορη ματιά

''Όχι...''

''Πως και έτσι;'' την ρώτησε και γέλασε

'' Σε περίμενα''

''Δεν το συνηθίζεις...'' 

''Το ξέρω. Όμως σήμερα υπάρχει λόγος. Ανησυχώ''

''Ανησυχείς για ποιο πράγμα;''

''Για τον Δημητράκη μας. Πάνε σχεδόν τρείς βδομάδες που δεν μας έχει γράψει''

''Σπουδάζει, Άννα. Δεν μπορεί να γράφει συνεχώς σε εμάς''

''Και όμως Γιάννη. Γράφει κάθε δύο βδομάδες''

''Θα γράψει. Μην ανησυχείς''

'' Μα θέλω να μάθω νέα του. Περνάει καλά; Θα έρθει καθόλου για τις διακοπές των Χριστουγέννων;''

''Αυτό ξέχνα το. Δεν θα ξοδεύει τα χρήματά του στα πήγαινε-έλα''

''Τι λες Γιάννη; Γιορτές να κάνει χωριστά από την οικογένειά του το παιδί;''

''Να μην έφευγε Άννα! Έτοιμη δουλειά του είχα και σηκώθηκε να τρέχει για πτυχία στην Αγγλία!'' 

Το βλέμμα της χαμήλωσε. Τον κοίταξε. Ετοιμαζόταν να ξαπλώσει. Δεν ήθελε να δώσει συνέχεια στην συζήτηση. 

''Γιάννη;''

''Ναι''

''Μήπως να του γράψουμε εμείς; Να του γράψω και να του το στείλεις;''

''Όχι, Άννα! Θα γράψει όταν θέλει εκείνος. Είναι μεγάλος πια, δεν είναι μωρό!''

''Ξεχνάς την κατάσταση στην Ευρώπη; Αν του έχει συμβεί κανένα κακό;''

''Το μυαλό σου πάντα στην καταστροφή! Κοιμήσου, Άννα! Πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς αύριο'' είπε και ξάπλωσε

Η Άννα δεν έκλεισε μάτι όλη τη νύχτα παρά την κούρασή της. Στριφογύριζε στο κρεβάτι. Σκεφτόταν τον γιό της... Τον Δημήτρη της... Έναν τον είχε και αυτόν μακριά... Ξαφνικά, έβαλε τα κλάματα. Σκέφτηκε πως θα ήταν η ζωή της αν ο Δημήτρης δεν είχε φύγει στο Λονδίνο. Θα ήταν δίπλα τους, θα είχε το γραφείο του, τα χρήματά του... Θα σταματούσε την γκρίνια και ο Γιάννης... Ίσως τώρα να ήταν και παντρεμένος... Ίσως περίμενε και παιδί... Η ξενιτιά θα τον φάει... Σκεφτόταν...