Different than Expected [rewriting]

Hoofdstuk 9

We lopen terug naar Owen. Als we binnen aankomen plof ik neer op de bank tegenover Owen. Rein blijft staan en loopt naar de telefoon.
'Zo jullie waren net wel lekker bezig hé.'
Rein wordt knalrood. Ik weet eigenlijk bijna zeker dat ik er precies zo uit zie als hij. Ik schaam me dood dat Owen en dat meisje het net moesten zien. Ik ben wel blij dat ze er niet zo moeilijk over deed. Ik kijk om naar Rein die opeens breed staat de grijnzen.
'Ja zeker wel.'
Daarna draait hij zich om en pakt Owen's huistelefoon.
Oké? Natuurlijk vond ik het helemaal niet erg, maar om het nou gewoon zo te zeggen. Kent hij geen schaamte? Ach, het is en blijft een jongen, daar zal het wel aan liggen, denk ik. Owen begint hard te lachen als hij me recht aankijkt.
Als Rein zich omdraait door Owen z'n schaterlach begint hij ook te grijnzen.
'Mare, je mond staat open. Alweer.'
Ik begin nog erger te blozen en wend mijn hoofd af. Echt waar? Moet dit nou echt zo?
'Zeg Rein zal ik niet even voor jou naar het ziekenhuis bellen.' Zeg ik dan maar snel.
Hierdoor beginnen de 2 jongens nog harder te lachen.
'Ja begin maar lekker over iets anders hé.' Grijns Owen. Rein knikt maar zegt daarna dat het oké is als ik even bel.
Ik pak zo snel mogelijk de telefoon van hem aan en loop de kamer uit.

Ik zoek het nummer van het Catharina ziekenhuis op en voer het nummer vervolgens in in de huistelefoon. Dan duw ik op het groene knopje. De telefoon gaat over. Ik zucht even als ik de jongens in de kamer nog steeds hoor lachen. Dan wordt de telefoon opgenomen.
'Hallo, met het Catharina ziekenhuis Eindhoven. U spreekt met Lucia. Hoe kan ik je helpen?' Klinkt een vrouw aan de andere kant van de lijn.
'Hoi, euhm. Mijn vriend is zostraks helemaal in elkaar geslagen z'n hele lijf is blauw. Oh en hij heeft een paar diepere wonden. Hij schiet meteen opzij als je hem ook maar heel zachtjes aanraakt.' Zeg ik gehaast.
'Och dat is niet goed meis, daar moet zeker meteen naar gekeken worden. Kom zo snel mogelijk naar de balie hier en dan help ik jullie verder.' Zegt de vriendelijke vrouwen stem.
'Oké dank u wel.'
'Tot zometeen.'
'To-' ik hoorde de telefoon piepen. Er was dus opgehangen.
Ik liep gehaast de kamer weer in.
'Rein je móét nu mee komen naar het ziekenhuis. Ze helpen ons daar verder.'
Hij kijkt verbaasd op van z'n telefoon, Owen kijkt me ook geschrokken aan.
'Nu?'
'Ja nu. Schiet op.'
Ze springen in alle haast op en doen hun jas aan. Dan lopen we naar onze fietsen en gaan zo gauw mogelijk richting het ziekenhuis.

Gehaast loop ik de hoofdingang door. De jongens lopen achter me een beetje te klieren.
Als je het ziekenhuis in komt, loop je gelukkig direct tegen de bali aan. Hoef ik die tenminste niet te zoeken nu.
'Schiet op man.' Roep ik als die twee nog steeds bij de ingang staan te klieren en ik al bij de balie ben. Ze komen als 2 kleine kinderen aanrennen. Dan geeft Owen Rein een duw.
'Auw.' Kermt hij uit waarna hij in elkaar duikt. De vrouw achter de balie kijkt me aan en glimlacht naar mij.
'Ik neem aan dat jij het meisje bent wat een halfuur geleden belde.' Zegt ze.
Ik knik en draai me om naar Rein en Owen. Owen helpt Rein heel voorzichtig omhoog en ze komen nu beide naast me staan.
'Kleuters.' Zucht ik zachtjes.
'Wat noemde jij ons.' Roept Owen terwijl hij me optilt.
'Owen gedraag je we zijn in een ziekenhuis.'
Ik zie mensen om ons heen onze kant op kijken.
De vrouw lacht even naar mij en komt daarna achter de balie vandaan.
'Kom maar mee. We gaan naar dokter Janssen. Dan zullen we eens even onderzoeken of het heel ernstig is.'
Rein knikt. Je ziet de angst over zijn gezicht trekken en hij loopt stil achter de vrouw aan.
Die draait zich nog even om.
'Oh en trouwens, ik ben Lucia.'
Rein knikt en ik glimlach naar haar. Dan loopt ze weer verder. Ik ren een stukje naar voren en ga naast Rein lopen. Voorzichtig pak ik z'n hand. Hij kijkt er naar en kijkt mij dan aan. Even glimlacht hij. Maar die lach verdwijnt als sneeuw voor de zon als Lucia zegt dat we de kamer voor ons in kunnen lopen.
'Ik wacht hier wel.' Roept Owen nog als Lucia ons naar binnen leid.
Ik knijp zachtjes in Reins hand. 'Het komt wel goed he.'
Hij kinkt. Dan draait hij z'n hoofd naar de dokter voor ons.
'Hallo, ik ben dokter Janssen. Ik zal vandaag onderzoeken of het heel ernstig is wat er gebeurd is.' Hij kijkt ons beide even aan en dan gaan zijn ogen richting onze handen. Die elkaar nog steeds vast hebben.
Langzaam laat ik los. Maar Rein pakt hem meteen weer vast.
'Je hebt wel een lieve vriendin die hiervoor mee komt hoor.'
'Euh eh we hebben geen relatie.' Zeg ik zachtjes. Hij glimlacht.
'Oh sorry, dat dacht ik.'
Ik knik en ga snel op de stoel voor zijn bureau zitten. Rein geeft de man een hand en komt voorzichtig op de stoel naast me zitten.
'Wacht jongen. Ga maar weer staan. Dan gaan we meteen kijken wat het is. Kun je je shirt uit doen.'
Rein knikt. Hij staat op en trekt zijn shirt langzaam omhoog. Zijn gezicht verkrampt.
Hij kijkt de dokter bang aan. Die komt naar hem toe lopen en raakt hem op verschillende plekken aan.
'We moeten eerst de boel een beetje schoonmaken. Want door de sneeën zit er hier en daar wat bloed dus kan ik het niet helemaal goed zien.'
Rein knikt weer. Verder blijft het stil.
'Sorry dit kan even pijn doen. We ontsmetten de boel meteen.'
De dokter begint met de wonden op Rein z'n rug. Rein schiet bijna tegen het dak aan op het moment dat het doekje hem raakt.
Ik sta op en loop naar hem toe. Zachtjes pak ik zijn hand weer vast. Hij kalmeert weer een heel klein beetje en er komt weer wat rust in zijn gezicht. Als de man Rein opnieuw aanraakt verschiet hij meteen weer.
'Zou jij het willen doen.' Vraagt de dokter aan mij.
'Mag dat wel? Doe ik het dan niet verkeerd.'
Hij schud zijn hoofd. 'Nee hoor je hoeft alleen maar met het doekje het bloed weg te halen en over de wonden te vegen om ze te ontsmetten.'
Ik knik en kijk Rein vragend aan.
'Zal ik het doen Rein?'
Hij knikt meteen. 'Alsjeblieft.'
De dokter loopt naar de deur en zegt tegen mij dat hij even weg gaat tot het klaar is. Ik sta even verbijsterd te kijken.