Different than Expected [rewriting]

Hoofdstuk 2

Ik voel hem schokken, zijn armen trillen helemaal en er baant zich een dikke druppel over zijn wang.
'Wat doe jij hier' sis ik opnieuw. Wanneer hij me alleen maar stom aanstaart. Ik leg de nadruk op het woord JIJ.

Hij ziet dat ik niet echt blij ben met zijn komst. Maar begint uiteindelijk -als hij de moed heeft gevonden- toch met praten.
'Nou uh, i-ik wil je leven redden' Begint hij moeizaam, 'snijd jezelf alsjeblieft niet, nooit niet! Ik weet wat je doormaakt. Echt geloof me!'
Zijn ogen staan boos, nee het is eerder verdrietig. Een zucht verlaat zijn mond. Z'n ogen staan echt treurig. Dit is echt! Ik weet als geen ander dat Rein níet kan acteren. Ook al zou hij dat nog zo graag willen. Maar waarom zou hij me begrijpen.

Alle woede die zich heeft opgekropt komt er nu, in een stroom van woorden, uit.
'Godsamme Rein, bemoei je toch lekker met jezelf! Ik weet echt wel wat ik doe hoor. Alsof het iemand boeit dat ik hier zó zit. Het liefst zien ze me allemaal dood, dat weet jij ook best wel.'
Ik hap even naar adem. Ik heb het opeens zo benauwd.
'Maar even hé Rein, hoezo zou jíj weten wat er met me is? Hoe ik me voel?'
Ik zie nog een traan over zijn wang lopen.
'Er geeft heus wel iemand om je, m-maar mijn ouders, ze hebben ook altijd ruzie' zegt hij stotterend en hij laat zich naast me op de grond vallen.

Het is even stil. We kijken beide naar het water wat rustig tegen de kant aan slaat. Dit is een kant van Rein, eentje die ik lang niet gezien heb. De kant van hem die ik toch echt wel een beetje mis. Maar hoe weet hij dat van mijn ouders? Ik heb het er nog nooit over gehad. Gedachten tollen door mijn hoofd.

Ik voel een steek op de plek waar ik zostraks een klap heb gekregen. Teveel gedachtes. Ik grijp met mijn beide handen naar mijn hoofd en krimp in elkaar van de pijn.

Rein merkt het en kijkt me geschrokken aan.
'Alles oké?'
'Ja hoor alles oké. Alles is altijd oké.' zeg ik met een kleine zucht in mijn stem. Hij kijkt me lang aan en met gemengde gevoelens kijk ik terug. Wat gebeurt er toch allemaal? Komt het dan eíndelijk goed? Accepteren ze me zoals ik echt ben?

Doordat ik zo in mijn gedachten verzonken ben, heb ik net te laat door dat Rein het kleine stukje glas vast heeft. Langzaam gaat het naar zijn pols en voor ik besef wat er gebeurt en daadwerkelijk wat voor hem kan doen staan er ook op zijn arm twee rode strepen.
'Rein, what the hell doe je jezelf aan'.

Ik zie de pijn in zijn ogen. Die pijn, het is echt! Het doet iets met me en ik weet ook goed genoeg waarom. Hij voelt dezelfde pijn al ik. Iedere dag kom ik thuis met ruziënde ouders. Dit heeft hij ook.
'Hetzelfde als jij, ik wil niet meer Mare, maar please help jij me?'

Ik knik moeizaam. Helpen? Ik moet hém helpen? Na die lange tijd dat hij mij alleen heeft laten staan moet ik hém helpen? Wat denkt hij? Maar diep van binnen voel ik dat ik het móét doen Ik kan hem hiermee niet laten zitten. Ik weet per slot van rekening hoe erg het kan zijn.

****

Bibberend van de kou, zit ik daar naast Rein. Beide hebben we rood doorlopen ogen van het huilen. Het bloeden van de sneeën is bij mij eindelijk gestopt maar bij hem nog niet. Zijn sneeën zijn ook een stuk dieper. Wáárom heb ik hem niet gestopt? Ik moet iets voor hem doen. Voor en door hem ben ik er nog. Verder geeft niemand om me. Blijkbaar hij toch wel nog. Dat is iets wat ik niet had zien aankomen.

Ik pak een zakdoek uit m'n zak en bind hem om zijn arm. Hij kijkt gefocust naar wat ik aan het doen ben. Iedere beweging die ik maak volgt hij, maar verder? Je zou een bom neer kunnen laten vallen dan nog zou hij het niet in de gaten hebben.

We kijken elkaar aan en ik voel dat er weer tranen opkomen. Ik begin opnieuw te snikken.

Ik voel zijn sterke armen om me heen en zijn warme adem in mijn nek. Ik haal m'n gezicht uit mijn handen en kijk Rein aan. Wauw! Hij is eigenlijk.. heel knap! Wáárom haatte ik hem ookalweer?
Oh ja, dat was ook zo, het begon 4 jaar geleden pas. Op de helft van het 1e jaar, toen Rein mee deed aan het Junior song festival en me had achtergelaten. Hij was door al die publiciteit ook veel arroganter geworden dan die lieve en gevoelige jongen die ik kende.
Sinds die tijd hadden mijn ouders ook steeds vaker ruzie. Mijn beste vriendin was verhuisd en ik was te verlegen om nieuwe vrienden te maken en toen begonnen ze me te pesten.