Different than Expected [rewriting]

Hoofdstuk 8

Rein z'n gezicht zat helemaal onder de schrammen. Wat zou er toch gebeurd zijn? En hij kromp helemaal in elkaar toen Owen hem ook maar een klein duwtje gaf. Hij zal toch niets gebroken hebben?
Vanuit de keuken, waar de jongens naartoe waren gelopen, hoor ik weer allerlei scheldkreten van Owen richting Rein.
Shit ook dat nog, Rein heeft zich voor mij opgeofferd en nu heb ik Owen ook nog tegen hem opgejaagd.

Ik kan hier niet blijven. Ik moet weg hier. Alles is mijn schuld. Alles. Zonder mij was Rein inderdaad een stuk beter af. Ik bezorg hem alleen maar problemen.
Ik sta op, loop naar de gang, pak een jas van de kapstok en ren naar buiten. De deur valt net wat te hard dicht waardoor de jongens waarschijnlijk gehoord hebben dat ik weg gegaan ben.
Ik ren zo snel als ik kan over het bruggetje de bocht om. Maar doordat de zon zo mooi schijnt was ik weer even helemaal vergeten dat het glad was. Daardoor val ik dus op mijn gezicht in de sneeuw. Brr koud.
Voor ik ook maar de kans heb om op te staan vliegt de deur bij Owen alweer open. Dan blijf ik maar liggen. Rennen heeft toch al geen zin meer. Ik staar voor me uit naar het water. Wonderbaarlijk eigenlijk, dat er geen ijs op ligt. Het kabbelt rustig voort. Kon ik dat ook maar, me gewoon mee laten voeren met het water.

Rein en Owen komen aangestormd en ploffen elk aan een kant naast me neer.
'Mare waar ben je mee bezig? Waarom ben je weg gegaan? Je was al onderkoeld, je hoort hier nu niet te zitten.' Zegt Owen bezorgd.
Ik haal zwakjes mijn schouders op.
'Kom op er is een reden Mare.' Zegt Owen weer.
'Ja die is er,' zeg ik bot waardoor Owen opzij deinst. 'Ik kon namelijk totaal niet tegen dat geruzie. Dat heb ik thuis al genoeg.'
Een traan loopt over m'n wang en ik begin weer steeds harder te snikken.
'I-ik h-heb gew-woon het idee dat het allemaal mijn schuld is. Dit alles. Ik verpest alles voor Rein, dat is nu wel weer gebleken.'
Ik sta op en draai me om zodat ik weg kan gaan. Achter me blijft het stil. Maar op het moment dat ik aanstalte maak om te vertrekken, pakt Rein m'n hand vast.
Die warme hand. Hij wrijft met zijn duim over de bovenkant van mijn hand.
'Blijf. Alsjeblieft.' Zegt hij tegen me.
Ik draai me om en kijk in zijn betraande gezicht. Owen is ondertussen ook opgestaan en loopt rustig terug naar z'n huis. Als hij bij de deur is kijkt hij me nog even aan en knikt om aan te geven dat alles goed zit.
Ik kijk nog een keer naar Rein. Die zit ondertussen met zijn hoofd rustend in zijn handen voor zich uit te staren.
Ik zak op de grond en kijk hem aan. De enkele centimeters die er nu nog maar tussen ons zitten doen er even niet toe.
'Het spijt me Rein. Het is allemaal mijn schuld.'
Hij kijkt me geschrokken aan.
'Nee Mare, alles behalve dat. Het was mijn eigen stomme fout.'
Hij springt op en begint te ijsberen.
'I'm just stupid when I'm in love.' Hoor ik hem zachtjes zeggen.
In love? Hij is verliefd? Maar, huh, hij wilde vrienden zijn? Waarom denk ik überhaupt meteen dat hij verliefd is op míj.
Ik sta ook op -met de tranen in mijn ogen- en bij de eerstvolgende keer dat hij mijn kant op komt houd ik hem tegen.
'Alsjeblieft Rein, het enige wat ik nu nodig heb is jou. Je-' Ik kan mijn zin niet afmaken, want Rein houdt me stevig in zijn armen.
'Ik begrijp niet waarom je me zou willen vergeven Mare. Ik ben zo'n eikel! Wat bezielde me dat ik je naar Stijn toe bracht. Ik weet dat die jongen een gevaar is en wat er allemaal had kunnen gebeuren. Hij wilde je gewoon mishandelen, je gebruiken. En ik was degene die hem daarbij moest helpen omdat jij míj vertrouwde. Ik snap niet hoe ik het in mijn hoofd heb gehaald je vertrouwen zo te kunnen schenden. Jezus ik heb zo'n spijt.'
Hij stopt even met praten en kijkt me aan. De tranen stromen over mijn wangen. Wat hij gedaan heeft is dan misschien niet normaal, ik heb t hem ook wel vreselijk moeilijk gemaakt steeds opnieuw.
'Weet je, ik ben zo vreselijk blij dat je bij Owen terecht bent gekomen. Hij is echt een geweldige gast, zo zorgzaam en behulpzaam! Je had geen betere plek uit kunnen zoeken.' Zegt Rein.
Ik knik alleen maar en pak hem wat steviger vast. Ik voel dat Rein pijn heeft als ik dit doe en ik schiet van hem weg. Dan bedenk ik me dat hij helemaal in elkaar geslagen was.
Hij kijkt me bedroefd aan.
'Je vergeet het me niet, hè?' Zegt hij sip
Ik kijk verbaasd op.
'Waarom moet ik jou vergeven? Jij bent in elkaar geslagen dankzij mij. Plus je hebt ruzie met een van je beste vrienden. Ook dankzij mij.'
Hij kijkt me aan en glimlacht zwak.
'Dat was mijn eigen schuld hoor! Jij hoeft je niet verantwoordelijk te voelen'
'Kan, euh, kan ik het zien? De plekken?' Vraag ik zacht.
Hij knikt draait zich met z'n rug naar me toe en trekt zijn shirt over z'n hoofd.
Ik deins nog een stuk achteruit. Z'n hele rug zit onder de blauwe plekken en rode striemen . Z'n ellebogen zijn bebloed. En als hij zich omdraait zie ik z'n buik. Ook die is flink toegetakeld. Maar je ziet nog steeds z'n buikspieren aftekenen ook al is alles helemaal blauw. Ik wist eigenlijk helemaal niet dat hij zo gespierd was.
Mijn ogen blijven even hangen zij zijn buik en glijden langzaam omhoog naar zijn ogen.
Een lichte grijns vormt zich op z'n gezicht.
'Kun je het zien?' Grinnikt hij moeizaam. Maar hij verschiet meteen weer door de pijn.
'Wat?' Vraag ik zo onschuldig mogelijk.
'You know what I mean girl.'
Ik loop naar hem toe en veeg over de schram op z'n wang.
'Rein, wat heeft hij gedaan?' Fluister ik.
Hij draait snel z'n hoofd de andere kant op en kijkt naar beneden.
'Geslagen, geschopt en volgens mij hand hij n mes of zoiets.'
'Rein wees niet zo onverschillig dit is erg.' Zeg ik terwijl ik de schrammen op zijn buik aanraak. Hij schiet als een gebeten hond naar achteren.
'Zie je! Je moet hiermee naar de dokter, en snel.'
Hij haalt zijn schouders op en kijkt me onverschillig aan.
'Wat Stijn met jou wilde doen was ook erg.'
'Ik meen het hoor, Rein. We moeten naar de spoedeisende hulp. En wel snel!'
Hij draait zich weer van me weg en ik merk dat hij z'n tranen weg probeert te duwen.
'Draai je om alsjeblieft Rein.'
Hij draait zich traag weer terug en veegt ruw wat tranen weg. Ik pak zijn gezicht heel voorzichtig in mijn handen.
'Waarom zei je niet meteen dat het zo erg was. Hij had je wel dood kunnen schoppen Rein.'
Hij reageert er niet op, maar duwt zijn lippen tegen de mijne. Mijn handen glijden over zijn armen tot ik bij zijn handen kom. Z'n handen pak ik voorzichtig vast.
Op het moment dat ik een van zijn wonden raak merk ik dat zijn kaken spannen. Maar hij laat zich niet kennen en reageert verder niet.
'Ahum jongens.' Hoor ik achter me.
Ik schiet los van Rein en kijk om. Het is Owen en er staat een meisje achter hem met een Mainstreet shirtje aan. Ze staat ons met open mond aan te kijken. Mainstreet shirt. Shit ik heb ook een Mainstreet shirt aan. Die van Owen. Dit moet echt wel heel raar overkomen.
'Rein, dit meisje wilde graag op de foto. Heb je daar even de tijd voor?'
Rein knikt. Hij pakt z'n shirt op en trekt hem gauw aan.