Different than Expected [rewriting]

Hoofdstuk 1

Hier komt het dan!! Part 1! Tadaa! Laat me ff weten wat je ervan vind! Dat is als schrijver natuurlijk wel fijn om te horen! De winnaar is trouwens geworden: MARE JIJ HEBT DE HOOFDROL VAN DE STORY! dikke kus en veel leesplezier!! x M.

______________________

Het is woensdag middag 3 uur. Ik zit op m'n kamer huiswerk te maken als ik beneden mijn moeder weer tegen mijn vader hoor schreeuwen.
'RUIM TOCH GOD VERDOMME JE TROEP EENS OP, IK BEN JE SLAAF NIET. MOET IK WERKELIJK ALIJD ALLES DOEN OF KOM JE NOG EENS VAN JE LUIE REET EN HELP JE ME'.

Zo gaat het werkelijk al maanden. Om het kleinste ding gaan ze meteen weer zeuren. Vaak ben ik ook de klos, ik doe in hun ogen gewoon alles verkeerd.

Ik zal het maar eens even over mij hebben en niet over mijn o zo geweldige ouders. Mijn naam is Mare Lahey. Ik ben 16 jaar oud, ik heb geen broers of zussen. Verder woon ik in Waalre.

Ja ja daar woont Rein! En als je je het afvraagt, ja dat is dé Rein van Mainstreet. Ik weet wat jullie denken 'Het is geweldig om bij hem in de plaats te wonen.'
Ik zal jullie eens wat leuks vertellen. Ik woon zelfs in dezelfde straat als hij. Maar houd maar op hoor! Hij is ver-schrik-ke-lijk. Hij is super arrogant en denk dat hij alles kan maken. Ik kan hem werkelijk niet uitstaan. Maar ik ken hem dan ook al sinds mijn geboorte. We wonen al ons hele leven in dezelfde straat. Alleen praten we niet meer. Je hoort het goed níét meer. Ik ben namelijk hélemaal klaar met hem! Ja, nu zul je wel denken hoezo is ze HEM nou zat? Nou dat komt dus omdat hij mij keihard heeft laten vallen toen we naar de middelbare school gingen. Tja, nu hoef ik dus echt geen contact meer.

En, als je dacht dat ik het niet nog erger kon treffen, ik zit op dezelfde school, in dezelfde klas. H5B. Joehoe feestje voor mij zeg, NOT!

Genoeg gebabbeld over mijn leven in de buurt van Rein! Verder over mij, ik hou heel erg van zingen. Zou je niet verwachten hè? Ach, ik doe het ook niet in de buurt van anderen. Dan hebben ze straks weer iets om me mee te pesten. Ik speel ook nog gitaar en houd enorm veel van dansen.

Mijn vrije tijd besteed ik groot-en-deels op mijn kamer. De plek die van MIJ alleen is, die ik níet hoef te delen met anderen. Waar ik kan zijn wie ik echt ben, de ik die ik verscholen moet houden overal buiten deze ruimte.

Weetje, ik zou zó graag op voetbal of hockey willen maar dat vinden mijn ouders onbelangrijk, dus dat gaat hem van z'n lang zal ze leven niet worden.

Nou ja dit was zo'n beetje mijn leven terug naar de realiteit.

***********
Als ik klaar ben met mijn huiswerk, is het beneden nog steeds niet afgelopen.
Er klinkt gebonk en geschreeuw. Ik ben hier echt helemaal klaar mee. Al dat gezeik altijd. Waarom gebeurt dit bij mij? Waarom moet ik dit leven leiden? Heb ik wat verkeerd gedaan of zo?

Ik kan dit echt niet meer hoor. Ik houd dit zo niet langer vol. Ik kan beter vertrekken. Weet je, dat is eigenlijk helemaal niet zo'n slecht idee. Ik ga, en ik zie wel wanneer ik terug kom, of ik überhaupt nog wel terug kom.

Voor ik de deur uitloop kijk ik nog even in de spiegel.
'Shit' gefrustreerd loop ik naar de badkamer. Mijn mascara is helemaal uitgelopen van het huilen -standaard procedures eigenlijk-. Ik haal alle vegen van mijn gezicht, maar ik doe geen eens de moeite om nog nieuwe make up op te doen. Het heeft toch allemaal geen zin meer. Ik ben lelijk mét en zonder.

Ik pak m'n telefoon van het kastje af en loop de deur uit. Ik hoor mijn moeder nog roepen waar ik denk dat ik mee bezig ben, omdat ik zomaar vertrek. Maar ik negeer haar en loop zo snel als ik kan weg. Weg uit die hell.

Als ik langs het huis van Rein loop versnel ik mijn pas om er zo snel mogelijk voorbij te zijn. Stiekem kan ik het toch niet helemaal laten en kijk voorzichtig om.
Ah fijn, ook dat nog! Hij komt net naar buiten lopen.
Ik kijk hem met een frons op m'n gezicht aan op het moment dat hij mijn kant op kijkt. Hij kijkt snel weer weg en krijgt blosjes op zijn wangen. Wát is er mis met hem? 
Ik loop zo snel als ik kan weer door. Geen behoefte om hem nog een keer aan te moeten kijken.