Different than Expected [rewriting]

Hoofdstuk 21

'Laten we eten bestellen.' Zegt Anniek met een lach.
'Een klein beetje is ook goed, maar je eet wel wat.' Zegt ze met een strenge toon tegen mij.
Ik knik en pak de menu kaart.
Sophie en Zoey hadden hun eten al bestelt toen wij nog op het toilet waren.
Langzaam blader ik van de ene naar de andere pagina en lees ik alle gerechten.
Het is allemaal zo veel. Ik wil echt maar iets kleins. Ik kan nu echt niet veel door mijn keel krijgen.

Uiteindelijk kies ik voor de "kip van de bbq". Die is ontzettend lekker en niet te veel.
We geven het door aan de ober zodra deze het eten van Sophie en Zoey komt brengen.

'.. Nee echt het was zo ontzettend awkward.' Zegt Sophie hopeloos. Ze vertelt hoe ze op vakantie een super knappe jongen had leren kennen afgelopen zomer. Maar toen ze eindelijk hem aan durfde te spreken waren er al andere meisjes bij hem. Die zaten de rest van de vakantie aan hem vast geplakt.
'En het ergste was nog dat ik kei hard op mijn bek ging toen ik langs hem liep. Ik moest net dat opstapje missen omdat ik hem aan zat te staren en toen viel ik.'
Ik lach zachtjes. Sophie is ook een sukkel af en toe. We kennen die camping beide zo ontzettend goed. We gingen er al heen toen we 10 jaar waren. Ieder jaar opnieuw. Het is er prachtig. De camping ligt op een berg en heeft 3 prachtige zwembaden. Ik vind het ontzettend jammer dat het alweer 2 jaar geleden is dat ik daar voor het laatst geweest ben, en ik weet zeker dat ik dit jaar ook niet ga.
Ik schrik op uit mijn gedachten als er een hand voor mijn ogen zwaait.
'Mare waarom grijns je zo.' Zegt Sophie gekwetst.
'Ik dacht aan al de tijden op die camping. Ik mis het echt.' Zucht ik.
'Ja je zou komend jaar gewoon met mij mee moeten gaan!' Roept ze opgewonden.
'Dat zouden pap en mam best wel oké vinden. Ze zien je toch als een soort dochter.' Ratelt ze maar verder.
'Wie weet.' Zeg ik zacht. Wetend dat ik toch nooit mee mag van mijn ouders.
'Hey hey we hadden het nog over die knappe jongen.' Zegt Anniek er tussendoor.
Ik begin te lachen. Als je Anniek iets vertelt over een knappe jongen kun je maar beter direct een foto paraat hebben.
'Oké oké ik zoek even de foto.' Zegt Sophie met een grijns.
'Hier.' Ze draait haar scherm om naar ons drieën. Ik staar met open mond naar haar scherm. Sophie kan nog wel eens overdrijven als het om jongens gaat maar deze zou zo uit een tijdschrift kunnen zijn gewandeld.
*foto in media boven aan pagina*

We zijn zo aan het discussiëren over de jongen dat we niet eens in de gaten hebben dat de ober alweer aan onze tafel staat met het eten.
Hij schraapt zijn keel en zodra we ons omdraaien begint hij te praten
'De kip van de barbecue.'
'Ja voor mij, dankjewel!' Antwoord ik de ober.
Ik kijk hem aan en glimlach kort. Als ik mijn hoofd wegdraai voel ik gewoon dat hij me nog aankijkt.
Als hij dan eindelijk wegloopt beginnen de meiden alle drie te joelen.
'Hij ziet jou sowieso wel zitten.' Zegt Anniek lachend
'Huh?' Ik kijk haar niet-begrijpend aan.
'Och och Mare. Zo met je hoofd in de wolken. Het enige waar jij aan denkt is..'
'Mond houden.' Kap ik Anniek af.
'Het begint met een R- en het eindigt op ein.' Zegt ze met een grijns.
Ik geef haar een stomp.
'Moest dat.' Zucht ik luid.
'Wait wait wait wait! Dat zou je nog steeds vertellen girl, so spill the beans. Ik heb nu wel genoeg gepraat over mijn onbereikbare vakantie liefde.' Zegt Sophie enthousiast.
'Ik- uh- ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.' Zeg ik zachtjes.
'Bij het begin. Duhh.'
'Nou... dat is een lang verhaal.'
'We hebben de tijd.' Lacht Zoey.
Ik vertel ze eerst een klein beetje over vroeger. Hoe goed we bevriend waren. Dan over het gedoe in de eerste en dat dit leidde tot ontzettend veel drama. En dan het hele verhaal van deze paar dagen. Op de privé moment na natuurlijk.
Ze luisteren aandachtig naar alles wat ik ze vertel. En na het verhaal beginnen de drie meiden enthousiast als wat door elkaar heen te praten.
Ik kijk stil naar mijn bord en prik wat door mijn hoopje sla.
Ik heb zo'n hekel aan zulke momenten in het middelpunt staan van het gesprek. Het doet me te veel denken aan mijn situatie de afgelopen jaren. Als ik dan ergens langs liep had iedereen het ook altijd over mij, negatief dan wel. En hoewel dit positief is, voel ik me er toch niet fijn door.
Opeens zijn ze alle drie stil en kijken ze me recht aan.
'Wat?' Vraag ik kortaf
'Ehm, waarom ben je opeens zo stil?' Vraagt Anniek.
'Geen idee, ik voelde me opeens echt totaal niet prettig, ik moest denken aan de rottige tijd die ik heb gehad de afgelopen jaren.' Zucht ik zachtjes.
Ze staat op van haar stoel en geeft me een stevige knuffel.
'Ja, maar alles is weer helemaal goed nu! Je gaat al die nare dingen achter je laten en mooie, nieuwe herinneringen maken!' Antwoord ze.
Ik knik en zucht zachtjes.
Was het maar zo gemakkelijk. Ik weet zeker dat er wel weer iets fout zal gaan. Dat gebeurt altijd. God gunt het mij niet om gelukkig te zijn. Hij heeft voor mij een ander plan. Een waarbij ik altijd in de steek gelaten zal worden, of problemen zal hebben.