Different than Expected [rewriting]

Hoofdstuk 16

De volgende ochtend wordt ik wakker van de zonnestralen die op mijn gezicht schijnen. Ik kreun en draai me opzij.
'Auw.' Kreunt Rein.
Wat doet hij naast mij? Ik dacht dat ik hier met Anniek zou slapen. Mijn hoofd bonkt en ik zucht. God. Ik herinner me niet veel meer van gisteren. Alleen wat vlagen. Ik kan me alles nog duidelijk herinneren tot het moment dat Owen vroeg of ik verliefd was. Well that answer is yes and the boy laying next to me. Verder herinner ik me dat ik met Rein gezoend heb, dat Daan me daarna vroeg om te strippen en daarna is het weer blanco. Zou ik dat echt gedaan hebben?
Er zweeft verder alleen nog vaag de gedachte door mijn hoofd dat ik gekotst heb, of dat zo is weet ik niet.
'Wat is er gebeurt gisteren.' Vraag ik Rein. Totaal in de stres door alle vage beelden die door mijn hoofd schieten. Hij komt zuchtend een beetje overeind.
'Wat herinner je je wel nog.' Vraagt hij waarna hij gaapt.
'Dat Owen vroeg of ik verliefd was. En verder wat vlagen, dat we gezoend hebben, en dat ik moest strippen of zoiets maar of ik dat gedaan heb weet ik niet. En ik kan het idee dat ik gekotst heb maar niet uit mijn hoofd krijgen. Alleen ik weet niet of ik dat nou gedroomd heb of niet. Verder weet ik niets meer.'
Rein zucht. 'Oké je gaat waarschijnlijk een beetje schrikken.' Zegt hij angstig voor mijn reactie.
'Vertel nu rein je maakt me bang.' Zeg ik geschrokken.

Hij vertelt me alles wat er gebeurt is vanaf het moment dat Owen me dat vroeg. Inclusief het deel dat ik overgegeven heb, dat hij me toen naar bed gebracht heeft en daarna even gauw naar beneden gegaan is om voor mij medicijnen te halen en door te geven dat ik ziek was dus dat we niet meer terug zouden komen. Ook de reacties die hij daar op kreeg vertelt hij me. Ze dachten dat we seks zouden gaan hebben.
'Maar ik zou je nooit zo misbruiken als je dronken bent.'
Hij stopt even met zijn verhaal. Ik kijk hem met grote ogen aan.
'No way.' Zeg ik totaal verward.
Hij zucht weer.'Yes way. Maar geen zorgen de rest was ook ver weg. Ik was de enige die maar een beetje gedronken had. Zodat ik alles een beetje in de gaten kon houden.'
'Dankje Rein.' Zeg ik opgelucht. De tranen stromen over mijn wangen. Ik schaam me dood.
'Geen probleem, ik zou je altijd helpen en echt nooit maar dan ook nooit misbruiken dat weet je toch wel?' Hij kijkt me vragend aan.
Ik knik en lach door het huilen heen.
Hij zucht. 'Er is alleen een klein deel wat ik je nog niet verteld heb. En je hebt alle recht om boos te worden hierna. Ik zou het volkomen begrijpen.'
Ik kijk hem niet-begrijpend aan.
Hij begint het laatste deel van zijn verhaal te vertellen, dat is vanaf het moment dat hij mijn kamer weer in kwam lopen. Zijn wangen zijn knalrood en hij weet niet goed waar hij kijken moet terwijl hij me dit vertelt.
'Rein ik ben niet boos. Ik heb me belachelijk gedragen, dat jij daar op in gegaan bent snap ik ook wel. Dronken of niet, ik wilde het zelf dus dan kan ik jou negens van beschuldigen. Of boos op je worden als je alleen gedaan hebt wat ik je vroeg. Ik wil alleen graag weten of ik het fijn vond.' Dat laatst zeg ik een beetje zachter en enorm onzeker.
'Het was sowieso moeilijk hoor om je niet gewoon gelijk te nemen op dat moment.' Zegt hij met een grijns. Die zelfingenomen grijns die ik van hem gewend ben.
Hij komt dichter naar me toe en fluistert in mijn oor 'Fijn vond je het vast wel. Je wilde dat ik verder zou gaan. Je probeerde zelfs mijn broek uit te trekken.'
Ik duw hem tegen zijn borst. Ook al gaat dit wat moeilijk omdat hij me stevig vast gepakt heeft.
'Je liegt.'
'Nee hoor. Rein please fuck. me.' Zegt hij met een hoog stemmetje.
Mijn hoofd wordt knalrood.
'Ik drink nooit meer.' Zucht ik.
'Ik wil het je anders nog wel een keer laten voelen.' Fluistert hij vervolgens zwoel in mijn oor. Ik schud mijn hoofd en kijk hem met een glimlach aan.
'Nee bedankt.' Zeg ik zachtjes. Hij wrijft toch zacht even over mijn borst heen. Ik geef hem gauw een stomp tegen zijn schouder.
'Auw. Oh en dat hebben we niet meer gedaan gisteren, je was zo ver weg dat je me niet meer kon helpen mijn wonden schoon te maken, dus ik heb het maar, zo goed als mogelijk was zelf gedaan.'
'Dan doen we dat zo eerst. Jij hebt ook voor mij gezorgd toen ik het nodig had.' Ik geef hem een kus op zijn wang.
'Ja je had niet alleen mijn verzorging nodig je had míj nodig.' Grijnst hij breed. Wachtend op een stomp. Ik lach enkel. Zodra hij me verbaasd aankijkt duw ik hem uit het bed en als hij valt begin ik hard te lachen.
'Auw. Fuck.' Roept hij hard. Ik kijk hem verward aan. Hij krimpt ineen.
Shoot. Gekneusde ribben, Mare. Dan moet je iemand niet van een bed af duwen.
'Sorry Rein, kom ik help je overeind.' Ik kijk hem schuldig aan. Ik pak voorzichtig zijn hand vast en pak met mijn andere hand het bed vast. Met veel moeite help ik hem overeind.
Als hij weer staat zucht ik vermoeid.
'Je bent zwaar.' Zeg ik met een lach op mijn gezicht.
'Wat zeg je daar?' Zegt hij nep-verontwaardigd. Hij loopt steeds dichter naar me toe en duwt me helemaal tegen de muur aan.
'Ik ben niet zwaar hoor.' Fluistert hij in mijn oor. Dan laat hij me lachend weer los.
'Maar even serieus nu. Zouden we dat verband even kunnen verwisselen?'
'Sure.'
Rein peutert het uiteinde van het verband los en ik haal het er vanaf. Vervolgens maak ik zijn wonden weer schoon en doe het nieuwe verband er om.
Als ik helemaal klaar ben knuffelt Rein me stevig. 'Bedankt.' Zegt hij zachtjes. Dan duwt hij zijn lippen tegen de mijne. Ik schrik van zijn plotselinge actie. Hij zelf ook en hij laat vrijwel meteen weer los.
'S-sorry. Ik weet niet waarom ik dat deed. Waarom ik dat überhaupt steeds doe.'
Ik blijf stil. Mijn lippen tintelen. Waarom voel ik me zo goed als ik bij hem ben?
Ik draai me om en loop gauw de deur uit. Weg van Rein. Weg van alle chaos die hij creëert in mijn hoofd. Tenminste, als ik daar wel van weg kan lopen. Ik kan het gewoon even niet meer aan.
Ik storm naar beneden. Daar zit Owen al aan de keukentafel met een grote kop koffie in zijn handen.
'Morgen.' Zegt hij vrolijk.
'Geen last van een kater?' Vraag ik hem verbaasd.
'Nee. Valt reuze mee maar ik kan me niets meer herinneren van vannacht. Jij wel?' Ik zucht opgelucht en schud mijn hoofd. Dat is tenminste weer een iemand minder die zich herinnert wat ik gedaan heb.
'Jij was ook wel al heel gauw weg. Niet zo gek eigenlijk, je had nog nooit gedronken, toch?.' Hij lacht. Ik glimlach kort en ga tegenover hem zitten.
'Heb je misschien paracetamol, ik heb hoofdpijn.'
'Tuurlijk.' Hij schuift een strip pillen die naast hem ligt naar mij toe.
'Glas water kun je wel zelf pakken, toch?'
Ik knik, draai me om en loop naar het aanrecht. Vul het glaasje water en loop weer terug naar Owen.

Als ik de 2 pilletjes doorgeslikt heb komt Rein beneden. Hij kijkt me kort aan en kijkt dan gauw weg. Ik moet hem zeggen dat ik niet boos ben.
'Rein.' Komt er krakend uit mijn keel.
Hij kijkt me aan.
'Ik ben niet boos, ik weet alleen even niet wat ik moet.' Zucht ik.
Hij knikt.
Owen kijkt ons beide vragend aan.
'Ook goedemorgen Rein.' Zegt hij, om duidelijk te maken dat hij er ook is.
Rein knikt kort en gaat op de stoel naast hem zitten.
'En katertje.' Vraagt Owen lachend.
'Nee gast, tuurlijk niet.' Grijnst hij.
'Weet jij nog wel wat er gebeurt is, heel de avond.'
Ik kijk geschrokken op van mijn glas. Ik kijk Rein angstig aan. Hij gaat toch niets vertellen?
Hij kijkt mij even aan en haalt dan z'n schouders op.
'Een beetje.' Zegt hij.
'Ik kan me niets herinneren, licht me eens een beetje in.'
'Uh veel te veel drank. De vragen van het spel werden raarder en raarder, Mare moest kotsen en toen heb ik haar naar bed gebracht.'
'Oh. Echt? En er is niets meer gebeurt tussen jullie.' Hij kijkt van Rein naar mij.
Rein schud zijn hoofd.
'Nee. Ze sliep al toen ik terug kwam met een paracetamolletje voor d'r.'
'Oooh.' Zegt Owen langzaam.
Ik glimlach naar Rein. Dankbaar dat hij niets vertelt over de rare dingen die ik gezegd en gedaan heb.
'Ik kan me alleen wat herinneren tot de eerste vragen. Daarna niet meer.' Hij lacht en zucht.
Vervolgens zegt hij dat we niet hoeven te verwachten dat de andere 3 binnen een korte tijd beneden zullen zijn. Want het werd al licht toen zij naar bed gingen.
'Hoe laat is het eigenlijk?' Vraag ik aan de 2 jongens voor me.
Rein pakt zijn telefoon en zet het scherm aan.
"10.56" geeft zijn scherm aan.
'Oh, dat is nog best vroeg.' Zeg ik verbaasd.
Owen lacht kort. 'Tja als Rein de waarheid spreekt dan sliep je ook al best wel vroeg neem ik aan.' Ik knik.
'Hoezo nou weer als Rein de waarheid spreekt?' Vraagt Rein beledigd.
'Gewoon. Jullie, met zijn tweeën op een kamer, beide dronken. En er is niets gebeurd? Dat verbaasd me wel ja. Er hangt zo veel spanning tussen jullie ik snap niet dat jullie nog steeds niet van elkaar zien dat jullie helemaal gek op elkaar zijn.' Antwoord Owen.
Slik. Ik weet niet waar ik moet kijken, laat staan wat ik zeggen moet. Dus ik houd mijn mond maar en kijk naar de tafel.
Rein blijft ook stil. Owen begint te lachen.
'Zie. Jullie zijn beide gewoon te koppig om het toe te geven.'
'Ik ga me aankleden.' Zeg ik gauw en ik loop de kamer uit.

Als ik in de slaapkamer kom ga ik duw ik de deur meteen dicht en draai hem op slot. Ik ga er met mijn rug tegenaan staan en schuif langzaam omlaag. Totdat ik helemaal zit, met mijn benen opgetrokken. Ik sla mijn armen er omheen.
Hoe heb ik het zover kunnen laten komen dat ik zó verliefd ben. Ik kan alleen nog maar aan Rein denken en iedere aanraking tussen ons voelt zo intens. Ik tel de keren dat we nu al -al dan niet per ongelijk- gekust hebben. De eerste keer was twee dagen terug, en ik die tijd nog wel 10 andere keren.
Vreselijk. Het feit dat ik niet weet wat ik hier mee moet. Hoe is het allemaal zo veranderd? Was dit misschien de reden dat we niet meer praatten met elkaar? Kwam dat doordat ik gevoelens voor hem had gekregen rond het eerste schooljaar op het van Maerlant. Ik was te bang om nog tegen hem te praten, zo bang dat hij het door zou hebben dat ik hem niet meer zag als een gewone vriend. Ik was bang dat onze vriendschap kapot zou gaan. En het enige wat er júist gebeurde door mijn acties is dat ik onze vriendschap kwijt raakte.
Ik gaf Rein altijd de schuld. Maar ik had zelf ook schuld. Hij heeft nog wel eens geprobeerd me te bellen of zoiets, maar ik nam nooit meer op. Waarom heb ik altijd beweerd dat hij mij liet zitten en ben ik niet gewoon eerlijk geweest tegen mezelf? Had ik graag gehad dat hij nog meer moeite voor me deed? Ik kan het hem niet kwalijk nemen dat hij dat niet gedaan heeft eigenlijk.
Tranen stromen over mijn wangen.
Als ik toen gewoon zijn berichtjes beantwoord had was niets van dit drama ooit gebeurt.
Maar dan had ik altijd met mezelf in de knoop gezeten omdat ik hem leuk vond en was het misschien wel anders fout gegaan.
Ik veeg mijn tranen weg. Waarom moet alles in mijn leven zo moeilijk gaan?

Enkele minuten later sta ik op loop naar de kast en haal er kleren uit. *outfit bovenaan hoofdstuk in media*
Vervolgens doe ik die gauw aan. Daarna loop ik even naar de badkamer om mijn tanden te poetsen. Mascara doe ik vandaag niet. Daar heb ik geen zin in. Bovendien, als ik zo'n instabiel wrak blijf dan loopt die mascara toch meteen weer uit.

_____________
Ook dit hoofdstuk is niet helemaal zoals ik wilde, maar ik wist op dit moment niet hoe ik het verder nog zou kunnen verbeteren.
Ik wilde jullie voor mijn examens toch nog een hoofdstukje geven om te lezen! En misschien komt er beide weekenden ook nog wel een online, ik heb namelijk een beetje vooruit gewerkt!

Vote and comment if you liked this chapter.

- x M.