Different than Expected [rewriting]

Hoofdstuk 24

We zijn nu drie dagen verder, de dag van het concert. De jongens zijn druk in de weer om alles op orde te krijgen voordat we zo meteen naar de zaal vertrekken. Owen ruimt het huis een beetje op van afgelopen avond. We hebben namelijk een klein feestje gehad. Tenminste dat was de bedoeling. Uiteindelijk waren er toch iets meer mensen dan gepland.
Daan helpt Owen hierbij. Nils en Anniek doen de afwas en Rein is de enige die nog boven is. Hij is zich nog steeds klaar aan het maken om te gaan. De ijdeltuit.

Gelukkig hoeft hij dat domme verband niet meer om zijn lichaam heen. Na onze avond hebben we niet veel gepraat. Ik wist niet zo goed hoe ik me nu moest gedragen tegenover hem, bovendien leek hij ook wat afstandelijk naar mij toe. Er hing gewoon een awkward sfeer.

De enige reden waarom dat verband omdoen niet verkeerd was, was dat we dan tenminste wat tegen elkaar zeiden. Daarnaast kon ik hem op een niet (zo) seksuele manier aanraken. Zo werd er ook niets achter gezocht.

Toch ben ik blij dat ik het niet meer bij hem om hoef te doen, want ik voelde me toch oncomfortabel bij hem op dit moment. Het was gewoon zo raar, zijn reactie. Het leek net of hij niets meer met me te maken wilde hebben. Hij liet me totaal met rust, praatte amper tegen me, ging ergens anders zitten in de kamer, kwam pas veel later na mij naar bed. Alles om me te ontwijken of zo.

Bovendien voelde ik me zelf ook heel erg vreemd de volgende ochtend. Teleurgesteld bijna, het idee hebbende dat hij me niet vertrouwde, of dat hij misschien dacht dat ik het niet zou kunnen of er spijt van zou krijgen naderhand. Ik snapte gewoon niet waarom hij zich opeens zo raar gedroeg.

Het hielp ook niet dat we de volgende ochtend bestormd werden met allerlei vragen van de anderen. Ze vroegen zich af wat er aan de hand was omdat ze van alles gehoord hadden
Rein had het weggewimpeld en had toen tegen de rest gezegd dat ik een nachtmerrie had gehad door de film. Nog een teken dat hij er niet echt positief over dacht dus.

Ik heb hem dus maar wat met rust gelaten deze afgelopen dagen. Ik durf het hem niet te vragen waarom hij zo deed tegen me. Ik was bang voor zijn antwoord. Wat nou als hij me toch alleen maar gebruikte? Maar dan zou hij toch wel verder zijn gegaan dan dit? Of denkt hij gewoon dat ik het niet kan? Vond hij het niks? Was hij niet tevreden?

Anniek knipt met haar vingers voor mijn gezicht. Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik met mijn kin op het uiteinde van de bezem stond te leunen en voor me uit aan het staren was.
'Alles goed? Je hebt je de afgelopen dagen best wel afstandelijk gedragen tegenover ons allemaal.'
Ik kijk verbaasd op. 'Oh sorry, ik- ik ben gewoon in de war.'
'Wat is er die avond gebeurt? En zeg niet niks wat ik weet dat er wel wat gebeurd is.'
Ik trok haar mee naar haar slaapkamer, helemaal naar de zolder. We gingen op haar bed zitten.
'Ik ben bang dat ik niet goed genoeg ben voor Rein, dat hij nu al uitgekeken is op me.'
'Hoezo dat dan?'
'Zondag.. we- we..- ik.. - uh-'
'Jullie hebben dus wel wat gedaan?'
Ik knikte. 'Nou ja, hij bij mij. Niet andersom.'
'Was je bang Mare?'
'Ik bedoel ja, een beetje misschien, maar vooral nerveus. Toch wilde ik het zelf ook. Ik was uh- zeg maar zo ver om zijn onderbroek uit te trekken, maar hij wilde niet. Hij zei dat dit genoeg was voor een keer.'
'Okay wow, first of all, I'm very proud of you for letting him do that. Second of all zo te horen voelde hij gewoon aan dat je er nog niet klaar voor was. Zodra hij voelt dat jij er ook klaar voor bent zal het allemaal gewoon gebeuren. Alles op zijn tijd Mare, je kunt zo iets ook niet forceren, het moet vertrouwd en speciaal zijn en dat is het niet als jij nog angstig bent. Iets wat overigens helemaal niet erg is. Maar wat hij gedaan heeft is goed. Nu heb je er geen spijt van kunnen krijgen. Je moet niet te hard van stapel lopen met zoiets. En misschien was hij ook wel bang, bang voor hoe hij zelf zou reageren op je. Je weet het niet. Maar praat met hem, want je hebt hem al een paar dagen ontlopen en hij heeft nu misschien het gevoel dat je spijt hebt van wat jullie gedaan hebben. Hij zag er verdrietig uit de afgelopen dagen.
'Maar voor je met hem gaat praten vertel je me hoe was het? Was hij goed?' zegt ze met een grote grijns.

Misschien heeft ze gelijk en heb ik mezelf voorgelogen deze paar dagen, ik was degene die afstandelijke deed, niet hij. Ik durfde hem niet onder ogen te komen en hij heeft me gewoon met rust gelaten en mij de tijd gegeven om over dingen na te denken. Ik moet inderdaad met hem praten.

'Hij- uh..- hij was goed?' zeg ik meer vragend dan dat ik zeker ben van wat ik zeg.
Ze lacht. 'Hoe voelde het?'
'Het was fijn, I guess. Hij was heel lief. Verder gaat het je niets aan.'
Ze grijnst. 'I knew you liked it. Anders had je niet zo hard gekreund die nacht hoor.'
Ik duw haar tegen haar schouder aan.
'Whatever.'
'Hey dames, zijn jullie klaar om te gaan?' Nils komt de slaapkamer in gelopen.
'Yess.' zegt Anniek blij.
'Ik pak nog heel even gauw wat spulletjes!' zeg ik terwijl ik naar beneden vlieg.

Ik ren de slaapkamer in en gooi wat rotzooi in mijn schoudertas. Alles wat ik mogelijk nodig heb; portemonnee, bril enzovoorts. Ook kleed ik me nog even snel om en doe wat make up op, als ik naar een concert ga moet ik er misschien toch iets beter uit zien. Ik heb maar een dun shirtje aan dus ik pak een trui én mijn leren jasje mee.

Na enkele minuten vlieg ik naar beneden, doe daar mijn schoenen aan en ren naar buiten waar de rest al staat te wachten.
'Dat duurde lang.' zucht Owen met een grijns.
'Sorryyy.' zeg ik snel.
'Geef niet, nou hup die auto in jij. Dan kan de rest ook instappen.'
Ik kruip in de auto naar de achterste rij. Daar zit Rein ook al.
'Hey,' fluister ik beschaamd, 'Sorry.' zeg ik vervolgens. Dit is ongeveer het eerste wat ik tegen hem gezegd hebben in dagen.

Hij kijkt op van zijn telefoon. 'Hey Mare.'
Ik kruip dicht tegen hem aan. 'Sorry als ik je het idee heb gegeven dat ik er spijt van had, dat is niet zo.' fluister ik.
Hij kijkt me aan. 'Echt niet? Waarom was je dan zo..-'
'Ik wist niet zo goed wat ik met mezelf aan moest Rein. Ik heb mezelf allemaal waan ideeën in mijn hoofd gehaald. Ik dacht dat jij me gewoon niet wilde of zo, omdat je niet wilde dat ik je zou helpen met je weet wel. Ik was gewoon zo bang dat jij na afloop niets meer met me te maken wilde hebben. In mijn hoofd was ik niet degene die jou zomaar negeerde, maar degene die jou ruimte gaf om na te denken of zo. Niet andersom, maar dat was wel zo. Dankjewel.'
'Sorry Mare. Ik wil gewoon echt niet te hard van stapel lopen. Ik merkte op dat moment weer hoe veel ik eigenlijk om je geef en van je hou. Ik wil dat gewoon niet verpesten. Ik kon zien dat je er nog niet klaar voor was en het moment dat je dat wel bent komt nog wel, dat is niet erg. We wachten gewoon. Het spijt me echt dat je dacht dat ik niets meer met je te maken wilde hebben.'
'Het was gewoon een misverstand.' zeg ik zachtjes. 'Alles goed nu?'
'Ja.' antwoord ik. Ik kruip nog dichter tegen hem aan en duw mijn lippen op de zijne.
'Ik hou van je.' fluistert Rein tegen mijn voorhoofd aan.
'Ik ook van jou.'
'Maaaar- uh- je vond het dus wel fijn?' vraagt Rein onzeker.
'Was dat niet duidelijk genoeg dan die avond zelf?' grinnik ik.
'Uh nou ja, op zich wel, Maar omdat de volgende dag zo raar was wist ik het opeens niet meer zeker you know.'
'Ja ik vond het fijn Rein. Ik ben blij dat ik met jou deze ervaringen kan delen en dat jij me laat zien dat deze dingen fijn kunnen zijn. Niet zoals mijn vader, of Stijn die alleen maar gebruik willen maken van iemand. Dankjewel.'
'Natuurlijk. You mean the world to me.'

Ik kijk even naar de anderen in de auto. Owen zit weer achter het stuur en zingt samen met Cem mee met de muziek. Daan heeft oortjes in en zit met zijn telefoon en Anniek en Nils slapen beide.

Ook ik sluit mijn ogen en val in slaap. We zijn toch nog wel eventjes onderweg.