Different than Expected [rewriting]

Hoofdstuk 25

Ik word wakker doordat ik in mijn onderbewustzijn voel dat de auto stopt. Langzaam kom ik omhoog en wrijf in mijn ogen.
'Lekker geslapen?' vraag Rein me.
Ik knik en gaap.
Hij drukt een kusje op mijn wang.
Iedereen komt in beweging en gaat langzaam de auto uit.

'Waar moeten we heen?' vraag ik aan Owen, terwijl ik hem help wat tassen uit de kofferbak te halen.
'Aan de rechter kant van het gebouw zit een artiesten ingang. Daar gaan we naar binnen.'
Ik knik naar hem en gooi een van de grote tassen over mijn schouder.
'Wat zit hier allemaal in joh.' Puf ik.
'Extra kleding, make up, onze earplugs, van alles eigenlijk.' Beantwoord Nils mijn vraag.
'Kom hier joh.' Rein pakt de tas van mijn schouder af en hangt hem over zijn eigen schouder.
'Nou ja zeg! Ik kan hem best wel dragen hoor.' Zeg ik quasi beledigd.
'En? Ik ook hoor. Het zijn mijn spullen' Reageert hij.
'Whatever.' Zeg ik en ik rol mijn ogen naar hem.
'Wat,' Hij laat de tas op de grond vallen en loopt "dreigend" op me af, 'hoe durf je je ogen naar mij te rollen.'
'Ik- haha- ik-.' Begin ik, maar ik kan mijn zin niet eens afmaken. Ik hang direct over Rein's schouder.
'Re-Hein.'
'Hmm.'
'Zet me neer en draag je tas nou maar.'
'Nope die kan Nils wel dragen. Ik neem jou mee.'

'KLEUTERS.' Horen we op de achtergrond. Het is Owen. Ik grinnik.
Ik heb in ieder geval een prima uitzicht van zijn kont.

Ik voel zijn warme adem in mijn zij. Op het moment dat ik dit merk geeft hij me een kusje op diezelfde plek.

Voor me hoor ik een deur open gaan en we gaan naar binnen.
Eindelijk zet hij me neer. Vermoeiend mens.

De managers komen aanlopen en leiden ons naar de kleedkamer van de jongens.

———
We zijn een paar uur verder. Anniek en ik zitten met zijn tweeën in de kleedkamer. De jongens zijn op dit moment aan het inzingen met hun vocal coach.

Ik slenter door de kamer heen en open alle kastjes. Ik ben op zoek naar iets wat ik kan doen. Het is hier niet zo heel bijzonder, buiten het feit dat er een tafelvoetbal tafel staat.
Na 2 potjes spelen waren Anniek en ik dat best wel beu.

Helaas kan ik verder niets vinden om te doen. In de kastjes zit alleen kleding, make up en andere zooi voor concerten. Dus plof ik maar weer neer op de bank. Ik ga ondersteboven hangen met mijn benen tegen de muur aan en mijn gezicht vlak bij de grond. Ik staar voor me uit naar de deur.

Wachten was nog nooit zo ontzettend saai.

Anniek kijkt op van haar telefoon en schiet in de lach zodra ze mij ziet.
'What the fuck ben jij aan het doen.' Giert ze.
*Flits* Ik hoor haar camera. Dat betekend dat ze foto's van me aan het maken is. Ik steek mijn middelvinger naar haar op.
'Ha ha.'
'Sorry, maar dit moeten de jongens echt wel zien hoor.' Grijnst ze.
Op dat moment vliegt de deur open.
Ik schrik en glijd omlaag.
Jawel hoor, met mijn hoofd kei hard op de grond.

Owen en Daan die als eerste binnen komen lopen beginnen ontzettend hard te lachen.
'Wat was dat nou weer.' Hikt Owen.
'Ik verveelde me oké.' Zucht ik.
'Dan is het maar goed dat we kunnen gaan eten nu.' Grijnst Nils.
'Ah fijn. Ik heb honger en geen behoefte meer aan de junk food hierzo.' Zegt Anniek, wijzend naar alle zakken chips en snoep die door de kamer heen liggen.
'Nou vooruit!' Zegt Nils.

Ik sta op en wrijf pijnlijk over mijn achterhoofd. Dat deed zeer. Ik ga het niet toegeven, maar het deed echt wel pijn.
'Gaat het?' Vraagt Rein. Ik kan zien dat hij bezorgd is, maar moeite moet doen om zijn lach in te houden.
'Ja hoor. Prima.'
'Oké,' Hij wrijft over mijn hoofd. Ik knijp mijn ogen dicht en trek mijn hoofd snel weg.
'Tuuurlijk.' Zegt hij vervolgens achterdochtig.
'Het gaat prima. Kom, ik heb honger.'

Hij lacht en slaat zijn arm om mijn middel. Zo lopen we naar de eet zaal.
Als we daar aankomen zit iedereen er al. De ouders, broers en zussen, de managers, maar ook de rest van het team van de jongens.
Jezus, al deze mensen zijn hier voor de jongens en straks zijn het er nog veel meer.
Al die fans hebben geld betaald om deze vier jongens te zien optreden. Dat is toch niet normaal. Ik ben zo diep in gedachten verzonken dat ik niet merk dat Rein tegen me staat te praten.
'Mare- hallo- aarde aan Mare.' Zegt hij opeens.
'Hmmm?' Reageer ik.
'Heb je zojuist gehoord wat ik zei?'
Ik schud beschaamd mijn hoofd.
'Ik zei dat we zelf eten kunnen gaan pakken en daarna gewoon ergens plaats mogen nemen.'
Ik knik. Loop vervolgens achter hem aan naar de buffet tafel en schep wat dingen op een bordje.