Different than Expected [rewriting]

Hoofdstuk 20

'Reservering Mainstreet.' Zegt Owen tegen een van de werknemers van het restaurant.
'Dat was de reservering voor 27 man nietwaar?' Vraagt hij.
Nils knikt, 'ja, als het goed is zijn onze ouders al boven. Ze stuurden ons net een berichtje dat ze alvast naar binnen waren gegaan.'
Hij knikt en vraagt ons om hem te volgen.
We lopen de trap op en gaan naar de bovenverdieping.
Daar zitten inderdaad alle anderen al. Zelfs Rein z'n ouders zitten er bij. Ik tik hem aan en knik naar ze. Hij kijkt ze verward aan en trekt mij mee hun kant op.

'Wat doen jullie hier?' Vraagt hij zowel verbaasd als verontwaardigd.
'We zijn hier voor jou Rein.'
'Ja dag. Hier komen jullie wel naartoe maar naar mijn signeersessie komen jullie niet.' Zegt hij kwaad.
'Rein lieverd, we zijn zostraks wel geweest maar jij bent niet achter geweest. We zijn wat later gekomen, maar omdat je oma ons had gebeld dat vandaag je signeersessie was zijn we zo snel mogelijk weg gegaan van de cursus.'
Rein blijft even stil, 'E-echt?' Vraagt hij daarna verbaasd.
Ze knikken.
'We weten zat het lastig is af en toe, dat je vader en ik soms wat problemen hebben onderling maar we houden wel ontzettend veel van jou en Chrisje en we willen graag bij al je activiteiten met Mainstreet aanwezig zijn. Dat weet je toch wel?'
Hij knikt volslagen verbaasd.
'Maar, die cursus zou toch heel de vakantie duren?'
'Ja,we gaan vanavond ook weer terug.' Antwoord zijn vader.
'Oh Oké.' Zegt Rein totaal overdonderd.

'Mare hoe is het nu meisje? We zagen jou ouders toevallig gisteren ook bij de cursus aankomen.'
'Wat?' Vraag ik geschrokken.
'Ja ze vroegen ons waar jij en Rein waren.' Zegt zijn moeder.
'I-ik uh sorry ik moet even naar het toilet.'
Daarna ren ik vliegensvlug weg.
Shit. Shit. Shit. Dit mag niet gebeuren.
We hadden tegen mijn ouders gezegd dat Rein en ik met ze mee waren. Ze zullen echt enorm boos zijn als ze horen dat ik bij twéé jongens bleef slapen.
Ik sluit me gauw op in een van de hokjes en laat de tranen stromen. Hoe kon ik zo stom zijn ze zo'n domme leugen voor te leggen. Maar wat doen ze in Gods naam bij die cursus? Gaan zij eindelijk hun leven verbeteren.

Er wordt hard gebonkt op mijn deur. Ik ben direct helemaal stil.
'Jongeman wat doet u op het dames toilet?' hoor ik iemand met een enorm bekakte stem vragen.
Jongeman? Is Rein hier? Of Owen?
'Sorry mevrouw. Een vriendin van me heeft zich opgesloten in dit toilet.' Hoor ik Owen zeggen. Kort daarna bonkt hij weer op de deur.
'Oké.' Zegt de dame gauw. Daarna hoor ik haar niet meer.
'Mare kom er uit. NU.'
Ik doe langzaam de deur open en veeg de tranen die over mijn wangen stromen ruw weg.
'Wat is er?' Vraag Owen bezorgd als hij me aankijkt.
'Ik- mij- uh- mijn ouders. Ze zijn bij dezelfde cursus als de ouder van Rein. Wat betekend dat ze weten dat ik heb gelogen. Ik heb zo'n enorm
Probleem als ze weer thuis komen.' Breng in hakkelend uit.
'Geen zorgen, meisje toch.' Zegt Owen terwijl hij me dicht tegen zich aan trekt.
'W-wel. Ik maak me wel veel zorgen Owen. Je kent ze niet. Je weet niet hoe kwaad ze kunnen worden.'
'Vertel het me dan.'
'P-papa slaat me altijd als ik in zijn ogen wat verkeerd heb gedaan. E-en..,' ik stop met praten en begin nog harder te huilen.
Owen wiegt me zachtjes heen en weer.
'Adem diep in en dan langzaam weer uit. Het komt allemaal goed. En als je rustig bent vervolg je je verhaal weer.'
Ik tril ontzettend en ik voel dat ik bijna flauw ga vallen door het hyperventileren.
Owen merkt het ook.
'Rustig Mare. Ga even rustig zitten hier, haal diep adem en dan help ik je het flauwvallen tegen te gaan.'
Hij zet me neer en legt zijn handen op mijn nek. Dan zegt hij dat ik mijn hoofd langzaam omhoog moet zien te drukken.
Maar het werkt niet. Wel een beetje, maar niet goed genoeg. Mijn ademhaling is nog steeds in de hobbel. Net op het moment dat Owen me los laat en zegt dat hij iemand erbij gaat halen staat Rein in de deur opening samen met Anniek.
'Wat is er aan de hand?' Vraagt Rein totaal over de rooie.
'Paniek aanval. Heeft Mare wel vaker last van.' Zegt Anniek zachtjes.
'Ze moet haar ademhaling weer op orde krijgen.' Vervolgt ze haar uitleg.
'Ik ga een zakje halen.' Zegt Rein.
'Ik weet iets wat beter werkt dan dat.' Hij kijkt Anniek vragend aan. Ze lacht en fluistert wat in zijn oor.
'Zeker?' Vraagt Rein dan.
'Ja. Zodra je dat doet zal ze even geen adem halen waardoor ze daarna weer anders adem gaat halen.'
Rein loopt naar me toe en duwt zomaar zijn lippen tegen de mijne.
'Het had te maken met het schrik effect.' Hoor ik Anniek lachend zeggen.
Langzaam begint mijn ademhaling weer een normaal tempo te krijgen en wordt ik weer wat rustiger. Rein merkt het ook en laat me weer los. Hij komt naast me zitten en trekt me dicht tegen zich aan.
'Wat is er Mare?' Vraagt hij.
'Owen, kun jij het misschien uitleggen.' Zucht ik niet in staat zijnde om het nog eens uit te leggen.

Hij legt het hele verhaal even uit en eindigt dan met 'en Mare zal het laatste deel moeten vertellen want dat weet ik nog niet, dat zou ze me vertellen maar toen kreeg ze die aanval.'
'M-mijn..' tranen staan alweer in mijn ogen.
'I-ik kan dit niet vertellen. Sorry.' Zucht ik. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en trek mijn knieën op. Rein duwt een kusje op mijn slaap.
'Het hoeft niet, vertel het maar zodra je er klaar voor bent.'
'I-ik wil het wel. M-maar ik weet gewoon echt niet hoe.' Zucht ik gefrustreerd.
'Rustig Mare.' Zegt Owen die opnieuw gehurkt voor me komt zitten. Anniek komt aan de andere kant naast me zitten en legt haar hoofd op mijn schouder.
'M-mijn vader wilde me verkrachten. H-hij heeft allerlei rare dingen met me gedaan, maar toen h-hij d-dat net wilde doen kwam mama binnen. Ze is toen heel kwaad geworden.'
Ik kijk geen van drieën aan. Bang voor hun reactie.
'En wanneer was dit?' Vraagt Rein heel kwaad.
'Twee weken terug of zo.' Zeg ik zachtjes.
'Waarom heb je me dat niet meteen verteld?' Vraagt Anniek over de rooie.
'I-ik durfde niet.'
Owen heeft zijn handen op mijn knieën gelegd en wrijft er zachtjes overheen.
'Wat heeft hij gedaan dan?' Vraagt hij zacht.
'H-hij zat aan me. D-dat deed hij wel vaker maar h-hij h-had me uitgekleed en vastgebonden.'
De tranen lopen over mijn wangen.
'Ssst. Rustig maar. Jij komt niet meer bij die man in de buurt. En als dat wel moet dan gaan wij mee.'
'Ik wil hem slaan. Wie maakt er nou gebruik van zijn eigen dochter op die manier?' Zegt Rein kwaad. Hij springt op en loopt op en neer door de toiletruimte.
Anniek kijkt me met tranen in haar ogen aan terwijl ze me heel stevig vast houd.
'Mare toch, alsof jou leven niet al lastig genoeg was.' Zucht ze zachtjes.
'I-ik was zo bang Anniek. Hij was zo angstaanjagend.' Huil ik.
Anniek knuffelt me weer. 'Snap ik lieverd.
'Oh god. En dan probeerde Stijn gewoon hetzelfde 2 dagen terug. Sorry Mare, het spijt me zo ontzettend erg!' Zegt Rein opeens, volledig in de stres.
'H-het geeft niet. Jij wist hier niets vanaf.'
'Ik had het sowieso niet moeten toestaan.'
'Rein stop. Hier hebben we het al over gehad. Je hebt jezelf al bont en blauw laten slaan voor mij.' Tranen stromen weer over mijn wangen als ik aan 2 dagen terug denk.
Rein tilt me omhoog en houd me stevig vast.
'Ik zal er vanaf nu altijd voor je zijn Mare, no matter what.'
Hij legt zijn hoofd in mijn nek en geeft me zachtjes een kusje.

Als ik mijn tranen gedroogd heb kijk ik de drie aan. 'Ik heb helemaal geen honger meer nu.'
Owen kijkt me begripvol aan.
'Ik ook niet lieverd.' Zucht hij.
'Ik denk wij alle vier niet.' zegt Anniek zachtjes.
Rein schud zijn hoofd.
'Maar laten we toch maar naar binnen gaan. Als het echt niet gaat rijd ik je wel naar huis.' Zegt Owen terwijl hij me zachtjes over mijn hoofd aait.
Ik knik en zucht.
'Vooruit.'
Anniek komt naast me lopen en houdt me stevig vast om mijn middel.
'Het komt echt wel goed!' Fluistert ze nog eens naar me.
Ik kijk opzij en glimlach naar haar.
'Bedankt voor alles.' Fluister ik terug.
'Daarvoor zijn we toch vriendinnen gekkie. Hup even lachen nu en dan gaan we eventjes gezellig doen en dan naar huis.' Ze prikt me in m'n zij.
Ik lach en knuffel haar. 'Even dan. Want ik ben wel heel moe nu.'
'Ja ja. Komt goed!'

We lopen achter de jongens aan de zaal weer in. Een paar mensen kijken op en even onze kant op. Vervolgens eten ze gewoon verder.
Ik ga samen met Anniek bij Sophie en Zoey zitten. Ze glimlachen beide naar me en ik zie dat ze willen vragen wat er is, maar toch houden ze beiden hun mond.

____________
Sorry het is toch nog weer 2 dagen later dan de bedoeling eigenlijk was maar ik heb het gewoon ontzettend druk en ik heb helemaal geen hoofdstukken meer vooruit geschreven nu. Dus ik ga morgen weer schrijven!

- x M.