Different than Expected [rewriting]

Hoofdstuk 7

'Ben je er helemaal klaar voor? Want je moet echt sprinten zo.' Zegt Rein weer.
Ik knik nog eens.
Maar we zijn al te laat. Stijn kijkt op en komt aanlopen. Hij pakt Rein bij z'n kraag en trekt hem naar achter.
'Zo is het genoeg geweest gast, dit doe je maar in je eigen tijd.' Rein duwt Stijn een stuk naar achteren.
'JA.' Roept hij opeens.
Alles begint te draaien, maar het mag nu niet. Ik spring over een paar bakstenen en zet hem op het rennen.
Achter me hoor ik geschreeuw.
'Wessel ga achter haar aan. Ik reken af met Rein.'
Dan hoor ik opeens voetstappen achter me. Ik moet doorrennen. Rein slaakt een pijnkreet uit.  Mijn ogen vullen zich met tranen en mijn zicht word slecht. Maar ik mag niet omdraaien nu, dan pakt Wessel me en dan hebben we beide een groot probleem. Ik hoor weer een kreet van Rein. Straks vermoord hij hem nog!
Plots word ik achterover getrokken. Ik was toch niet snel genoeg dus. Wessel trekt me omhoog en houd me in een houdgreep. Zijn arm zit om mijn keel.
'Een beweging en je bent er geweest.' Hijgt hij in mijn oor. Wat moet ik nu?
Ik trap zo hard als ik kan op zijn teen en draai me meteen om als hij me loslaat. Een knietje in zijn kruis zal hem leren. Hij valt meteen voorover op de grond en begint flink te vloeken.
In de verte zie ik dat Stijn, Rein omhoog drukt tegen de muur. Hij ziet er niet goed uit. Dit is mijn schuld!
Veel tijd om te kijken heb ik niet. Ik moet door. Dat is wat Rein ook gezegd heeft. Bovendien denk ik dat, dat knietje er niet lang voor zorgt dat die Wessel niet achter me aan zit.
Ik draai me om en begin weer te sprinten. Onderweg veeg ik zo veel mogelijk tranen uit mijn gezicht. Ik moet naar mijn fiets en dan gewoon zo hard mogelijk wegrijden.

Tijdens het rennen schieten me weer de beelden van vorig jaar te binnen. Het moment dat mijn vader hetzelfde probeerde. Gelukkig kwam mam toen net op het goede moment mijn kamer in. Vanaf dat moment zijn hun ruzies ook alleen maar erger geworden eigenlijk. Alles is mijn schuld. Ik doe mensen alleen maar pijn. Het leek even zo goed te gaan maar meteen verpest ik het weer.

Als ik bij mijn fiets aankom schiet me te binnen dat Rein m'n sleutels had. M'n jas en tas zijn ook nog bij Rein. Ik voel in mijn zakken of daar misschien toch mijn sleutels in zitten.
Bingo! Inclusief een klein briefje van Rein.

"Sorry ik had je nooit naar Stijn toe moeten brengen! Ik wist alleen niet dat het zo erg uit de hand zou lopen. Maar ga zo snel mogelijk weg nu!
Rein. "

Ja lekker ben je Rein. Jij kent Stijn toch ondertussen ook wel, je weet waartoe hij is staat is. Dit is eigenlijk gewoon jou domme schuld. Maar toch kan ik het niet over mijn hart krijgen hem hier nu zo achter te laten, helemaal gewond waarschijnlijk. Ik had hem mee moeten nemen. Alleen dat is nu te laat, ik moet door. Dat is wat Rein wilde.
Met trillende handen open ik het slot van mijn fiets en rijd weg, zo snel ik kan rijd ik door de mensenmassa heen. Nog een keer kijk ik achterom. Daar staat Wessel tussen de mensen te kijken. Yes, hij kan met niet meer vinden! Maar ik ben echt nog niet veilig, ik móét door.
Waar moet ik eigenlijk heen? Thuis vinden ze me meteen. Daar heeft Stijn me sowieso al eens opgezocht en in elkaar geslagen.
Ach wat maakt het ook uit waar ik heen ga. Als ik hier maar weg ben! Ik rijd zo snel als ik kan de stad uit, dat was het belangrijkste.
Hier heeft Stijn nog allemaal contacten.
Ik rijd zo snel als ik kan en zo lang als ik volhoud door Eindhoven. Ik zou echt níét weten waar ik ben, maar ik heb ook niet echt op de weg gelet. Het maakt me ook vrij weinig uit op dit moment. Als ik daar maar weg ben.
Ik ben veilig. Nou ja, he is maar wat je veilig kunt noemen eigenlijk.
Nadat ik een kleine 20 minuten heb gefietst, houd ik het echt niet meer.
Ik spring van mijn fiets af en kijk om me heen. Rustig neem ik de omgeving in me op. Wat ik het hier mooi zeg. Ik sta op een bruggetje, er is een klein beekje en een hoop bomen. Verder staan er witte huisjes. Met die laaghangende zon is het hier net een sprookje.
Ergens komt het me hier zó bekend voor, ik zou alleen niet weten waar ik het van moet kennen. Bij mijn weten ben ik hier nog niet eerder geweest.