Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 2

wanneer ik wakker wordt, ligt Lydia tegen mijn schouder te slapen. ze moet naast me komen zitten zijn als ik al sliep. hoe laat is het eigenlijk? de kamer is donker dus het moet al laat zijn. ik kijk op mijn telefoon. het is al voorbij middernacht! zachtjes schud ik Lydia wakker. 'wat', hoor ik slaperig. 'het is voorbij middernacht, we zijn in slaap gevallen!', fluister ik. ze gaat rechtop zitten en rekt zich uit. ze kijkt slaperig rond en haar ogen keren terug naar het bed. 'Stiles! ze is weg!!' ik kijk en ik zie het nu ook! hoe kon ik dat niet gezien hebben. ik loop snel de gang op en stop de eerste dokter die ik zie. 'waar is dat meisje naartoe?' de dokter weet het ook niet. meteen wordt al het personeel ingeschakeld en wordt er naar haar gezocht. ze is niet meer in het ziekenhuis! 'kom op Lyd. we gaan haar buiten zoeken. te voet en zwak kan ze niet ver zijn geraakt!' ze knikt en we lopen naar mijn auto. 'misschien is het beter als we te voet gaan?', oppert Lydia. ik knik. 'waar heb je haar precies gevonden? misschien gaat ze daarnaartoe!'. natuurlijk, de plek! we beginnen richting het bos te rennen. 'waarom zou ze weglopen van een ziekenhuis?', vraag ik. 'geen idee', hijgt Lydia. 'kijk ze is hier geweest, maar waar is ze nu??'. 'we bellen Scott, die pikt haar geur op en dan hebben we haar zo!'. ik neem mijn mobiel en bel Scott. ik vertel snel wat er gebeurt is en hij komt er meteen aan. 5 minuten later staat hij al bij ons. voordeel van die weerwolfsnelheid. 'wow! ze moet wel heel bang zijn! er hangt een duidelijke geur!'we volgen het spoor helemaal tot een verlaten schuur. 'ze is hier', zegt Scott. 'zeker weten.' ik ga naar binnen. 'hallo? is hier iemand?' ik hoor paniekerig gehijg. het komt vanachter die dozen achteraan de schuur. 'niet bang zijn. we doen je niets.' ik loop voorzichtig in de richting van het geluid. ik zie haar zitten met haar knieën opgetrokken. ze ziet me en kruipt angstig verder achteruit. ik schuif langzaam dichter naar haar toe met Lydia en Scott op mijn hielen. 'we doen we niets.' ze kijkt me met betraande ogen aan en kruipt verder weg. 'alsjeblieft', smeekt ze amper hoorbaar. 'vermoord me niet.' vermoorden? is dat waar ze bang voor is? wat heeft dit meisje meegemaakt? ik steek voorzichtig mijn hand naar haar uit. 'we zijn hier om je te redden!' ze kijkt me bang en berekenend aan. alsof ze aan mijn gezicht kan aflezen wat ik met haar zal doen. langzaam steekt ze haar hand uit en legt die in de mijne. Ik trek haar recht en ze slaat haar armen om me heen en begraaft haar gezicht in mijn borst. ze begint onbedaarlijk te snikken. ik leg mijn kin op haar hoofd en wrijf langzaam langs haar haar op haar rug om haar te kalmeren. als ze klaar is met huilen, maakt ze zich zachtjes van me los en kijkt bedeesd naar de anderen. Scott zet een stap naar haar toe, maar ze verbergt zich meteen achter mijn rug. 'het is oké', zeg ik. 'dit zijn mijn vrienden.' ze komt half achter mijn rug vandaan en kijkt naar Scott en dan naar Lydia. 'hoe heet je?', vraagt Lydia en ze komt dichterbij. Ze wil haar hand op het meisjes schouder leggen, maar ze deinst terug. 'Isabella' 'dat is een mooie naam', Lydia glimlacht naar haar. het meisje knikt. 'het is Italiaans. mijn zus heeft hem gekozen.' 'je zus?'. Isabella knikt. 'maar meestal noemt ze me Bella of Bell.' 'en waar is je zus nu?'. Isabella haalt haar schouders op en begint zachtjes weer te huilen. 'we hebben ons opgesplitst een paar maand geleden zodat ik kon wegkomen.' we zijn alle 3 stil. wat moet je daar op zeggen? 'kom je met ons mee terug naar het ziekenhuis?' Isabella knikt zachtjes en neemt mijn hand. we wandelen en stilte terug naar het ziekenhuis waar Melissa Isabella terug meeneemt naar haar kamer. ik zie pap met één van de dokters praten. hij komt naar ons toe. 'waar hebben jullie haar gevonden?' 'een of andere schuur in het bos. ze was enorm bang van ons. ze smeekte ons om haar niet te vermoorden. dat kun je maar beter onderzoeken denk je niet?' pap knikt. ik ga met haar praten. blijven jullie hier? ik knik en kijk naar de anderen. zij blijven ook. we gaan in de wachtzaal zitten terwijl pap zijn werk doet.