Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 24: Bell's POV

Alles om snel beter te worden. Ik heb ontdekt dat ik een genezende kracht heb, maar die put me enorm uit. Stiles zou boos zijn als ik hem vertelde dat ik niet uit mezelf genees. Hij zou het een onnodig risico noemen, maar ik moet hier zo snel mogelijk weg. morgen mag ik het ziekenhuis verlaten en ik gebruik de resterende tijd om een plan te bedenken. een plan waarvoor? wel, ik heb Stiles' gestuntel rond Lydia wel genoeg verdragen. ik ben een beschermer van liefde. ik hoor zo'n dingen juist te maken. Stiles's liefde voor Lydia voel ik even duidelijk als een orkaanwind en van haar kant is het ook niet windstil.  'hé' ik kijk op. Brandon staat in het deurgat. ik spring op en vlieg in zijn armen. zijn armen glijden om m'n  middel en hij drukt me stevig tegen me aan. hij drukt zijn gezicht in mijn hals. 'ik dacht dat ik je kwijt was' ik ga een stukje naar achter om hem aan te kijken. 'het spijt me' hij kust me vurig. mijn handen omklemmen zijn haar. ik smaak de wanhoop, het verdriet en spijt. hij trekt zich hijgend terug en we gaan samen op bed zitten. opeens trekt brandon me op zijn schoot en trekt me tegen zijn borst. zijn kin rust op mijn hoofd. 'Bran... er is iets dat ik nog moet vertellen...' hij weet niet waarom ik onder die auto ben beland. waarom ik wegrende van huis. 'shht je hoeft helemaal niets te zeggen. ik weet alles' ik kijk hem vragend aan. 'toen we voor het eerst kusten, zag ik een soort... visioen over jou en je krachten. Scott heeft de rest aangevuld voor ik hier naar binnen kwam' er gaat onzeker een mondhoek omhoog. 'waarom heb je niets gezegt?' ik schuif van hem af en loop naar de andere kant van de kamer. 'ik wist niet of je wilde...' ik kijk met een ruk op. 'dus je vraagt maar wat aan Scott? wat als hij van niets had geweten?' schreeuw ik half. 'ik heb niets gevraagd! Scott kwam zelf met de uitleg naar mij!' hij kijkt licht wanhopig rond alsof hij geen idee heeft van wat ik ga doen. 'dus je weet alles?' hij haalt zijn schouders op. 'ik weet wat jij bent, ik weet wat de anderen zijn en ik ken een beetje achtergrond van jouw soort door het visioen' hij loopt op me af. 'alsjeblieft, geloof me. ik heb het niet met opzet gedaan' hij legt zijn hand op mijn wang en dwingt me naar hem te kijken. 'alsjeblieft' tranen komen in mijn ogen. 'je weet wat we zijn, je weet wat we kunnen of doen. je zou moeten wegrennen' ik sla mijn ogen neer. hij begint met zijn hoofd te schudden. 'nee... NEE ik zou je nooit verlaten. wat kan het mij schelen wat je bent!' ik kijk naar hem op. in de reflectie van zijn ogen zie ik de mijne. mijn échte ogen. 'zelfs als dit is wie ik echt ben?' in plaats van weg te rennen, drukt hij zijn lippen op de mijne. ik laat een zucht van opluchting ontsnappen. 'ik hou van je' ik glimlach tegen zijn lippen 'ik ook van jou' 

'stiles! ik ben oké!' hij wil me maar niet loslaten als ik uit de auto stap. hij draagt me bijna. 'je ging bijna dood! ik weiger je los te laten!' ik zucht. 'best, maar dan kan je me maar helemaal dragen.' ik spring omhoog in zijn armen zodat hij niet alleen meer een hand heeft op mijn rug, maar nu ook mijn benen heeft. 'slaapkamer graag' zeg ik met een sadistisch glimlachje.

Het leven moet gewoon zijn gang gaan dus komt Lydia langs om huiswerk te maken. Stiles heeft verboden om uit bed te komen, maar ik gluur toch stiekem binnen. ze zitten schouder tegen schouder tegen de achterkant van het bed. dit is mijn kans. als ze nou in slaap vallen, krult Stiles zich automatisch rond haar op. maar hoe? 

hé daar! sorry dat ik zo weinig update maar ik zit met een writerblock dus als iemand suggesties heeft over een verder verloop hoor ik het graag xoxo