Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 21

Het lukte ons niet Bell terug te vinden. Verslagen loop ik naar huis. ik kan niet geloven dat mijn kleine meisje weg gelopen is. Misschien zie ik haar nooit meer terug. Er rolt een traan over mijn wang. Het is mijn eigen schuld. Ik had nooit terug mogen deinzen, ik had haar aan moeten kijken. Wat is er mis met mij? Ik bedoel, het is niet alsof ik nog nooit vreemde ogen gezien heb. Ik ben ermee omringt. Misschien was ik gewoon bang dat mijn onschuldige, onwetende lieve kleine zusje opeens niet meer hetzelfde zou zijn. Dat ze me niet meer nodig zou hebben. Tranen blijven rollen en ik laat het toe. Ik had haar moeten vertellen dat ik haar aanvaarde zoals ze is, niet dat ik haar verafschuw. Mijn telefoon gaat. 'pap?' als ik hoor wat hij zegt begin ik te rennen. Recht naar het ziekenhuis. Ik doe geen moeite om mijn jeep te halen. Buiten staat Lydia op me te wachten. Ze komt op me afgelopen en slaat haar armen om me heen. Ze huilt tranen met tuiten. Ik druk haar tegen me aan. Ik kan het niet geloven. Scott komt buiten met een oprechte glimlach. 'alles is oké. Stiles! Alles komt goed!' ik lach door mijn tranen heen en loop naar binnen. Melissa komt net de kamer buiten. Ze knikt bemoedigend en ik doe voorzichtig de deur open. Ze ligt daar. Haar haar uitgewaaierd over het kussen. Haar ogen gesloten. Haar huid zo wit als sneeuw. Ze lijkt wel dood, ik moet tegen mezelf blijven zeggen dat ze nog gewoon onder narcose is. Ik ga bij haar bed zitten en neem haar hand in die van mij. Haar hand lijkt zo klein. Het lijkt wel alsof ik mijn hele beeld van haar moet bijstellen. Ze lijkt klein, maar dat is ze niet. De tranen rollen als ik haar hand tegen mijn wang hou. Al die maanden discussies over vertellen of niet waren niet nodig geweest. Ze heeft het altijd geweten. In plaats daarvan dwongen we haar te liegen over haar echte ik. Als ik niet terug gedeinst was, dan was ze niet weg gelopen, dan was ze niet onder die auto terecht gekomen. Dit is mijn schuld