Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 35

~bell's pov~

ik verveel me dood. is dit waarom ik moest doodgaan? om me te vervelen? 'ik wil niet, Stiles!' hoor ik een stem zeggen. ik herken hem meteen. het is Lydia. ik zie haar en Stiles vanachter een boom verschijnen. wat doen ze hier? 'Lydia alsjeblieft' smeekt Stiles bijna. 'ik laat je hier even alleen... zeg wat je wil zeggen of zeg helemaal niets. maakt mij niet uit. daarna hoef je hier niet meer te komen, oké?' ze knikt. Stiles loopt terug weg en lydia stampt naar een boomstronk en gaat zitten. daarbij vertrapt ze een prachtige bloem. 'hé!' roep ik, ook al weet ik dat ze me niet kan horen. ik kniel bij de bloem en raak het voorzichtig aan. er verschijnt een klein lichtje en de bloem gaat weer rechtop staan. snel trek ik mijn hand weg en de bloem verwelkt weer. ik kijk naar mijn hand. wat gebeurde er net? ik steek mijn hand weer uit naar de bloem en weer gaat ze rechtop staan. mijn magie komt terug! ongelooflijk! ik probeer iets anders. ik laat een bloem ontstaan. en nog één en nog één. opeens hoor ik Lydia gillen en naar de bloemen kijken. Stiles komt snel aangelopen. 'wat?!' ze wijst naar mijn bloemen. oeps... 'wat is dit?' roept ze uit. denk Isabella denk! hoe communiceer ik met hen? bloemen in een bepaald patroon? het valt te proberen. isabella 'bell?' vraagt Stiles. ja 'je leeft nog' ik sla met mijn hand tegen mijn voorhoofd om zijn reactie. geest 'oh ja, sorry' 'hoe kun jij zo kalm blijven?' panikeert Lydia. 'shock denk ik' antwoord Stiles en hij haalt zijn schouders op. ik beweeg mijn hand zodat de wind hem een duwtje tegen zijn hoofd geeft. 'stomkop' zeg ik luidop. Lydia begint te giechelen. 'wat is er grappig?' vraagt stiles een beetje geërgerd. 'ze noemde je niet stomkop' giechelt Lydia verder. 'je kan me horen?' vraag ik ontzet. ze knikt, opeens ernstig. 'YES, omg, je weet niet hoelang ik dit al probeer!' roep ik uit. 'ik wou dat we je ook konden zien'  'ik ook, Lydia... ik ook. hoe staat het met de wilde jacht?' Lydia zucht luid. 'veel vermisten die we ons opeens herinneren... Stiles staat op het punt van een doorbraak. ja toch Stiles?' hij knikt onzeker en ik weet dat ze dit alleen zegt om mij gerust te stellen. 'het komt goed Bell. binnenkort kan je deze plek verlaten' zegt Lydia met een droeve glimlach.

~Scott's pov~

'Stiles en lydia blijven wel lang weg' zeg ik tegen Malia. 'Lydia heeft vast veel te verte-' Lydia en stiles komt buiten adem het huis ingerend. 'Bell- geest- pra-ten' hijgt Lydia. 'wat?' 'Bell is er nog! nou ja, ze dwaalt nog rond bij de nemeton en ze heeft haar magie terug!' roept Stiles. dat is niet mogelijk. Bell kan er niet meer zijn. ze is dood, denk ik versuft. 'zoveel reden te meer om zo snel mogelijk te werken.' antwoord Malia nuchter. 'misschien moeten we beginnen met het Brandon te vertellen?' stel ik voorzichtig voor. 'hij hoort niet bij ons' zegt Liam. 'maar hij hoorde- sorry- hoort bij Bell' protesteert Lydia. 'ik ben het met Lydia en scott eens' zegt Stiles. 'ik ook' daar ik Malia. 'sorry man, maar ze hebben gelijk' valt ook Mason me bij. Liam kijkt geïrriteerd. 'best.'

'WAT?' roept Brandon uit. niemand zegt iets als hij verslagen gaat zitten. 'heeft ze nog niet genoeg meegemaakt?' vraagt hij en opeens kijkt hij kwaad op. 'dit is jullie schuld' de razernij is duidelijk te zien in zijn ogen en ik zet een stap naar achter. 'Brandon...' probeert Lydia. 'zwijg.' 'we kunnen beter gaan' zegt Stiles en we gaan weg, Brandon achterlatend. 

sorry dat het weer zo lang geleden is enz. maar alles is zo hectisch. ik doe echt mijn best, maar echt sorry xoxo