Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 4

Lydia was natuurlijk ook zo vrij geweest om met Isabella naar de kapper te gaan en een manicure te laten uitvoeren. en ik ben zo stom geweest om mee te gaan. ik loop al de hele dag achter ze aan als een pakezel. Isabella was eerst schuw, maar ontpopte al snel tot een ware fashionista naarmate we langer door het winkelcentrum liepen. het leven is zwaar vandaag. letterlijk... ik wist niet dat een mens zoveel schoenen nodig had. na 5u lang elke winkel af te lopen, zijn ze eindelijk klaar en gaan we op een terrasje zitten. 'waaw,' zegt Lydia, 'eindelijk iemand die shoppen waardeert, een droom die uitkomt.' Isabella lacht. ze heeft een mooie lach. nu haar haar gedaan is en ze naast Lydia loopt, zie je hoeveel ze op elkaar lijken. ik maak mijn gedachten aan hen over. 'perfect,' zegt Lydia. 'dan kan ze doorgaan voor mijn nichtje als het moet, of mijn zusje ofzo, wat denk je?' ik knik. 'misschien. maar dat zou niet verklaren waarom ze bij mij woont...' 'gezamelijke familie?' ik denk. dat klinkt best goed. ik kijk naar Isabella. ze knikt. ik sla mijn arm om haar schouders. 'welkom bij de familie zou ik zeggen.' ze lacht. en even lijkt het moment perfect. Ik die loop met mijn ene arm rond Isabella en mijn andere rond Lydia terwijl we lachen. zet daar nog een slowmotion op en het kan uit een film komen. 

wanneer we thuis komen, kan pap niet geloven wat een transformatie Isabella is ondergaan. zo prachtig is ze als ze niet vuil en op de vlucht is. ik glimlach bij die gedachte. ik toon Isabella de logeerkamer. het lijkt voor haar gemaakt te zijn. het is roze en met bloemen overal en witte meubels. echt meisjesachtig. Isabella lijkt er ook zo over te denken. ze is er weg van. Lydia heeft genoeg kleren om de hele kast mee te vullen. ik help Isabella alles uitpakken. het is 11 uur als ik eindelijk in mijn bed kan kruipen en al snel val ik in slaap. 

iemand maakt me wakker. ik kijk slaperig op mijn klok. 3 uur 's nachts? Isabella staat met betraande ogen naast mijn bed. 'nachtmerries', zegt ze. ik sla mijn lakens open en ze kruipt tegen me aan. het lijkt wel alsof ik haar al jaren ken. ik sla mijn armen om haar heen en ze duwt zichzelf zo dicht als mogelijk tegen me aan. ik voel haar trillen van angst, maar het duurt niet lang of ze ligt vredig in mijn armen te slapen. wel één probleem: op deze manier kan ík niet slapen. in plaats daarvan kijk ik maar hoe Isabella slaapt. één hand onder haar wang en de andere ligt op mijn arm. ze lijkt zo vredig. wat kan er haar toch overkomen zijn? en hoe zit het met die verdwijningen? is het toeval dat ik haar vind op dit moment? heeft zij er iets mee te maken?