Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 34

een week later

stiles' pov

het doet pijn om naar Yoni te kijken. ze lijkt zo erg op Bell. ze logeert bij Scott thuis om mij de pijn te besparen. niet dat ik veel thuis ben. ik ben er alleen om te eten en te slapen en af een toe een douche. ik ga enkel nog naar school en later ga ik bij Bell zitten en vertel haar over mijn dag. ik blijf maar hopen dat haar lichaam weer oplicht en ze wakker wordt, maar ik heb alle hoop opgegeven. Brandon komt vaak bij me zitten en dan zingt hij één van haar lievelingsliedjes. Lydia weigert nog naar Bell's graf te komen. elke keer als ze Bell ziet, lijkt ze nog een stukje verder kapot te gaan vanbinnen. we hebben Bell's woorden serieus genomen en zijn meteen opzoek gegaan naar de vermisten. ze had gelijk. niet lang nadat haar lichaam het krachtveld plaatste herinnerden we ons iedereen weer, maar iemand gevonden hebben we nog niet. pap heeft het erg druk. niet alleen konden wij ons iedereen herinneren, iedereen kon zich iedereen herinneren. het politiekantoor heeft het ongewoon druk.

bell's pov

het moment dat ik dood ging was vreselijk, het bloed vloeide en alles werd zwart om me heen. toen ik mijn ogen opende en rechtop ging zitten, dacht ik dat het mislukt was. voor heel even was ik echt blij, tot het moment dat ik rechtop ging staan en rondkeek. ik stond recht, maar mijn lichaam lag nog op de grond. stiles klopt op de deur en ik antwoord, maar hij hoort me niet. ik loop op hem af, maar hij gaat dwars door me heen. wat voor wrede grap is dit? moest ik sterven om toe te kunnen kijken hoe de anderen pijn hebben? ik begin te gillen, maar niemand hoort me. ik ga zitten en kijk toe hoe Stiles mijn lichaam vasthoud, hoe hij de brief leest, hoe Lydia het bloed weg wast en tot slot hoe Brandon bij me gaat zitten en huilt terwijl hij mijn hand vasthoud. ik kan dit niet meer aanzien! ik wil de kamer uitlopen, maar een onzichtbare kracht houdt me tegen. het lijkt alsof ik tegen glas ben aangelopen. jij, Isabella Catharina Sophia dio Angelo bent nog steeds verbonden aan jouw lichaam. je zal het niet kunnen verlaten. hoor ik een stem in de verte. 'u heeft nooit verteld dat ik dit zou moeten ondergaan!' roep ik naar een willekeurige richting. hoe wilde je een teken doorgeven aan de anderen als je er niet meer bent? vraagt de vrouw met een vleugje sarcasme. 'ik ben dood! ik ben er sowieso niet meer!' zeg ik met pijn in het hart. dat klopt, maar jouw essentie zal altijd aanwezig zijn. je hebt geen keuze. 'waarom?' de wereld heeft nog steeds zijn beschermer van liefde nodig, al dan niet van vlees en bloed. 'wat is het nut? ik kan mijn lichaam niet verlaten. ooit zullen ze me begraven, als ze hun teken gekregen hebben en dan zit ik vast op een kerkhof. voor altijd.' isabella, heb geduld. leer je gaven in Tussen te gebruiken, dan zul je in staat zijn jezelf los te maken van je lichaam 'Tussen?' waar je nu bent. op aarde, maar ook niet echt. de stem klinkt steeds verder weg. vaarwel Isabella, we ontmoeten elkaar  'nee! laat me niet alleen!' er komt geen reactie meer. Scott neemt me in zijn armen en ik ben gedwongen om mee te lopen. ik vind dit niet leuk. ik wist niet eens hoe ik mijn gaven moest gebruiken toen ik nog leefde, maar ik moet dit doen. voor Stiles, voor Lydia, voor iedereen...

een week later (bell's pov)

mijn hart bloed als ik Stiles of Brandon zie bij mijn kist zitten. elke keer opnieuw probeer ik tegen ze te praten, ze aan te raken, iets! maar niets wil werken. ik word langzaam gek hier. de vrouw is niet meer terug gekomen en er is niemand om mee te praten. ik kan niet weg bij die stomme boom en er is niets dat ik kan doen. ik heb geen gsm, tv, geen boek, helemaal niets om me bezig te houden tussen het proberen en vloeken door. af en toe krijg ik bezoek, maar ik haat het. het enige dat ik zie zijn tranen. ik wou dat Lydia hier kwam. ik zou kunnen proberen via haar te communiceren, maar ze komt niet. ze komt nooit. een opvallend gezicht dat hier één keer geweest is, is mijn zus Yoni. ik was zo blij om haar gezicht te zien, of ja, ons gezicht te zien, maar ik kon haar niet omhelzen. ik ging dwars door haar heen. waarschijnlijk het ergste moment uit mijn leven... en ik ben twee keer dood gegaan...

lydia's pov

'kom op Lyd, je moet toch een keertje gaan!' zegt Stiles. ik schud wil met mijn hoofd. 'nee! nee! ik ga niet! het doet pijn Stiles, veel pijn' schreeuw ik naar hem. 'en mij niet, denk je?!' schreeuwt hij terug. 'denk je dat ik zo vrolijk wordt van haar lichaam te zien!' ik zie dat hij op instorten staat en stap naar voor om hem te omhelzen. 'het spijt me' fluister ik. het spijt me ook echt... ik dacht niet na toen ik dat zei. natuurlijk is doet het bij iedereen pijn, maar ik ben de enige die niet naar Bell gaat. misschien ligt het aan mijn banshee-kant... misschien ben ik bang voor wat ik zal zien, horen of voelen. ik weet niet of ik zoiets aan zal kunnen

hey iedereen! sorry dat ik me een tijdje terug getrokken heb. ik kan melden dat mijn papa langzaam beter aan het worden is, dus dat ik weer tijd heb om te updaten. dank jullie voor het wachten xoxo