#1 in lydiamartin!!!!!!
we volgen het spoor helemaal tot een verlaten schuur. 'ze is hier', zegt Scott. 'zeker weten.' ik ga naar binnen. 'hallo? is hier iemand?' ik hoor paniekerig gehijg. het komt vanachter die dozen achteraan de schuur. 'niet ban...
we pikken onderweg eerst Lydia en Scott op. 'Bell, jij kan beter in de auto blijven straks. het kan gevaarlijk worden' zegt Scott. 'WAT? ik ben de reden dat we gaan. ik móét erbij zijn' protesteert Bell verontwaardigd. 'ik ben het eens met Scott' zeg ik en ook Lydia knikt. ik kijk in mijn spiegel en zie Bell mokken. 'het is beter zo oké?'
als we uitstappen, houdt Scott zijn mouw meteen voor zijn neus. 'ruiken jullie dat ook?' ik haal diep adem. 'ik ruik niets' 'ik ook niet' zegt Lydia, maar als we dichter naar de plek lopen begin ik het ook te ruiken. 'wat is dat?' vraag ik hoestend. 'dood' antwoord Lydia en ja hoor, ze heeft gelijk. de plek hangt vol lijken. letterlijk hangen... in de bomen... aan hun voeten. ik moet meteen kokhalzen. 'wat is dit?!!' 'mijn wraak!' antwoord een raspende stem, gevolgd door een boosaardige lach. er komt een man met een wrede grijns uit de schaduw gestapt. 'ik wilde eigenlijk eindigen, maar het lot heeft anders beslist. jullie zijn de kerst op de taart' hij heeft een met bloed besmeurd mes vast zo lang als mijn onderarm en komt op ons afgelopen. of liever gezegd op mij. ik kan niet bewegen. hij is er bijna. hij houdt zijn mes op, maar het raakt me niet. 'NEE' hoor ik iemand gillen en de man wordt van opzij geramd. hij kan zich nog net omdraaien naar zijn aanvaller voor hij omver gesmeten wordt. hij ligt op zijn rug en er steekt een mes in zijn borstkas. zijn ogen staren griezelig in het niets en naast hem ligt zijn aanvaller. ik loop dichterbij. NEE! nenenenee dit kan niet. 'BELL!' ik zag op mijn knieën naast haar lichaam. het mes zit in haar buik. 'Stiles' fluistert ze. ik neem haar voorzichtig in mijn armen. 'we moeten naar een ziekenhuis. we moeten...' ze legt haar hand op mijn wang. 'het is te laat' ze glimlacht zwakjes. 'nee!' tranen stromen over mijn wangen. 'het mag niet...! het kan niet...!' Lydia en Scott staan verstijft toe te kijken. Lydia met tranen in haar ogen. Bell verplaatst haar ogen naar haar. 'huil... niet... om... mij... het is goed...' het zorgt alleen maar dat ik harder ga huilen. 'stiles alsjeblieft. ik ben blij' ze hoest. er komt bloed mee. 'ik hou van je' en haar hoofd rolt weg. haar hartslag zakt weg en ze ademt een laatste keer uit. 'nee! Bell! neee' Lydia zakt naast me neer en neemt me in haar armen. we huilen samen verder. Scott loopt weg. hij probeert zich sterk te houden als hij de anderen belt, maar ik hoor de trilling in zijn stem. 'ze is dood' fluistert hij.
al snel heeft iedereen zich verzameld bij de plek. we nemen haar lichaam mee naar een mooier plekje in het bos en leggen we bloemen rond haar zoals ze gewild zou hebben. (beetje zoals Katniss deed voor rue in the hunger games) we nemen allemaal afscheid van haar met onze eigen woorden. iedereen vertrekt behalve ik. ik blijf zitten. misschien zit ik hier enkele minuten, misschien enkele uren, misschien zelfs enkele dagen. het kan me niet schelen. ze gaf haar leven voor mij. dit is mijn schuld. ze was net 16. tranen beginnen weer te stromen en ik neem haar hand. hij is koud. 'het spijt me Bell. het spijt me zo' een paar tranen vallen op haar hand. 'ik hou ook van jou. je was de beste zus die iemand zich kon wensen'
hier eindigt Bell's rol in het verhaal...
***
***
***
***
toch?
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
***
of niet?
***
***
***
***
***
***
***
***
***
opeens gebeurt er iets. ik weet niet wat. ik kan het amper beschrijven. het lijkt wel of Bell's lichaam vanbinnen uit oplicht. het licht wordt te sterk en ik moet wegkijken. wanneer het licht wegebt, zie ik dat Bell helemaal anders is. ze draagt een lange witte jurk en bloemen in haar haar. het bloed is weg en de lijkwitte kleur is weg. ik bel Scott. 'bel de anderen en kom zo snel mogelijk hierheen! dit gaan jullie niet geloven!'
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
~bell's pov~
als ik mijn ogen open, zie ik iedereen rond me heen zitten. sommigen met tranen in hun ogen, anderen met ongeloof of verbijstering. ik worstel mezelf recht. ik kijk rond. 'wat is er gebeurt? en wat heb ik aan?' Stiles is de eerste om me te omhelzen en alle herinneringen komen terug. hoe ik die engerd vermoordde die Stiles probeerde te vermoorden. maar ook hoe ik dood ben gegaan. 'hé je drukt me bijna plat!' hij laat me voorzichtig los. 'ik hoor dood te zijn' merk ik op. Lydia kijkt me zuur aan. 'jij hoorde in de auto te zitten! wat bezielde je! je wou er perse heen! waarom? wou je dood ofzo?' ik kijk weg en er daalt een geschokte stilte neer. 'je wilde dood?' fluistert Lydia. ik schud mijn hoofd. 'het was een noodzakelijk kwaad, een offer' iedereen kijkt me raar aan. ik richt me aan Stiles. 'toen ik zei dat we naar de plek moesten wist ik exact wat er zou gebeuren. ik wist waarom we daar heen moesten. we moeten die tieners redden. en ik wist dat ik bij die actie zou sterven. zeg me, hebben we ze op tijd gevonden?' Scott knikt. 'we belden meteen de sheriff en het bleek dat de lijken nog niet dood waren, maar bewusteloos. ze gaan het allemaal halen' ik knik. 'dan rest nu nog de vraag waarom je nog leeft' zegt Liam. Stiles kijkt hem kwaad aan. 'ik dacht dat we hadden afgesproken geen domme opmerkingen meer te maken!' we lachen allemaal.
hé daar? wat vonden jullie van dit hoofdstuk? langer dan normaal. willen jullie steeds zo'n lange hoofdstukken of liever de kleintjes? laat het me gerust weten. tot de volgende keer xoxo
