Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 29

~bell's pov~

'gelukkig dat we nog geen volwassenen hadden ingelicht' lacht Scott. ik kan alleen glimlachen. sinds mijn tripje naar de andere kant voelen dingen anders aan. er hangt een gekleurde gloed om mensen heen, ik zie dingen, hoor dingen. ik zeg er niets over tegen de anderen, maar het zit me dwars. thuis stopt Stiles me meteen in bed. in zijn bed wel te verstaan. ik denk niet dat hij me de komende tijd uit het oog gaat verliezen. 'wat is er eigenlijk gebeurt met Brandon? we konden hem niet eens bereiken om te vertellen dat je dood was' vraagt Stiles als hij zijn pyjama aantrekt. 'hij moest weg en vergat zijn mobieltje hier'

'Isabella, daar ben je eindelijk. ik heb op je gewacht' er is een vrouw in wit gekleed. dezelfde bloemen in haar haar als ik toen ik wakker werd gisteren. 'waar ben ik?'  ik kijk rond. Alles is zwart. 'je bent in tussen' ik kijk naar beneden en zie dat ik weer de witte jurk aan heb. Ik voel in mijn haar. 'waarom heb ik dit terug aan?' terwijl ik aan de bloemen pruts. 'dit is ons ware gedaante Isabella. Net zoals weerwolven hun ware gedaante hebben in de vorm van klauwen en vacht. Dit is het ware gedaante van liefde, puurheid en onschuld' ik kijk sceptisch. 'dít is een gedaante? Een jurk en bloemen?' De vrouw lacht zachtjes. Haar lach klinkt als engelengezang. 'had je vleugels verwacht dan? Een toverstokje misschien?' ik kijk naar de grond. 'ik weet het niet. Ik vond mijn ogen al meer dan genoeg. 'nu heb je eindelijk je eerste opdracht voltooid. Ik heb lang op dit moment gewacht' nu ben ik alleen verbaast. 'welke opdracht?' 'het offer voortgebracht uit pure liefde' ik schud mijn hoofd. 'ik wilde gewoon mijn broer redden. Het was een impulsieve reactie op de situatie' de vrouw komt dichterbij en legt haar hand op mijn schouder. 'dat is pure liefde Isabella. Je leven geven zonder enige twijfel. Dat was een test. Ik gaf je dat visioen om te kijken of je geschikt was' nieuwsgierig kijk ik op. 'geschikt voor wat?' 'een nieuw kwaad arriveerde net voor jou in Beacon Hills. Niemand was er zich van bewust tot nu. Jij zal het kunnen oplossen Isabella, nu je je krachten verdient hebt zullen je ogen je tonen wat niemand anders kan zien, maar wees op je hoede en vergeet niet wie je vrienden zijn, want anders is alles verloren' de vrouw vervaagd.

Mijn ogen schieten open. 'nee' had ik willen roepen. Ik heb nog zoveel vragen! 'bell?' vraagt Stiles slaperig. 'wat is er? Het is 4u 's morgens' 'niets' antwoord ik en sluit mijn ogen. Wanneer Stiles terug slaapt, sluip ik de kamer uit. Ik besluit een stukje te wandelen om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Ik plak een briefje op Stiles' deur zodat hij zich niet ongerust maakt.

~stiles's pov~
Als ik wakker wordt, is er geen spoor van Isabella te bekennen. Waar is ze toch? Ik hoor gerommel in de keuken. Bell staat achter het fornuis en pap en Brandon zitten aan tafel. 'goedemorgen' zegt Bell vrolijk. 'ik maak pannekoeken. Wil je ook?' ik knik. Het ruikt heerlijk. 'de anderen zijn ook onderweg' ik verstijf even. waarom heeft ze de anderen hier nodig? ik kan alleen maar denken dat er iets mis is. 'daarom staan er opeens zoveel stoelen' zeg ik om pap niet achterdochtig te maken. 'wel, ik moet naar m'n werk. veel plezier op school vandaag' zegt hij. hij geeft Bell en mij een kus en vertrekt. 'weet hij eigenlijk dat wij die massamoordenaar gevonden hebben én vermoord?' vraagt Bell. 'ik schudt mijn hoofd. 'anoniem telefoontje gepleegd' Bell wil weer iets zeggen, maar ik ben haar voor. 'ik heb het moordwapen meegenomen. er is niets dat ons linkt aan de scene' zeg ik terwijl ik de brandschone dolk van Bell bovenhaal. 'ik weet niet zeker of ik het terug zou moeten geven, maar het heeft wel bewezen dat het effectief is.' Bell neemt de dolk glimlachend aan. ik vergeet bijna dat Brandon hier ook is. ik kijk opzij. 'ik heb het hem al verteld' zegt Bell als ze naast hem gaat zitten. Brandon neemt haar hand stevig vast en blijft voor zich uitkijken. 'beetje in schock nog' playbackt Bell achter zijn rug. ik knik dat ik het begrijp. 

'goed' zegt Bell als we er allemaal zijn. 'ik heb jullie geroepen omdat ik iets moet vertellen' ze kijkt opeens zo serieus. haar vrolijke bui van net is weg.  

~bell's pov~

'ik moet iets vertellen' hier komt het dan. ik ga luiddop zeggen wat zelfs in een wereld vol weerwolven belachelijk is. 'ik had een visioen vannacht' iedereen kijkt me nieuwsgierig aan. 'er was een vrouw. ze sprak tegen me. ze zei dat ze lang op me gewacht had. de kleren waarin ik gisteren wakker werd...' hier komt het. 'is mijn ware gedaante. net als de meesten hier in een wolf/coyote kunnen veranderen verander ik dus in een elfje' zeg ik met bitter sarcasme. 'maar goed. ze zei dus ook dat een nieuw kwaad arriveerde vlak voor jullie mij vonden. en ook dat ik nu in staat ben het te zien' het is even stil. 'zei ze ook wat?' ik schud mijn hoofd. ze verdween voor ik iets kon vragen' 'we zoeken het wel uit. dat doen we altijd' glimlacht Lydia me bemoedigend toe. ik glimlach zwakjes terug. 'daar hoopte ik al op'