Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 19

de volgende ochtend verzamelen we allemaal bij mij thuis. Bell is nog steeds niet thuis gekomen. ik vervloek me zelf in stilte. ik had me nooit door Scott moeten laten overhalen om te wachten met zoeken! ik ben zo'n stomkop. 'laten we Brandon bellen', stelt Lydia voor. 'dat heb ik gedaan. hij weet ook niet waar ze is' zeg ik. ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken. 'ik had haar gewoon zelf mee naar huis moeten nemen' Lydia legt haar hand op mijn schouder. 'we weten niet eens wat er gebeurt is. ze kan ook gewoon bij een vriendin slapen.' dat is exact het excuus dat ik gebruikt heb voor pap. ik kijk op met een wanhopige blik. 'er zijn hier 3 weerwolven, een weercoyote en een banshee aanwezig! iemand moet haar toch kunnen vinden.' Lydia slaat haar ogen ten hemel. 'ze is niet dood en dat gaat ook niet gebeuren. zo, mijn hulp zit er op.' ik kijk van Scott, naar Liam, naar Hayden en naar Malia. 'ik ga wel een hoofdkussen halen', zegt Scott. 

'Scott, we lopen al uren door het bos. weet je zeker dat je geen vals spoor volgt?' 'nee', zegt Liam. 'ik ruik haar ook.' en dan opeens staat iedereen stil. 'het stopt' zegt Hayden. ik kijk wanhopig rond. 'waar kan ze heen zijn?' ik laat me tegen een boom zakken. niet te geloven dat  we haar kwijt zijn. ik zit recht op de plek waar Bell's spoor eindigt. ze kan zijn meegenomen door een auto of... langzaam kijk ik omhoog en de anderen volgen mijn voorbeeld. daar in die boom zit Bell. ik klauter snel recht. ze lijkt niet blij dat we haar gevonden hebben. 'laat me met rust' schreeuwt ze naar beneden. 'echt niet' schreeuw ik terug en ik begin in de boom te klimmen. Bell kijkt even bang en wil verder omhoog kruipen, maar ik heb haar al bereikt. dat muur klimmen nog van pas zou kunnen komen. ik ga naast haar op de tak zitten. 'Bell? wat doe je in die boom? heb je hier de hele nacht gezeten? Ik heb me zorgen gemaakt!' ik geef haar mijn trui. ze kan wel doodvriezen hierboven. er verschijnen tranen in haar ogen en ze slaat haar armen om mijn middel. onbedaarlijk begint ze te snikken en ik kijk naar beneden voor hulp. 'het spijt me', snikt ze. 'ik dacht gewoon dat het beter was.' 'beter dan wat?' ze kijkt me aan. 'ik  hoorde jullie gister ruzie maken over mij' ze begint weer te huilen. ik leg mijn hand onder haar kin en duw haar gezicht omhoog. 'laten we maar naar beneden gaan oké? niemand maakt ruzie om jou. we houden van je.' ze knikt zachtjes en ik ga haar voor. op het laatste eindje verliest ze haar grip, maar gelukkig kan Scott haar opvangen. wanneer ze met beide benen op de grond staat, loopt Lydia op haar af. ze omhelst Bell zo stevig dat ze bijna omvallen. ze beginnen in elkaars armen te snikken. oh fijn. van ontvoering naar een meidendrama. 'Bell, waarom zat je in godsnaam in een boom?' vraagt Scott wanneer ook hij haar stevig omhelst heeft. ze herhaalt wat ze tegen mij zei. 'ruzie? niemand maakt ruzie' ze kijkt ieder van ons sceptisch aan. 'jullie maakten ruzie over het feit of jullie me zouden vertellen over het geheim dat jullie in staat stelde me hier te vinden.' Scott probeert het nog te verbergen, maar iedereen weet dat we betrapt zijn. 'hoezo hoe we je vonden? met je voetafdrukken natuurlijk' Bell fronst. 'sinds wanneer ruik je een voetafdruk?' ze glimlacht verdrietig. 'jullie hoeven met helemaal niets te vertellen.' 'Bell...' begin ik. ze kijkt me aan. 'ik bedoel dat ik het al lang weet.' ze wijst naar Scott. 'weerwolf' naar Liam 'weerwolf' naar Hayden. 'weerwolf' naar Malia 'weercoyote' naar Mason 'voormalig beest' en als laatste naar mij. 'voormalig nogitsune' we kijken haar allemaal verbluft aan. ze kijkt schuldbewust. 'mijn beste vriendin werd gebeten 4 jaar geleden. ze overleefde het niet.' er verschijnen weer tranen in haar ogen. 'ik heb 2 jaar lang onderzoek gedaan. ik weet bijna evenveel van het bovennatuurlijke als een druïde. wat jullie zijn of waren heb ik afgeleid van gesprekken die ik hier en daar opving' ik sta perplex. al die tijd wist ze het. 'waarom heb je nooit iets gezegt?' Lydia vindt haar stem terug. 'ik wist niet of jullie wel wilden dat ik het wist en na gisteren... ik voelde me zo schuldig.' ik sla mijn armen om haar heen. 'er is niets op je schuldig over te voelen.' ze stapt achteruit. weg uit mijn armen en weg uit de groep. 'er is nog één ding dat ik niet verteld heb'