Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 2.5

'dus, ga je nog zeggen wat je tegen je broer zei?' vraagt Brandon nieuwsgierig. we liggen samen op mijn bed met ons gezicht naar het plafond. ik draai me op mijn zij om hem aan te kijken. 'oh je weet wel, dingen' zeg ik vaag en ik glimlach.  'waarom?' Brandon haalt zijn schouders op. 'ik spreek geen Italiaans' ik lach. 'maar goed dat ik dat wel doe' 

~stiles' pov~

'dus... Max...' zeg ik een beetje ongemakkelijk. iedereen is vertrokken en Bell is naar haar kamer getrokken met Brandon. dat zorgt ervoor dat Max en ik alleen achter blijven. boven horen we gegiechel van Bell en er trekt een wolk van woede over Max' gezicht. 'hoe oud ben je?' vraag ik om hem af te leiden. '25' antwoord hij. 'dat ik weinig verschil met Bell! jullie zijn toch met 9!' max haalt zijn schouders op. 'er zit 10 jaar tussen de oudste en de jongste van ons' 'wie is de oudste dan?' vraag ik nieuwsgierig. 'rose' die naam lijk ik te herkennen. 'is zij niet degene die bij Bell gebleven is?' Max knikt. 'ze is dood. of dat denk ik toch. als ik terug ben, kan de rest dat ook zijn' ik trek een wenkbrauw op. 'is - of was - iedereen dood dan?' vraag ik. Max knikt weer. 'wie zijn jullie andere broers en zussen dan?' probeer ik het onderwerp een beetje te veranderen. 

'wel, eerst heb je rose, zij zou dit jaar 26 zijn. dan kom ik en mijn 3 andere broers: Jona, 24; Ed, 23; Nick, 21. daarna komen er nog mijn 4 zussen: Di, 20; Ella, 18; Yoni, 17 en Bella, 16' 

ik trek mijn wenkbrauwen op. 'wacht even, Yoni is niet dood' zeg ik. 'ze was dood' Max haalt zijn schouders op alsof het niets voorstelt. hij ziet mijn verwarde blik en begint zijn uitleg:

'wij zijn beschermers van emotie. we worden zo geboren, maar net als een beet bij weerwolven hebben ook wij iets nodig om onze krachten te activeren. wij offeren onszelf op om daarna terug te keren als een ware beschermer. Yoni heeft geluk gehad dat ze haar krachten nog niet had toen we moesten vluchten, net als Bella. daarom hebben zij de massaslachting overleeft.' 

'massaslachting?' vraag ik nerveus. 'klinkt erger dan het is. degene die ons achterna zit, neemt de wil van criminelen over en laat hun het vuile werk opknappen.' 

'heeft iedereen in jullie familie zo'n lange naam?' vraag ik opeens. ik weet dat het er niets mee te maken heeft, maar ik moet het weten! Max lacht zachtjes. 'ja, wil je ze horen?' 'je kent ze vanbuiten?' vraag ik vol ongeloof.

'Bell ken je natuurlijk. isabella Catharina Sophia dio Angelo. Yoni of jonneathe Adriane Eleonora dio Angelo ook en mij natuurlijk ook. Maxwell Jacob Florian dio angelo. de anderen zijn:

rose: Rosalinda Maria Marabella Dio Angelo

jona: jonathan christopher florentijn dio angelo

ed: Edward koenraad Maximiliano dio angelo

nick: Nicolaas olivier Valentijn dio angelo

di: Diantra Anastasia alexandra dio angelo

en als laatste ella: Amorella Angelena bartolomea dio angelo'

ik moet moeite doen om mijn mond dicht te houden. dit kan hij toch niet serieus menen? aan de andere kant... volgens mij kan je zoveel namen gewoon niet verzinnen. 

'vanwaar die moeilijke namen?' vraag ik dan maar. 'waar wij vandaan komen, wordt onze familie gezien als koninklijk. het is maar normaal dat onze ouders ons ook zo noemen toch?' 

'koninklijk? dus jullie dragen de hele dag nette pakken en baljurken en jullie buigen naar elkaar enzo?' nu is het Max beurt om raar te kijken. hij schud zijn hoofd. 'natuurlijk voor Balls en officiële staatsaangelegenheden wel, maar op normale dagen deden wij gewoon normaal als andere anderen. Bell en Yoni gingen zelfs naar een gewone school.' ik knik langzaam. natuurlijk. logisch. dat is toch voor iedereen normaal, denk ik sarcastisch, maar ik hou mijn mond. 'wel, uwe hoogheid. ik ga slapen. ik toon u uw vertrekken voor de nacht' grap ik. Max moet er ook om lachen. oef, blijkt hij beter mee te vallen dan ik gedacht had.