Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 2.2

'Déjà vu?' hoor ik Stiles aan Lydia vragen als we voor de school staan. Ze zucht. 'Nee niet echt. Volgens mij zei je toen dat ik mooi was' ik moet om hen lachen. Lydia heeft me verteld over hun eerste schoolbal samen. 'Vandaag ben je niet mooi' zegt Stiles terwijl hij met zijn voorhoofd tegen dat van Lydia aanleund. 'Je ben het prachtigste meisje op deze aardbol' ik doe mijn best om mijn aahhww binnen te houden. Mijn ogen lichten -letterlijk- op als ik hun liefde zie en voel. Zo sterk kom je het zelden tegen.
Brandon ziet me staren en legt zijn hand op mijn schouder. Ik kijk hem aan. Ik kan niet geloven dat hij van mij is. Zelfs na dit hele bovennatuurlijke gedoe en 2 keer doodgaan, heeft hij me nog steeds niet verlaten! 'Je ogen gaan weer gloeien' fluistert hij. Ik knipper een paar keer. Dat gebeurt de laatste tijd wel veel. 'Weg?' vraag ik en hij knikt. 'Ik maak me wel wat zorgen. Alle ogen in die zaal daar gaan op jou gericht zijn! Straks vind je iemand anders' zegt hij met een bezorgde blik. Ik moet lachen om zijn bezorgdheid. 'Liefje, dat heb ik toch al gezegt. Wij kunnen ons maar 1 keer binden. Je zit aan me vast voor altijd, of je het nu wel of niet' ik knipoog en druk een kus op zijn lippen. 'Zullen we?' zeg ik als ik me terug naar de anderen draai. Ze horen me niet. Lydia en Stiles staan aan elkaar te prutsen en Scott en Yoni zijn ook druk in een gesprek. 'Zullen we?' vraag ik nu luider. Nu trek ik hun aandacht en we lopen naar binnen. De anderen zijn er al. Hayden en Liam dansen, Mason en Corey staan bij de punch en Malia flirt er op los met een of andere jongen. Ik kijk rond en wordt overspoelt door een vlaag van liefde. Het is hier zo sterk! Ongelooflijk. Een paar jongeren kijken me raar aan. Had ik al gezegt dat dit mijn eerste keer terug op school is? Om mijn afwezigheid van de laatste 3 maanden te verklaren, heeft Stiles iedereen vertelt dat ik op tour was met een musical. Hoelang hij dat had willen volhouden weet ik niet, maar het zorgt er wel voor dat ik niet hoef uit te leggen hoe ik opgestaan ben uit de dood! 'Mag ik deze dans?' vraagt Brandon en hij steekt zijn hand naar me uit. Ik neem hem aan en we lopen naar de dansvloer toe. Ik sla mijn handen rond zijn hals en kijk hem intens aan. Ik probeer al mijn liefde in mijn blik te leggen. Ik heb het de laatste week proberen goed maken voor mijn dood, of eigenlijk doden aangezien ik twee keer dood gegaan ben, maar we hebben nog maar weinig tijd alleen gehad. Iedereen wil die 3 maanden natuurlijk inhalen.

Na een tijdje krijg ik het warm en ga ik even een luchtje scheppen. Ik ga op een bankje zitten. Opeens hoor ik ergens een tak breken en ik richt mijn blik op het bos. Angst overspoeld me als de struiken beginnen te bewegen. Ik wil gillen als opeens een man de straat komt opgestruikeld. Zijn gezicht zit vol bloed en zijn kleren zijn gescheurd. Ik wordt verscheurt in een dillemma... Helpen of wegrennen nu het nog kan. Wanneer de man bewusteloos op straat valt, besluit ik te helpen. Ik kniel bij hem neer en trek de man op zijn rug. Hij lijkt vrij jong. Een jaar of 25-26. Opeens lijk ik een vuist in mijn maag te krijgen. Ik ben even volledig verlamd... Dat kan niet... Dat is absoluut níét mogelijk....

***

***

***

***

***

'Max!' weet ik uit te brengen.