Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 33

stiles' pov

'Bellie?' hoor ik iemand roepen. ik draai me om in de richting van het geluid. 'Isabella Catharina Sophia Dio Angelo. stop met dit spelletje en kom tevoorschijn!' het is een meisjesstem. hoe kent ze Bell's volledige naam? en waarom is ze naar haar opzoek? we gaan beschermend voor de glazen kist staan als een sillouette door het bos glijdt. het meisje komt dichterbij en we kunnen eindelijk haar gezicht zien. 'Bell?' weet ik uit te brengen. Het meisje lijkt zo hard op Bell dat je vanaf deze afstand het verschil niet ziet. ze draagt een zwarte leren outfit en een boog in haar hand. aan haar zij hangt een dolk en op haar rug een pijlenkoker. ze komt dichterbij en ik zie dat het Bell niet is. dit meisje heeft zwart-blauw haar. 'wie zijn jullie?' vraagt ze argwanend, zich niet bewust van ons gestaar. 'en hoe kennen jullie Bellies naam?' we zijn geen van allen in staat om antwoord te geven. 'antwoord op mijn vraag' ze richt een pijl op mijn borst. ik schud zachtjes mijn hoofd en ga opzij. ik wenk de anderen ook om opzij te gaan en zo Bell's lichaam te onthullen. ze haalt de spanning van haar boog en gooit hem op de grond als ze naar de kist loopt. 'nee nee NEE dit kan niet waar zijn' ze zakt op haar hurken bij de kist. 'wat is er gebeurt?' vraagt ze. 'zelfmoord' antwoord Malia haar. ze is de enige die het kan uitspreken. 'had ze haar gave?' we knikken. het meisje buigt haar hoofd en staat op. 'was er een brief?' het meisje blijft best nuchter bij Bell's dood, wat vreemd is aangezien ze uiterlijk te zien familie moeten zijn. ik overhandig haar met trillende handen de brief. het meisje glimlacht als ze de brief leest. 'ze heeft haar ware liefde gevonden. dat is tenminste iets' Lydia stapt naar voor. 'sorry hoor, maar wie ben je precies?' het meisje kijkt haar aan en buigt. 'ik ben jonneathe Adriane Eleonora dio Angelo, beschermeres van de vreugde en Isabella's tweelingzus.' ze komt terug recht en haar bruine ogen veranderen in een fluo-oceaanachtig blauw.

'Bell heeft nooit iets gezegd over een tweelingzus', zegt Hayden. 'Bell heeft ons sowieso niets verteld over haar familie. alleen dat ze 4 broers en 4 zussen heeft' antwoord Mason. daar heeft hij wel een punt. 'jonneathe, waarom ben je hier?' vraag ik. ze lacht. 'alstublieft, noemt u mij gewoon Yoni' 'goed dan Yoni, waarom ben je hier? en waarom zo formeel?' ze zucht als ze zich naar Bell draait en over de kist gaat met haar vinger. 'ik ben het rennen zat. ik verloor mijn ouders en mijn broeders en zusters. Bellie verliezen heeft mij altijd het meeste pijn gedaan. ik wilde haar terug. zoals u wel kunt raden door onze namen, zijn wij van adellijke afkomst. natuurlijk hoor ik formeel te zijn. maar laat mij het volledige verhaal uitleggen voor u vragen stelt, alstublieft' 

'in Italië zijn wij gekend als de beschermers der emoties. de Amerikaanse tak van onze familie is jaren geleden al uitgestorven, maar thuis zijn wij gekend als de heersers van de bovennatuurlijke wereld. een soort koningshuis. niet iedereen was daar even gelukkig mee, ook al is de titel meer symbolisch bedoeld. sommigen van ons zijn bedoeld als heersers van onze wereld, anderen, als Isabella, hebben hun eigen bijzondere lotsbestemming. onze ouders wouden haar samen met Roos voorbereiden op haar grote heldenavontuur, maar helaas kwam er een kleinigheid tussen. enkele weerwolf welpen wouden hun moed en kracht bewijzen door ons bewind, dat amper bestond, omver te werpen. wat een kleine actie had moeten zijn, werd opeens veel groter. zo groot dat we hals over kop moesten vluchten. moeder en vader bleven achter om ons genoeg tijd te geven weg te komen. toen ik later terugkeerde vond ik enkel hun lichamen. hun hoofden waren als trofee meegenomen. ik was net 12, dus kon ik helemaal niets doen. ik besloot mijn tijd af te wachten om later de dood van mijn ouders te wreken. toen ik terug keerde naar mijn broeders en zusters en uitlegde wat ik had aangetroffen, besloten we het land uit te vluchten. helaas zijn 9 welopgevoede kinderen een makkelijk te vinden doelwit. we besloten op te splitsen zodat ze het spoor bijster zouden raken. wij horen normaal over onze gaven op onze 13e verjaardag. bij Bellie en mij moest het net iets sneller gaan. ik ben altijd beter geweest in voor mezelf zorgen, maar Bell werd onder Roos' hoede genomen vanwege haar lot. ik was haar hier al een tijdje op het spoor en toen ik die lichtstraal zag... ik dacht...' ze haalt diep adem. 'is roos hier ook?' 

ik schud mijn hoofd. 'isabella vertelde toen ze hier aankwam dat ze 2 maanden daarvoor waren opgesplitst om te ontkomen' Yoni knikt langzaam en berekenend. dat betekend dat Roos ook al 9 maanden niet meer gesignaleerd is. dit is echt een puinhoop' 'wat bedoel je daarmee?' vraagt Lydia, dat ik mogelijk de enige overlevende van mijn familie ben'