Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 37

*3 maanden later*

Stiles' pov

'hey' begroet Lydia me en ze slaat haar armen om me heen. ik reageer door een kus op haar lippen te planten. nadat Bell in het niets verdween, zochten we troost bij elkaar en van het een kwam het ander. nadat de wilde jacht al zijn nieuwe 'rekruten' kwijt was, vertrokken ze uit Beacon Hills. ze terroriseren vast een andere stad nu, maar dat is ons probleem niet. ik kan niet verklaren hoe we iedereen gered hebben... Bell zal er vast tussen hebben gezeten. 'Stiles! Lydia! dit gaan jullie niet geloven!' Scott komt aangelopen helemaal buiten adem. 'wat?' vraag ik, maar ik laat Lydia niet los. 'dit moet je gewoon zien!' 

*time skip*

  Scott neemt ons mee naar een verlaten schuur. (iemand met een déjà vu?) ik ga naar binnen. 'hallo? is hier iemand?' ik hoor paniekerig gehijg. het komt vanachter die dozen achteraan de schuur. 'niet bang zijn. we doen je niets.' ik loop voorzichtig in de richting van het geluid. ik zie haar zitten met haar knieën opgetrokken. het is te donker om haar gezicht te zien. ze ziet me en kruipt angstig verder achteruit. ik schuif langzaam dichter naar haar toe met Lydia en Scott op mijn hielen. 'we doen we niets.' ze kijkt me met betraande ogen aan en kruipt verder weg. 'alsjeblieft', smeekt ze amper hoorbaar. 'vermoord me niet.' vermoorden? is dat waar ze bang voor is? wat heeft dit meisje meegemaakt? ik steek voorzichtig mijn hand naar haar uit. 'we zijn hier om je te redden!' ze kijkt me bang en berekenend aan. alsof ze aan mijn gezicht kan aflezen wat ik met haar zal doen. langzaam steekt ze haar hand uit en legt die in de mijne. Ik trek haar recht en ze slaat haar armen om me heen en begraaft haar gezicht in mijn borst. ze begint onbedaarlijk te snikken. ik leg mijn kin op haar hoofd en wrijf langzaam langs haar haar op haar rug om haar te kalmeren. als ze klaar is met huilen, maakt ze zich zachtjes van me los en kijkt bedeesd naar de anderen. Scott zet een stap naar haar toe, maar ze verbergt zich meteen achter mijn rug. 'het is oké', zeg ik. 'dit zijn mijn vrienden.' ze komt half achter mijn rug vandaan en kijkt naar Scott en dan naar Lydia. 'hoe heet je?', vraagt Lydia en ze komt dichterbij. Ze wil haar hand op het meisjes schouder leggen, maar ze deinst terug. het meisje  weigert te antwoorden. 'kom, we nemen je mee' zeg ik en ik neem haar mee naar buiten. dit is zo raar. er komt een raar déjà vu-gevoel in mijn maag. 'Stiles' zegt Lydia. haar gezicht volledig in shock. 'ik denk dat we een paar mensen moeten bellen' 'wat? waar-' ik draai me om naar het meisje en val stil. 'Bell?' 'ken je mij?' fluistert ze. ik kijk haar aan. dit kan niet. het lot lacht ons gewoon uit. Bell is dood. mensen komen geen twee keer terug! zeker niet zonder lichaam... maar toch staat ze hier. ik bekijk haar van kop tot teen. ze ziet er uit als de eerste keer dat we haar zagen. ik kan mezelf niet houden en omhels haar stevig. ik adem diep in. het is nog steeds Bell. ze ruikt hetzelfde. ze voelt hetzelfde aan. ik trek me terug en Bell kijkt me onzeker aan. 'je weet niet wie ik ben' het is geen vraag. ik weet het. ik zie het in haar ogen. ze schudt haar hoofd. 'niemand van ons?' vraagt Lydia voorzichtig. weer schudt Bell haar hoofd. 'bel Yoni en Brandon. nú' beveel ik. Scott en Lydia nemen meteen hun telefoon en ik neem Bell mee naar de Jeep. 

'Bell!' hoor ik 10 minuten later. het is Brandon. Scott wil hem tegenhouden, maar Brandon raakt toch voorbij hem en loopt op Bell en mij af. hij drukt zijn lippen op Bell's lippen. een paar seconden duurt het, maar als vanzelf slaat Bell haar armen om zijn nek. we kijken sprakeloos toe hoe Bell zich volledig overgeeft aan Brandon. is het mogelijk dat ze zich hem herinnerd? Bell trekt zich terug en laat haar voorhoofd op Brandon's voorhoofd rusten. 'ik was dood', fluistert ze. 'je herinnert je ons?' vraagt Scott. Bell draait zich naar ons om. 'hoe kan ik mijn broer, zijn beste vriend en zijn lief nu vergeten.' lacht ze met tranen in haar ogen. 'hoe kan het dat je hier nog steeds bent?' vraagt Brandon. Bell haalt haar schouders op. 'ik heb geen idee. misschien is mijn een tweede kans gegeven? of misschien kan de wereld niet zonder een beschermer van liefde?' 'ik ben gewoon blij dat je terug bent' Lydia omhelst haar stevig. 'wat denk je? shoppen, manicure en kapper?' iedereen moet lachen. 'doen we!' 

hey daar! wat denken jullie? is dit het einde? of willen jullie nog meer? laat het me zeker weten en ik doe er iets aan. bedankt om trouw te blijven aan dit verhaal. ook al kwamen de updates traag. xoxo

ps. vergeet vooral niet te stemmen, reageren, delen en mijn profiel volgen voor meer ;) xoxo