Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 2.6

hey daar! eerst wil ik even melden dat ook dit hoofdstuk opgedragen is aan @DanaxOdan. door haar comment kreeg ik opeens zin om er vandaag nog een hoofdstuk bij te doen! dankje! xoxo

~bell's pov~

'Bella', hoor ik Max achter me zeggen. 'sinds wanneer kook jij?' ik draai me lachend naar de tafel waar Stiles en Lydia rustig zitten te eten en Max naar zijn bord kijkt alsof het van een andere planeet komt. 'wel, samenleven met 2 mannen die enkel pizza eten, verplicht een vrouw te leren koken' ik knipoog naar Stiles als opeens recht schiet en me beschuldigend aankijkt. 'enkel pizza! leugenaar' zegt hij beledigd. 'en andere soorten junkfood' voeg ik er lachend aan toe. 'beter' mompelt stiles voor hij verder eet. naast hem zit Lydia geluidloos te lachen. 'jij bent zijn vriendin! hoor je niet aan zijn kant te staan' vraagt Max serieus. we kijken hem allemaal geamuseerd aan.  'liefde werkt hier anders dan waar wij vandaan komen, fratello' antwoord ik in Lydia's plaats. ik richt me naar Stiles en Lydia die me vragend aankijken. 'bij ons thuis is liefde heilig. iedereen kent één soulmate of anima gemella zoals wij het zeggen. een persoon waarop je verliefd wordt en voor de rest van je leven samen mee blijft. je kan het een beetje vergelijken met het imprinten van weerwolven in twilight? onze anima gemella is ons leven, ons licht, onze zuurstof,... je snapt het wel. we zouden hen kiezen boven onze eigen familie. ze zijn heilig. liefde bij gewone Amerikanen is gewoon liefde zoals jullie het kennen, Max kent dat gewoon nog niet' 

Lydia en Stiles kijken me allebei sprakeloos aan. 'goedemorgen' opeens komt pap de keuken ingelopen. 'hey pap' zeggen Stiles en ik tegelijkertijd. Max kijkt me aan met een vreemde blik in zijn ogen. hij denkt vast dat ik onze oude familie gewoon vervangen heb. ik schud bijna onmerkbaar mijn hoofd. nee, ik heb hen niet vervangen. hij lijkt te begrijpen wat ik bedoel en hij ontspant voor een stukje. 

als pap naar zijn werk vertrokken is, ga ik aan tafel zitten naast Max. 'ik heb school vandaag, dus ik ben er niet' zeg ik. 'Non mi fido di loro' antwoord Max. ik zucht. 'Per favore! Ho vissuto qui per quasi un anno' zeg ik luid. (nogmaals. als iemand een fout merkt, verbeter me alsjeblieft) 

'wat zei Max daarnet?' vraagt Stiles als ik in zijn jeep stap. 'dat hij jullie niet vertrouwt' ik haal mijn schouders op. 'ik heb hem duidelijk gemaakt dat ik dat wel doe. hij moet er maar mee leren leven' op dit moment ben ik gewoon geïrriteerd. hij kan niet zomaar mijn leven binnen walsen en doen alsof er geen 4 jaar voorbij zijn gegaan. ik ben geen klein kind meer! 'hij is wel je broer' zegt Lydia. 'Stiles ook! familie is niet enkel door bloed, weet je. het is door wat je doet' ik zie dat Stiles een trots glimlachje niet kan onderdrukken. 'wie heeft er het afgelopen jaar voor me gezorgd? wie gaat met me shoppen ook al wil hij niets liever dan zo snel mogelijk wegrennen uit het winkelcentrum? wie hield de haren uit mijn gezicht toen ik ziek was en moest kotsen? wie heeft er gehuild om mijn dood? wie heeft er alles aan gedaan zodat ik me thuis zou voelen? wie heeft me belachelijk gemaakt elke keer dat hij trots was? niet Max' 

het wordt stil in de auto. mijn woorden hangen nog in de lucht. 'je hebt gelijk' zucht Lydia. 'maar ter verdediging: hij was wel dood voor de laatste jaren' ik trek een wenkbrauw op. 'we hoefden 4 jaar geleden niet op te splitsen. het was ieder zijn keuze' en opeens heb ik geen zin meer om naar school te gaan... gelukkig heeft coach op het bal gesmeekt om terug bij het lacrosse team te komen. anders had ik zeker gespijbeld!