Lost Memories TEEN WOLF Dutch

hoofdstuk 31

Stiles' pov
Als ik op school aankom, zie ik meteen Lydia en Scott praten. 'Waar is bell?' vraag ik als ik bij hun ga staan. 'Geen idee, ze is er vast nog niet' antwoord Lydia. Ik kijk sceptisch. 'Brandon kwam haar een uur geleden al thuis ophalen!' en opeens dringt iets tot me door en mijn gezicht vertrekt van afschuw. 'Oh' 'wat?' vraagt Scott. 'Ik keek door het raam toen Bell in de auto stapte. Ze zat praktisch meteen op zijn schoot. Ik denk niet dat die nog komen vandaag' nu vertrekt ook Scotts gezicht. Lydia lacht als ze onze gezichten ziet. 'Jongens! Die twee hebben gewoon wat tijd samen nodig! Ze zijn al weken niet meer alleen geweest!'

Na school
'Bell?' roep ik als ik thuis kom. 'Ja!' hoor ik vanuit de woonkamer. Ik loop naar de plek waar haar stem vandaan komt en tref haar op de bank aan. Ze ligt met haar hoofd op Brandons benen. Ik had kunnen weten dat hij hier ook zou zijn. 'Kijk je mee?' vraagt Bell. 'Nee bedankt. Zeg me liever waar jij een hele dag gezeten hebt' zeg ik spottend. 'Bij Brandon thuis' antwoord Bell luchtig, maar ze haar wangen worden rood. Ik lach triomfantelijk. Brandon fluistert iets in haar oor waar ze moet van lachen, maar ook harder moet van blozen. Mijn moment van triomf is voorbij en nu moet ik bijna kokhalzen. 'Ik ben weg hier' ze horen me niet want ze zijn te druk bezig me elkaar. 'Ze zijn 16' mompel ik in mezelf. 'Dat hoorde ik!' roept Bell me achterna. 'Dat wel!' roep ik terug. Dat meisje is niet te geloven. 'Duh bovennatuurlijk gehoor' roept ze terug. Ik denk niet na over haar woorden en loop naar mijn kamer. Van beneden komt er gegiechel. Ik rol met mijn ogen. Net verliefde pubers! Wacht, het zíjn verliefde pubers. Er wordt op de deur geklopt en ik doe open. 'Lyd, wat doe jij hier?' ze loopt naar binnen. 'Scheikundeproject remember?' ze luistert naar het gegiechel van Bell en krijgt een glimlach op haar gezicht. 'Die 2 hebben vandaag wel meer gedaan dan wat zitten prutsen aan elkaar' knipoogt ze naar me. 'Oh gadver, zwijg' en ik duw haar de trap op. 'Het is toch schattig', roept Lydia over haar schouder. 'Nee dat is het niet' antwoord ik. 'Het is info die ik niet wil mijn mijn kleintje!' 'Ik ben niet klein!' Roept Bell uit de woonkamer. Ik sla mezelf voor het hoofd. Ze kan ons horen. Ik duw Lydia verder en praat pas verder als mijn kamerdeur dicht is. 'Supergehoor! Ik schaam me dood nu' zeg ik als ik mijn bed val. 'Komt ervan als je met bovennatuurlijke wezens optrekt' Lydia lacht me gewoon uit

Bell's pov
Ik schiet recht in mijn bed. Weer zo'n nare droom. Nu wordt me duidelijk wat de vrouw bedoelde, maar ik wil niet, maar het moet. Mijn doel in het leven is bereikt. Dat moment met Brandon was het gelukkigste moment uit mijn leven, maar het moet stoppen. Er is geen enkele andere manier. Ik sta op en neem pen en papier.

Stiles,
Ik weet dat het onverwacht komt en dat ik gelukkig leek en dat was ik ook. Maar mijn verleden achtervolgt me te erg. Ik weet wat het slechte is in Beacon Hills en ik ben de enige die het kan verdrijven. Daarom moet ik dit doen. Vergeef me. Als je dit vindt, heb ik mijn deel gedaan. Nu is het aan julie. Zoek de vermiste personen die iedereen zich nu zal herinneren. Ik smeek jullie niet te huilen om mij. Ik heb vrede gesloten met mijn lot. Stiles, ik hou van je. Zeg tegen de anderen dat ik me geen betere vrienden had kunnen wensen en zeg tegen Brandon dat ik nooit zoveel van iemand gehouden heb als van hem. Ik heb één laatste verzoek. Breng mijn lichaam naar het nemeton en leg het in een glazen kist. Mijn geest zal lang vervlogen zijn, maar mijn lichaam zal je vertellen wanneer je iedereen gevonden hebt.
Vaarwel,
Isabella

Ik bel Brandon. Ik wil zijn stem nog één laatste keer horen. En dan is het zover... Ik stap uit het leven waar ik zoveel van gehouden heb